de afgelopen decennia hebben ze een vergelijking met Jerome David (J. D.) Salinger uitgenodigd, als een kunstenaar werd geprezen om een slank oeuvre en vervolgens uit het publieke zicht verdween. De auteur publiceerde slechts één roman in zijn leven, 1951 ‘ s The Catcher in the Rye—maar wat een roman was het. Een bildungsroman (coming of age) verhaal over een doelloos jonge man genaamd Holden Caulfield op een missie om zichzelf te vinden na te zijn geschorst van een particuliere school, de Catcher in the Rye luidde een nieuw tijdperk van filosofische literatuur, steeds een hoofdbestanddeel van klaslokalen in het hele land.Om de 99e verjaardag van Salinger te vieren, moet je een paar feiten bekijken over zijn oorlogservaringen, zijn teleurstellende affaire met Hollywood en een merkwaardige keuze voor een drankje.
1. HIJ WERKTE AAN DE CATCHER IN THE RYE TIJDENS HET VECHTEN IN DE TWEEDE WERELDOORLOG.Salinger was een rusteloze student en volgde achtereenvolgens de New York University, Ursinus College en Columbia University. Tijdens het volgen van nachtlessen op de laatste, hij ontmoette Whit Burnett,een professor die ook Story magazine. Door Salingers taaltalent te voelen, moedigde Burnett hem aan zijn fictie na te streven. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, werd Salinger opgeroepen voor het leger. Tijdens zijn dienst van 1942 tot 1944 werkte hij aan hoofdstukken voor wat later The Catcher in the Rye zou worden, waarbij hij pagina ‘ s over zijn persoon bijhield, zelfs wanneer hij in de strijd marcheerde.
2. HIJ HAD EEN ZENUWINZINKING.Na zijn dienst kreeg Salinger te maken met wat later posttraumatische stressstoornis zou worden genoemd: hij werd opgenomen in het ziekenhuis na een zenuwinzinking in Neurenberg in 1945 na een aantal zeer bloedige gevechten op D-Day en in Luxemburg. Hij schreef aan Ernest Hemingway, die hij had ontmoet terwijl de laatste een oorlogscorrespondent was voor Collier ‘ s, Hij zei dat zijn moedeloze staat constant was geweest en hij zocht hulp “voordat het uit de hand liep.”
3. HIJ WEIGERDE TE WORDEN HERSCHREVEN.Na de oorlog vestigde Salinger zich in New York en schreef korte verhalen voor The New Yorker en andere outlets voordat hij The Catcher in the Rye afmaakte. In literaire kringen, zijn naam werd al bekend voor het aandringen dat redacteuren geen enkel woord van zijn schrijven te veranderen. Toen uitgever Harcourt Brace akkoord ging om The Catcher in the Rye te publiceren, brak Salinger af van de deal nadat ze aandrongen op herschrijven. Het boek werd uiteindelijk uitgebracht door Little, Brown and Company.
4. THE NEW YORKER WEIGERDE EEN VANGER IN HET RYE-FRAGMENT TE DRUKKEN.
Getty Images
ondanks het feit dat hij eerder verhalen in The New Yorker publiceerde, was Salinger ontzet om te ontdekken dat het tijdschrift niet erg ondersteunend was voor zijn romandebuut. Het krijgen van een vooraf exemplaar van het boek in de hoop dat ze een uittreksel zou draaien, editors zei dat de personages van het boek waren “ongelooflijk” en weigerde om een van het uit te voeren.
