een van de meest hilarische woorden in het Engels is “dagnabbit.”Het zit vol met heel grappige harde lettergrepen en, voor de meeste Amerikanen, wordt het het vaakst gehoord uit de cartoon mond van Yosemite Sam, die een grappige stem en een grote hoed heeft (grote hoeden zijn ook grappig).
maar de manier waarop het woord is geëvolueerd is niet echt grappig. Het is donker en onheilspellend en geplaveid met angst. “Dagnabbit,” samen met de Engelse woorden “beer” en “wolf,” zijn creaties van een doodsbang Volk, bang voor wezens zichtbaar en niet.
deze woorden worden onder taalkundigen taboedeformaties genoemd. Het zijn woorden die we hebben gemaakt omdat we, op een zeer fantasierijke manier, bang zijn voor de ware namen van onze vijanden en overlords. Dagnabbit is een voorbeeld van de waargenomen kracht van woorden om ons te kwetsen.
het is gemakkelijk om aan te nemen dat taal, ondanks al zijn variaties en complexiteit, een snelkoppeling is, een manier om Betekenis over te brengen door middel van geluiden die concepten vertegenwoordigen. Maar taal zelf heeft kracht. Het woord voor een bepaald concept is niet alleen een symbool; het is op een fundamentele manier verbonden met het concept zelf. Dit duikt op in de oudste verhalen van de mensheid: het idee is dat elk ding—persoon, god, object—een echte naam heeft, en dat de kennis van die echte naam kracht overbrengt. Er zijn verhalen over de ware naam van de Egyptische zonnegod Ra, van de Joodse monotheïstische god, en later van verschillende engelen en demonen en tovenaars in verhalen variërend van de Bijbel tot de Earthsea fantasyromans geschreven door Ursula K. Le Guin.
in verhalen zoals hierboven, is iemands echte naam een zorgvuldig bewaard geheim, en als iemand je ware naam ontdekt, ben je een beetje genaaid; die persoon zal allerlei macht over je hebben. Maar heerlijk vertaalt dit concept zich ook naar het alledaagse, niet-fantasierijke-novelleven. Maar we weten het niet altijd.
de echte versie van dit zeer leuke idee is een beetje anders, deels omdat mensen geen helden zijn op de schaal van Odysseus of de Joodse god of Duny van A Wizard of Earthsea. In plaats daarvan zijn we zwakke, fragiele idioten die niet echt kunnen profiteren van de kracht van echte namen; in plaats daarvan zijn we doodsbang voor hen, en op het risico van een gruwelijke dood als we ze gebruiken.”Taboe deformation is one possible way for a word to change its meaning,” says Andrew Byrd, a professor of linguistics at the University Of Kentucky who specialises in Indo-European languages. In principe zijn we bang voor de echte namen van bepaalde wezens of concepten, omdat ze gebruiken kan betekenen dat we ze oproepen, wat we niet willen, of ze kwaad maken, wat we zeker niet willen, of gewoon andere mensen boos op ons maken, wat iets minder slecht is, maar nog steeds niet ideaal. De echte naam is krachtig, en wij normale mensen kunnen die kracht niet aan. Dus we vermijden het gebruik van de echte naam, maar soms moeten we nog steeds met elkaar communiceren over die wezens of Concepten. Dat betekent dat we een manier moeten vinden om over iets te praten zonder het echte woord ervoor te gebruiken.
een goed voorbeeld hiervan is het woord “beer” in het Engels. “Beer” is niet de echte naam van de beer. Die naam, die ik vrij mag gebruiken omdat de enige beer in de buurt van waar ik woon De beslist niet bedreigende Amerikaanse zwarte beer is, is httosos. Of in ieder geval was het in Proto-Indo-Europees, de veronderstelde basistaal voor talen waaronder Engels, Frans, Hindi, en Russisch. De beer, samen met de wolf, was het engste en gevaarlijkste dier in de noordelijke gebieden waar Proto-Indo-Europees werd gesproken. “Omdat beren zo slecht waren, wilde je er niet direct over praten, dus verwees je er op een schuine manier naar”, zegt Byrd.
