‘ s ochtends na het sneeuwval schraapten je schoenen eroverheen terwijl je op weg naar school door ijs en grind liep. Als je ‘ s avonds laat wakker was, zou je enorme vrachtwagens het achter zich zien besprenkelen terwijl ze vers gevallen sneeuw schepten. Steden als Chicago en Minneapolis verspreiden het spul royaal omdat het helpt het vriespunt van water te verlagen, en snijdt relatief snel in ijs bij contact.
het is wegzout, en het is alomtegenwoordig voor iedereen die opgroeide in een noordelijk klimaat. Maar wat gebeurt er in de lente en de zomer?
steeds meer onderzoek toont aan dat zout uit de weg niet alleen oplost in dunne lucht. In plaats daarvan, als het zich splitst in natrium—en chloride-ionen, wordt het geabsorbeerd in planten langs de weg, gelikt door wilde dieren of accumuleert in aquatische ecosystemen-soms met verwoestende gevolgen. Al die zoutigheid kan invasieve of zelfs giftige soorten helpen verspreiden, om nog maar te zwijgen van het verhogen van het verkeer gevaar als gevolg van herten en elanden getrokken op met zout bedekte wegen.
“het heeft een werkelijk wijdverbreid aantal effecten op het hele voedselweb of ecosysteem”, zegt Rick Relyea, hoogleraar biologische wetenschappen aan het Rensselaer Polytechnic Institute.In het kader van het Jefferson-Project in Lake George in de staat New York heeft Relyea onderzocht hoe het afvloeien van zout uit de weg de meren beïnvloedt. Onlangs ontdekte hij dat wegzout de grootte van regenboogforellen met ongeveer 30 procent kan verminderen, waardoor hun vermogen om roofdieren te ontwijken wordt beïnvloed en het aantal eieren dat ze leggen afneemt. Een experiment waaraan hij werkte bleek dat hogere niveaus van zout het mannelijk-vrouwelijk geslacht rantsoen van houtkikkers kon veranderen.
Relyea en anderen ontleedden honderden kikkers uit verschillende tanks om te bepalen dat het aantal mannelijke kikkervisjes dat het uitbroeden overleefde met 10 procent steeg, van 40 procent naar 50 procent. Hoewel hij nog niet heeft onderzocht welke gevolgen dit op lange termijn kan hebben op de kikkerpopulatie, kunnen minder vrouwtjes betekenen dat er minder eieren worden gelegd, waardoor populatieniveau verandert in de loop van de tijd.
ander onderzoek dat zij hebben uitgevoerd, heeft aangetoond dat hogere zoutniveaus kleine, garnaalachtige amfipoden kunnen doden die belangrijke voedselbronnen voor vissen en insecten, evenals slakken en kokkels bieden. Het kan ook zoöplankton doden – de minuscule, overvloedige organismen die de basisbron vormen voor complete ecosystemen—wat omgekeerd kan leiden tot de hoeveelheid fytoplankton waarop ze zich voeden om omhoog te gaan.Uiteindelijk “eindig je met een verlies aan biodiversiteit”, zegt Hilary Dugan, een zoetwaterwetenschapper aan de Universiteit van Wisconsin-Madison. Dugan ontdekte onlangs hoeveel zout zich ophoopt in zoetwatermeren in het noorden van de VS.haar analyse, die vorige maand werd gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences, stelt vast dat zout op de weg de belangrijkste drijvende kracht is achter het verhogen van het chloridegehalte in meren in de buurt van stedelijke populaties.
stijgende zoutniveaus kunnen sommige omgevingen kwetsbaarder maken voor exploitatie door invasieve soorten. “Door het laden van deze meren met zout, kunnen we eigenlijk geven een been aan invasieve soorten die meer zijn aangepast aan Brakke omgevingen,” Dugan zegt. Relyea wijst erop dat cyanobacteriën, soms ten onrechte blauwgroen genoemd, een toxisch effect kunnen hebben op vissen en andere aquatische soorten, maar ook op drinkwater voor mensen.
een studie die in 2014 werd gepubliceerd, toonde aan dat planten langs de weg veel meer zout bevatten dan andere planten van dezelfde soort, wat de ontwikkeling van de vlinders die zich ermee voeden kan veranderen. Emilie Snell-Rood, een universitair hoofddocent in Ecologie, Evolutie en gedrag aan de Universiteit van Minnesota, zegt dat met name sommige melkkruiden tot 30 keer meer natrium hadden opgenomen in of aan de buitenkant van de planten geplakt.Hoewel het effect op de planten onzeker is, wilden zij en haar team zien wat er gebeurde met de vlinders die van die planten afhankelijk waren. Dus kweekten ze verschillende groepen monarch-en koolwitte rupsen op planten met veel natrium en planten met een normaal natriumgehalte. Ze vonden dat het zout de monarch en kool witte vrouwelijke vlinders brainier en de mannetjes brawnier leek te maken.
wat dit eigenlijk betekende was dat de mannetjes hogere niveaus van een bepaald eiwit hadden, wat zich vertaalt naar vluchtspieren, terwijl de vrouwtjes grotere ogen hadden; Snell-Rood zegt dat 75 procent van de microscopische vlinderhersenen gewijd zijn aan het gezichtsvermogen. “Matige niveaus van zoutinvoer waren enigszins gunstig,” zegt ze. Omdat zout vaak beperkt is in de natuurlijke wereld voor wezens zoals vlinders, zegt ze, kan het fungeren als een super stimulus wanneer ze het tegenkomen.
