Barbaro ‘ s verwondingen waren levensbedreigend. In tegenstelling tot andere zoogdieren, zoals honden, kan een paard niet overleven in humane omstandigheden op drie poten. Een gebroken been bij een paard kan leiden tot complicaties als de andere benen proberen om het gewicht van het lichaam van het paard te dragen.In 1971 onderging Hoist de vlag een succesvolle operatie voor een soortgelijke verwonding als die van Barbaro. Nadat hij naar het nieuwe Bolton Center van de Universiteit van Pennsylvania in Kennett Square, Pennsylvania was gebracht voor behandeling, werd Barbaro toegewezen aan de zorg van paardenchirurg Dr.Dean Richardson. Het nieuwe Bolton Center staat bekend om zijn gespecialiseerde zorg, vooral voor dieren die gecompliceerde botchirurgie nodig hebben. De dag na de race, Richardson uitgevoerd een fusie van de fetlock en pastern gewrichten om het been te stabiliseren en maken het sterk genoeg voor Barbaro om verder te lopen. Het was een vijf uur durende operatie en was een van de moeilijkste operaties die Richardson had uitgevoerd. Het chirurgisch team heeft met succes een Synthes stainless steel Locking Compression Plate (LCP) en 27 schroeven in het gewonde been van de colt geïmplanteerd om de verbrijzelde breuk en gewrichten te overspannen. Ze gebruikten de LCP omdat de schroeven draad in de plaat om maximale sterkte te bieden. Richardson was een van de eerste paardenchirurgen die deze nieuwe technologie implementeerde, oorspronkelijk ontworpen voor mensen. Een glasvezel gegoten werd geplaatst over de LCP om de constructie verder te beschermen. Barbaro werd om 19.40 uur in een herstelbad gestopt.
na ongeveer een uur in het zwembad, rond 21: 00 uur. EDT, Barbaro begon kalm te ontwaken uit de verdoving. Hij stond en jogde toen praktisch naar zijn stal. Hij At en was in staat om comfortabel gewicht op het gewonde been. De bloedtoevoer naar de plaats van de verwonding was zeer goed, maar Richardson gaf Barbaro nog steeds een 50-50 kans om te overleven. De volgende ochtend was Barbaro al geïnteresseerd in enkele merries in het gebouw. Hij liep goed op zijn been rond de stal en was heel actief voor zijn toestand; zijn eerste week van herstel ging goed. De cast werd vervangen op 13 juni en opnieuw op 3 juli.
complicaties
in de eerste week van juli ontstonden complicaties en Barbaro had problemen met beide achterpoten. Hij ontwikkelde een abces in zijn onbeschadigde linkervoet, die lokaal werd behandeld, maar hij droeg een koorts door het weekend en niet in geslaagd om gewicht te zetten op zijn gewonde rechtervoet voor een significante tijd.Op 13 juli had Barbaro een ernstig geval van laminitis in de linkerachterhoef ontwikkeld—een mogelijk levensbedreigende aandoening die vaak voorkomt bij paarden die gedurende langere tijd gewicht naar één hoef verschuiven om de druk van een gewonde hoef af te houden. Een procedure genaamd een hoefwand resectie verwijderde 80% van Barbaro ‘ s linker achterhoef. De resterende 20% van zijn hoefwand was bevestigd aan het doodskistbeen en was nog steeds levend weefsel, maar het was onduidelijk hoeveel ervan terug zou groeien. Beide achterpoten zaten in afgietsels. Richardson verklaarde dat zijn plannen waren om zich te beperken tot agressieve maar standaard behandelingen; hij zou geen experimentele procedures gebruiken. Barbaro kreeg een speciale steunlaars voor zijn laminitische Hoef en kreeg pijnstillers; een steunslinger werd in zijn stal gebracht om hem in staat te stellen urenlang het gewicht van zijn hoeven af te nemen.
langzaam hersteledit
op 8 augustus was Barbaro ‘ s gebroken rechterbeen zo versmolten dat de dierenartsen de cast hadden vervangen door een brace als zijn linkerbeen gezond was geweest. De coronetband (het gebied waaruit de hoef groeit) op zijn linkerbeen bleek gezond en alle tekenen waren bemoedigend. Op 15 augustus werd gemeld dat Barbaro voor het eerst sinds zijn ongeluk buiten mocht grazen. Twee dagen later gebruikte Barbaro de draagdoek niet meer om zijn gewicht te dragen en werd het gebruik ervan stopgezet. De volgende dag, 18 augustus, lieten röntgenfoto ‘ s zien dat zijn gebroken rechterbeen bijna volledig was gesmolten.Op 26 September werd besloten dat Barbaro ‘ s cast niet vervangen zou worden zolang hij er maar comfortabel in was. Zijn linkerachterhoef was ongeveer 18 millimeter hergroeid en de steunschoen was vervangen door een verband. De Hoef zou minstens drie keer zo lang moeten worden, een proces dat meer dan zes maanden kan duren.Op 10 oktober werden Barbaro ‘ s cast en beschermende schoen vervangen. Zijn linker achterhoef verbeterde geleidelijk aan van laminitis. Er was goede groei langs de kwartalen (dichter bij de hiel) maar er waren nog maanden van genezing nodig voor de voorkant van de hoef.Barbaro bereikte een nieuwe mijlpaal op 6 November 2006 toen zijn cast definitief werd verwijderd en vervangen door een spalkverband. Barbaro ‘ s laminitische hoef vertoonde geen nieuwe problemen, maar enkele maanden groei zou nodig zijn geweest voordat het verder kon worden gediagnosticeerd. Rond 12 December werd Barbaro ‘ s verband aan zijn rechter achterpoot volledig verwijderd. Dit werd aangekondigd tijdens een persconferentie op woensdag 13 December.
verdere complicaties en sterftehet
begin januari 2007 werd de laminitische linkerhoef de bron van verdere complicaties. Op 10 januari werd een ander deel van de hoef operatief verwijderd. Updates in de komende dagen onthulden dat de cast opnieuw was aangebracht op Barbaro ‘ s rechter achterpoot voor ondersteuning, en dat agressieve pijnbestrijding en het gebruik van de steunsling waren hervat. Toch was Barbaro ‘ s toestand beter dan in Juli daarvoor.In een andere tegenslag ontwikkelde Barbaro een diep abces in zijn rechter achtervoet, een probleem dat meestal werd veroorzaakt door een gebrek aan grip. Op 27 januari werd een extra operatie uitgevoerd om twee stalen pinnen in de genezen botten van Barbaro ‘ s rechtervoet te steken als onderdeel van een extern fixatieapparaat voor het skelet. Hierdoor zou de rechtervoet meer gewicht kunnen dragen, maar de procedure was riskant, met het grootste gevaar dat de botten opnieuw zouden kunnen breken. Later in hetzelfde weekend vertoonden Barbaro ‘ s voorhoeven, die gedurende de hele beproeving gezond waren gebleven, duidelijke tekenen van laminitis omdat hij niet in staat was om gewicht op zijn achterpoten te dragen. Barbaro kon dus niet comfortabel zijn gewicht op een van zijn benen leggen.Barbaro werd op 29 januari 2007 om 10.30 uur EST geëuthanaseerd door zijn eigenaren Roy en Gretchen Jackson, die verklaarden dat zij vonden dat zijn pijn niet langer te behandelen was.Voor zijn inspanningen om Barbaro te redden, stemden de Turf Publicists of America voor Richardson hun 2006 Big Sport of Turfdom Award.