Httosos, dat uitgesproken wordt met veel darmgeluiden, werd de basis voor een aantal andere woorden. “Arctic,” bijvoorbeeld, wat waarschijnlijk iets betekent als ” land van de beer.”Hetzelfde met Arthur, een naam waarschijnlijk gebouwd om een deel van de kracht van de beer te grijpen. Maar in Germaanse talen heet de beer…dragen. Of iets dergelijks. (In het Duits, Het is Bär.) De overheersende theorie is dat deze naam kwam van een eenvoudige beschrijving, wat betekent ” de bruine.”
in Slavische talen werden de beschrijvingen nog beter: het Russische woord voor beer is medved, wat “honingeter” betekent.”Deze namen zijn niet gemaakt om Schattig te zijn; ze zijn gemaakt uit angst.
het is vermeldenswaard dat niet iedereen zo bang was voor beren. Sommige talen lieten toe dat de echte naam van de beer op een normale manier evolueerde met kleine veranderingen; de Griekse naam was arktos, de Latijnse Urso ‘ s. Nog steeds de echte naam. Vandaag in het Frans is het van ons, en in het Spaans is het oso. De beer was gewoon niet zo ‘ n grote bedreiging in het warmere klimaat van Romaanse taalsprekers, dus ze deden niet de moeite bang te zijn voor zijn echte naam.
een ander voorbeeld is de manier waarop Joden weigeren de ware naam van God te gebruiken, die bestaat uit vier Hebreeuwse letters die ruwweg overeenkomen met de Latijnse letters Y, H, V en H. (misschien. In het Hebreeuws kunnen de symbolen die ruwweg overeenkomen met Y en V ook worden gebruikt als klinkers. Hoe dan ook, Joden spreken dit woord traditioneel niet, en als het geschreven is, zijn er specifieke regels over hoe je het papier moet behandelen waarop het geschreven is. Soms is dit zelfs toegepast op vertalingen; mij werd in de Hebreeuwse school verteld om het woord “God” te schrijven, dat van Germaanse oorsprong is en niet voorkomt in een van de belangrijke Joodse heilige boeken, als “G-d.” Dit was nuttig omdat niemand onze mede-compositie-notebooks ritueel wilde begraven.
maar YHVH verschijnt in heilige boeken, en om over God te spreken, Joden hebben tientallen opties bedacht. Hashem betekent letterlijk, ” de naam. Adonai betekent heer, Elohim betekent…daar is niemand helemaal zeker van. Misschien “de kracht “of” het goddelijke”, zoiets. Met sommige taboedeformaties, zoals “beer”, hebben we in principe de echte naam vervangen door iets anders; niet veel mensen weten dat het zelfs een vervanging is. De Joodse naam van God is opgeschreven en blijft dus bekend, maar in andere gevallen kan de vervorming het overnemen.
er zijn allerlei dingen waar wij als mensen te bang voor zijn om zijn echte naam te gebruiken. God, zeker, altijd mensen slaan, erg eng. Beren, hetzelfde, hoewel “slaan” misschien niet het juiste woord is voor een berenaanval. Sommige woorden, zoals etnische laster, zijn zo weerzinwekkend dat ze helemaal niet kunnen worden gebruikt, of zijn beperkt tot in-Groep gebruik.
er is ook iets dat “schoonmoeder talen” wordt genoemd, die niet bepaald talen zijn. In sommige talen—Oost – Centraal Ethiopische talen zoals Kambaata, Australische Aboriginal talen zoals Dyirbal-is er een taboe die jonggehuwden ervan weerhoudt rechtstreeks met hun schoonfamilie te communiceren. Dat op verschillende manieren naar buiten komt; je zou verzoeken moeten richten aan een levenloos voorwerp of dier (“hond, Ik zou het zeker leuk vinden als het zout aan mij werd doorgegeven”) of zou zelfs het gebruik van de basisgeluiden in de naam van je schoonfamilie moeten vermijden.
hoe dan ook, dat is een manier waarop een taboe vervorming stand houdt: gewoon de echte naam negeren en een beschrijving bedenken om er indirect naar te verwijzen. Maar dat is niet wat er gebeurde met dagnabbit.
een fundamenteel probleem met het veranderen van een echte naam is dat u deze niet volledig kunt veranderen. Je kunt het beschrijven, zoals met “beer”, maar als je besloot dat je in plaats van httosos gewoon de beer zou noemen, ik weet niet, Bing-Bong, zou niemand weten wat je bedoelde, en de hele oefening zou zinloos zijn. Dus een zeer stiekeme manier om het gebruik van een echte naam te vermijden is om het gewoon een beetje te tweaken.