5. HIJ GAF ÉÉN INTERVIEW … AAN EEN MIDDELBARE SCHOLIER.In het begin werd duidelijk dat Salinger de beroemdheid die The Catcher in the Rye hem bracht, niet zou omarmen. Hij stond erop dat Little, Brown geen foto van een auteur op de stofomslag van het boek draaien en wees alle mogelijkheden om het te publiceren—met één uitzondering. Na de verhuizing naar New Hampshire, Salinger overeengekomen om een interview te geven aan een lokale middelbare school krant, De Claremont Daily Eagle. Salinger was later ontzet om erachter te komen een redacteur geliquideerd plaatsen van het op de voorpagina van de lokale krant. Geïrriteerd en verraden, zette hij een zes-voet, zes-inch hoog hek rond zijn eigendom, verder wanden zich af van nieuwsgierige ogen.
6. HIJ HEEFT EEN FILMIDEE VERKOCHT.Hoewel zijn beroemdste werk offscreen werd gehouden, had Salinger een korte verkering met Hollywood. In 1948 kocht producer Darryl Zanuck de rechten op een van zijn korte verhalen, “Uncle Wiggily in Connecticut.”Uitgebracht als My Foolish Heart in 1949, het leverde actrice Susan Hayward een Oscar nominatie (plus een tweede voor Best Original Song). Naar verluidt haatte Salinger het.
7. HIJ KLAAGDE ZIJN BIOGRAAF AAN.De auteur Ian Hamilton koos een moeilijk onderwerp om te profileren en drong aan op een biografie van Salinger in de jaren tachtig. Salinger was zo boos dat hij Hamilton aanklaagde om hem te beletten fragmenten van ongepubliceerde brieven te gebruiken. Een uitspraak van het Hooggerechtshof gaf hem een overwinning, waardoor Hamilton de passages niet mocht gebruiken. Hamilton schreef later een boek, 1988 ‘ s In Search of J. D. Salinger, een verslag van zijn eigen juridische transacties met Salinger.
8. HIJ DRONK WAARSCHIJNLIJK ZIJN EIGEN PLAS.
Door Time Inc., illustratie van Robert Vickrey. Time Magazine Archive-National Portrait Gallery Collection, Public Domain, Wikimedia Commons
Salinger ‘ s teruggetrokken gewoonten maakten hem een gemakkelijke prooi voor een litanie van geruchten, maar sommige van zijn meer intrigerende gewoonten werden onthuld door zijn dochter, Margaret, in een memoires die haar vader beschreven als het spreken in tongen en af en toe nippen van zijn eigen urine. Die praktijk, genoemd urophagia, wordt gezegd om gezondheidsvoordelen te hebben, hoewel geen gerenommeerde studies zo veel hebben kunnen aantonen.
9. HIJ VERAFSCHUWDE ALTIJD HET IDEE VAN EEN VANGER IN DE RYE FILM.Met zijn hardnekkige interieurmonologen is the Catcher in the Rye misschien bijna onfilmbaar, maar dat heeft regisseurs als Billy Wilder en Steven Spielberg er niet van weerhouden om het te proberen. Gedurende zijn leven, Salinger beroemde afgewezen elke poging om de rechten om een film te maken van zijn boek te kopen, maar liet open een kleine mogelijkheid dat het mogelijk zou kunnen gebeuren na zijn dood. “Het verheugt me tot geen einde, hoewel,” schreef hij ooit, “om te weten dat ik de resultaten van de transactie niet hoeft te zien.”(De Salinger estate heeft nog niet bekend gemaakt of ze zouden proberen om een aanpassing te voorkomen.)
10. EEN CARTOONIST WON EEN RESIDENTIE IN ZIJN HUIS.Eind 2016 accepteerde het Cornish Center for Cartoon Studies Residency Fellowship aanvragen voor cartoonisten die wilden wonen in een appartement met één slaapkamer boven de garage van Salinger ‘ s voormalige residentie in Cornish, New Hampshire. De fellowship werd toegekend zodat de winnaar een plek kon hebben om zich te concentreren en “uitzonderlijk werk te produceren.”De CCS herhaalde het aanbod in 2017, met een gast in te trekken op 16 oktober. Harry Bliss, een cartoonist voor The New Yorker, is de huidige eigenaar van het pand.
