Cargo cult, een van de religieuze bewegingen, voornamelijk, maar niet alleen, in Melanesië, die geloven in de op handen zijnde komst van een nieuw tijdperk van zegen, te beginnen met de aankomst van een speciale “lading” van goederen uit bovennatuurlijke bronnen—gebaseerd op de observatie door de lokale bewoners van de levering van goederen aan koloniale ambtenaren. Tribale godheden, cultuurhelden, of voorouders kan worden verwacht om terug te keren met de lading, of de goederen kan worden verwacht dat via buitenlanders, die soms worden beschuldigd van het hebben onderschept materiële goederen bestemd voor de inheemse volkeren. Als de lading per schip of vliegtuig wordt verwacht, worden soms symbolische steigers of landingsstroken en pakhuizen gebouwd ter voorbereiding, en worden traditionele materiële hulpbronnen verlaten—tuinieren stopt, en varkens en voedselvoorraden worden vernietigd. Oude gebruiken kunnen nieuw leven worden ingeblazen of de huidige praktijken drastisch worden veranderd, en nieuwe sociale organisaties, soms imiterend van de koloniale politie of strijdkrachten, worden geïnitieerd.Deze voorbereidingen kondigen het radicaal nieuwe tijdperk aan, waarvan wordt aangenomen dat het zal worden ingeluid door catastrofale gebeurtenissen die de oude orde zullen vernietigen en een paradijselijke overvloed zullen brengen, samen met vrijheid en rechtvaardigheid die de ommekeer van de posities van blanke buitenlanders en inheemse volkeren kunnen inhouden. De politieke gevolgen en de economische verliezen in verband met deze massabewegingen brachten de koloniale autoriteiten ertoe deze te onderdrukken. Ze kunnen echter worden opgevat als de uitdrukking van traditionele millennial ideeën, vaak nieuw leven ingeblazen door de eschatologische leer van christelijke missies en verder geïnspireerd door de materiële rijkdom van de blanken, die werd geïnterpreteerd door niet-literaire volkeren als afkomstig uit bovennatuurlijke bronnen overzee.Aan het eind van de 19e eeuw verschenen Vrachtcultussen onder leiding van profeten die beweren dat er een nieuwe openbaring was, trokken de aandacht van het publiek in de Papoea “Vailala Madness” in 1919 en breidden zich uit met de partituur uit de jaren dertig, vooral in marginale en onontwikkelde gebieden. In groeiende steden maakten vrachtcultussen plaats voor meer seculiere bewegingen.