er zijn regels voor het aanpassen van een naam. Als je het te veel verandert, zal niemand weten wat je bedoelt; als je het niet genoeg verandert, zullen mensen aannemen dat je de echte naam gebruikt, wat je in de eerste plaats probeert te vermijden.
om de juiste balans te vinden, kunt u alleen bepaalde geluiden veranderen voor bepaalde andere geluiden, in een strategie die dissimilatie wordt genoemd. Individuele geluiden waaruit woorden bestaan worden fonemen genoemd, en ze komen in groepen. Er zijn de nasale fonemen, die geluiden zijn die gemaakt worden door lucht vrij te geven door je neus, zoals “m” en “n”. de medeklinkers “k” en “g”, en “b” en “p”, zijn paren.ze worden zeer, zeer vergelijkbaar geproduceerd in de mond. Klinkers als ” oh ” en ” oo ” zijn ook vergelijkbaar; slechts kleine aanpassingen aan de positie van je tong. Probeer die geluiden nu te maken. Bijna identiek, toch?
maar als je gewoon een geluid omruilt voor een zeer vergelijkbaar ander geluid, is dat misschien iets te dichtbij. In het geval van een woord als “fuck”, wat we vrezen omdat het verwijst naar seks en ook omdat sociale druk aangeeft dat het een woord is dat we niet heel vaak moeten zeggen, alleen het veranderen van de klinker geluid van, zeg, “uh” naar “ah, die soortgelijke geluiden zijn, zou niet echt het resultaat kunnen hebben dat we willen. Als je “fahk!”iemand zou kunnen denken dat je vloekt, maar met een accent. Dus we veranderen de eerste ” F “medeklinker heel lichtjes, van” f “naar” fr, “houden de laatste” k, ” en veranderen de klinker meer significant. Zo krijgen we “freak” en “frick”, die vergelijkbaar genoeg zijn met het oorspronkelijke woord dat iedereen weet wat je bedoelt, maar anders genoeg dat niemand denkt dat je vloekt. Een andere manier zou zijn om woorden te bedenken die echt op elkaar lijken, maar woorden op zich zijn: zo eindigen christenen die niet “Jezus Christus” willen zeggen met “kaas en rijst”.”
de strategieën worden dieper dan dat, en we moeten verder gaan om “dagnabbit” te decoderen, wat natuurlijk een taboe vervorming is van het woord “godverdomme”.”Om dat te doen, laten we” godverdomme “in twee delen splitsen:” god “en” dammit.”
een strategie wordt metathese genoemd, die wordt uitgesproken met de nadruk op de tweede lettergreep, zoals “meh-TAGH-thuh-sis.”(“Agh “is de manier waarop ik typ de klinker geluid in” cat.”) Metathese is een schakelaar van geluiden binnen een woord. Vrij eenvoudig: in plaats van ‘ god ‘zou je’ hond ‘ zeggen.”Gebruik wat dissimilatie voor de klinker-verander” ah ” in “agh—- en je eindigt met” dag.”Uitstekend! Halverwege.
“Nabbit “als switch voor” dammit ” is leuker, omdat we zowel dissimilatie als metathese kunnen gebruiken. “M ” en” n”, onthoud, zijn aan elkaar gekoppeld, zeer vergelijkbare geluiden. Dus ruil de een voor de ander. “D” en ” b ” zijn ook paren: ze worden stops genoemd, wat betekent dat je de beweging van lucht uit je mond stopt. (Dat is in tegenstelling tot een geluid als “s”, die theoretisch zou kunnen gaan voor zolang je lucht in je longen. Maar je kunt de “d” of “b” geluiden niet maken zonder de lucht te stoppen.)
met behulp van dissimilatie komen we bij “bannit.”Best goed, maar niet geweldig. Wat als we metathese gebruiken om de positie van onze nieuwe medeklinkers binnen dat woord te verwisselen? Ah ha! Nabbit. Zet ze bij elkaar en we hebben dagnabbit ontdekt. Dit geeft ons ook een sleutel tot het maken van onze eigen taboe vervormingen, als we willen. Bijvoorbeeld! Ik ben de winter zat. Winter zou een slecht woord moeten zijn. Gelieve altijd verwijzen naar de winter als ” molen.”Met een beetje geluk, door het vermijden van de echte naam van het donkere seizoen, kunnen we voorkomen dat we het terug te roepen volgend jaar.