op 8 juli 1755 was de Braddock force op het land van luitenant John Fraser. Die avond stuurden de Indianen een delegatie naar de Britten om een conferentie aan te vragen. Braddock heeft Washington en Fraser gestuurd. De Indianen vroegen de Britten om hun opmars te stoppen zodat ze konden onderhandelen over een vreedzame terugtrekking van de Fransen uit Fort Duquesne. Zowel Washington als Fraser raadden Braddock dit aan, maar hij weigerde.Op 9 juli 1755 staken Braddock ‘ s mannen de Monongahela over, ongeveer 16 km ten zuiden van Fort Duquesne. De voorhoede van 300 grenadiers en kolonialen met twee kanonnen onder luitenant-kolonel Thomas Gage begon verder te trekken. George Washington probeerde hem te waarschuwen voor de gebreken in zijn plan—bijvoorbeeld, de Fransen en de Indianen vochten anders dan de open-field stijl gebruikt door de Britten—maar zijn inspanningen werden genegeerd, Braddock stond erop om te vechten als “heren”. Toen, onverwacht, kwam Gage ‘ s voorhoede op de Fransen en Indianen, die haastte zich naar de rivier, achter schema en te laat om een hinderlaag te zetten.In de schermutseling die volgde tussen Gage ‘ s soldaten en de Fransen, werd de Franse commandant, Beaujeu, gedood bij het eerste salvo van musketvuur door de grenadiers. Hoewel ongeveer 100 Franse Canadezen terugvluchtten naar het fort en het geluid van het kanon de Indianen tegenhield, had de dood van Beaujeu geen negatief effect op het Franse moreel; Jean-Daniel Dumas, een Franse officier, verzamelde de rest van de Fransen en hun Indische bondgenoten. De slag, bekend als de Slag om de Monongahela, of de Slag om de wildernis, of gewoon Braddock ‘ s nederlaag, was officieel begonnen. Braddock ‘ s leger bestond uit ongeveer 1400 Man. De Britten werden geconfronteerd met een Franse en Indiase troepenmacht, geschat op 300 tot 900. De slag, vaak omschreven als een hinderlaag, was eigenlijk een ontmoeting waarbij twee krachten botsen op een onverwachte tijd en plaats. De snelle en effectieve reactie van de Fransen en Indianen — ondanks het vroege verlies van hun commandant — leidde ertoe dat veel van Braddock ‘ s mannen geloofden dat ze in een hinderlaag waren gelopen. Uit Franse documenten blijkt echter dat de Franse en Indiase troepen te laat waren om een hinderlaag voor te bereiden en net zo verrast waren als de Britten.
na een vuurgevecht viel Gage ‘ s groep terug. In de nauwe grenzen van de weg botsten zij met het hoofdlichaam van Braddock ‘ s kracht, die snel vooruit was gegaan toen de schoten werden gehoord. De gehele Colonne verdween in wanorde toen de Canadese milities en Indianen hen omhulden en verder snipten naar de Britse flanken vanuit het bos aan de zijkanten van de weg. Op dat moment begonnen de Franse stamgasten op te rukken van de weg en begonnen de Britten terug te duwen.Naar het voorbeeld van Braddock bleven de officieren proberen om eenheden binnen de grenzen van de weg te hervormen, meestal tevergeefs en gewoon doelen te stellen voor hun verborgen vijand. Kanonnen werden gebruikt, maar in dergelijke grenzen van de bosweg, ze waren ineffectief. De koloniale militie die de Britten vergezelde, zocht dekking en vuurde terug. In de verwarring werden enkele milities die vanuit het bos vochten voor de vijand aangezien en beschoten door de Britse stamgasten.Na enkele uren van intensief gevecht werd Braddock van zijn paard geschoten en het effectieve verzet stortte in. Kolonel Washington, hoewel hij geen officiële positie had in de commandostructuur, was in staat om enige orde op te leggen en te handhaven en vormde een achterhoede, waardoor de restanten van de strijdmacht zich konden terugtrekken. Dit leverde hem de sobere held van de Monongahela op, waarmee hij werd geroosterd en zijn faam vestigde voor enige tijd.
we marcheerden naar die plaats, zonder noemenswaardig verlies, met slechts af en toe een achterblijver opgepikt door de Fransen en verkennende Indianen. Toen wij daar kwamen, werden wij aangevallen door een groep Fransen en Indianen, wier Aantal, naar Ik meen, niet meer dan driehonderd man bedroeg, terwijl de onze bestond uit ongeveer duizend driehonderd goedbewapende troepen, voornamelijk gewone soldaten, die met zulk een paniek werden getroffen, dat zij zich met meer lafheid gedroegen dan men zich kan voorstellen. De officieren gedroegen zich Galant, om hun mannen te bemoedigen, waarvoor zij zeer geleden hadden, daar er bijna zestig gedood en gewond waren, een groot deel van het aantal dat wij hadden.”
tegen zonsondergang vluchtten de overlevende Britse en koloniale troepen terug op de weg die ze hadden aangelegd. Braddock stierf aan zijn verwondingen tijdens de lange terugtocht, op 13 juli, en wordt begraven in de Fort Necessity parklands.Van de 1300 soldaten die Braddock in de strijd had gevoerd, kwamen er 456 om het leven en raakten 422 gewond. Onderofficieren waren hoofddoelwitten en leden zwaar: van de 86 officieren werden er 26 gedood en 37 gewond. Van de ongeveer 50 vrouwen die de Britse Colonne vergezelden als dienstmeisjes en koks, overleefden er slechts 4. De Fransen en Canadezen meldden 8 doden en 4 gewonden; hun Indische bondgenoten verloren 15 doden en 12 gewonden.Kolonel Dunbar, met de reserves en bevoorradingseenheden aan de achterzijde, nam het bevel over toen de overlevenden zijn positie bereikten. Hij beval de vernietiging van voorraden en kanonnen voordat hij zich terugtrok en verbrandde ongeveer 150 wagens ter plaatse. Ironisch genoeg waren de verslagen, gedemoraliseerde en ongeorganiseerde Britse troepen nog steeds in de minderheid met hun tegenstanders. De Fransen en Indianen achtervolgden niet en waren bezig met plunderen en scalperen. De Franse commandant Dumas realiseerde zich dat de Britten volledig verslagen waren, maar hij had niet genoeg kracht om de georganiseerde achtervolging voort te zetten.