“Wegzout is een soort aardappelchips voor dieren,” zegt ze en voegt eraan toe dat ze momenteel op zoek is naar een staatssubsidie voor het herstel van bermplanten als potentiële bestuiver habitat voor monarchen en andere bestuivers. Maar net als de effecten van verhoogde CO2 op een bosecosysteem, dat voordeel strekt zich slechts tot een bepaald punt. Er was een hoog sterftecijfer van vlinders die Snell-Rood blootgesteld aan de hoogste niveaus van natrium in hun experimenten.Het werk van Snell-Rood laat zien hoe diep een zout effect kan hebben op een ecosysteem. Die effecten kunnen ook minder direct zijn dan accumulatie in het plantenleven: door sommige soorten naar bermen te lokken, kan zout dieren in gevaar brengen door geraakt te worden door passerende auto ‘ s. Ze kunnen dan ook worden blootgesteld aan chemicaliën uit de auto-uitlaat, gemorste gas of zware metalen uit break pad run off en andere dingen.
op deze manier kan zout uit de weg—indirect-de mens in gevaar brengen. Roy Rea, een biologie en bosbouw instructeur aan de University of Northern British Columbia in Prince George, is zes jaar bezig met onderzoek naar de relatie tussen het zout dat zich ophoopt rond wegen en botsingen met wilde dieren. Het is een groot probleem—in sommige gevallen, een bijna twee meter lang, 1500 pond probleem.
Rea voor het eerst gehoord over moose wordt aangetrokken tot wegzout anekdotisch, van zout vrachtwagenchauffeurs die een enorme eland likken op zout ze gedropt in de werf tegenkwamen. Andere mensen vertelden hem hoe ze elanden zouden zien die zout op hun auto ‘ s likte terwijl ze op de oprit zaten—zoiets als een gratis carwash in het noorden van British Columbia.In 2011 begon hij cameravallen te gebruiken in Noord-Brits-Columbia rond zoutophopingen langs de weg om te ontdekken dat de gebieden bijzonder populair zijn bij elanden, die het zout van de grond likken. “De vrouwtjes hebben een verhoogde mineraalinname nodig om goede melk te produceren voor de kalveren en de mannetjes hebben het nodig om geweien te produceren,” zegt Rea.
” het hoopt zich op in deze poelen en de elanden gebruiken dit de hele zomer. Omdat ze zo dicht bij deze hoge snelheid verkeer, en heen en weer over de weg naar de zoutpoelen, sommige van hen krijgen geklokt,” Rea zegt.
hij voegt eraan toe dat de elanden vaak ’s nachts actief zijn, waardoor ze moeilijk te zien zijn op wegen waar Auto’ s soms maar om de 10 minuten passeren. “Als je over een snelweg rijdt die Zwart asfalt is, en je hebt een zwarte achtergrond van de nachtelijke hemel en je hebt deze donkerbruine tot zwarte dieren in het midden van de snelweg en je ziet ze niet totdat je er bovenop zit, dan is het al te laat.”
een studie die hij een paar jaar geleden publiceerde, vergeleek botsingshotspots met elanden met gebieden waar deze zoutlikken langs de weg plaatsvonden. Van de 30 eland voertuig botsingen hot spots, negen van hen waren naast een zout lick. Deze crashes kunnen dodelijk zijn voor mensen en zijn bijna altijd dodelijk voor de eland, die volgens Rea al in verval zijn in delen van Noord-Amerika.
naast botsingen met wilde dieren, kan toenemende zoutigheid andere gevolgen hebben voor de mens. Dugan zegt dat sommige meren met een toenemend zoutgehalte de bron van drinkwater voor steden zijn, en het verwijderen ervan kan erg duur zijn. Een hoog chloridegehalte kan een onaangename smaak veroorzaken, maar het kan ook gezondheidsproblemen veroorzaken bij mensen met een natriumarm dieet als gevolg van diabetes of andere gezondheidsproblemen. De toename van cyanobacteriën kan ook gifstoffen in meren brengen waar mensen in zwemmen.
het kan ook invloed hebben op de economie via toerisme en onroerend goed waarden, Relyea zegt. Zelfs niet-giftige algen kunnen water troebel of troebel maken, wat esthetisch slecht is voor cottagers en anderen. “Met meer algen en minder helderheid in het water gaat de waarde van die Meren naar de mensen,” zegt hij. “Het is niet alleen een biologisch probleem. Het is een esthetisch probleem, een toeristisch probleem, een economisch probleem, het zijn al deze dingen.”
een mogelijke oplossing is zoutalternatieven, waaronder alternatieven die bietensap of distillatiebijproducten gebruiken om sneeuw en ijs weg te smelten. Een studie gepubliceerd in Februari dat Relyea coauteur onderzocht een aantal van deze, en vond dat de alternatieven kunnen nog moeilijker op aquatische ecosystemen dan zout, met name als het gaat om het bevruchten van algen. “Het is alsof je compost toevoegt aan het meer”, zegt hij.
een andere oplossing is eenvoudiger, en bestaat uit het gebruik van gebogen schepbladen op de vrachtwagens die snelwegen effectiever ontruimen. Dit elimineert de noodzaak om zoveel zout te gebruiken en houdt wegen veiliger.
“we hebben de hoeveelheid zout per mijl dramatisch verhoogd sinds de jaren 1970, zelfs op plaatsen waar we geen substantiële toename hebben in het aantal wegkilometers,” zegt hij. “Het antwoord ligt niet echt in alternatieve zouten, maar in minder zout”, zegt Relyea. Hoewel er weinig is gedaan aan de effecten van een hoog zoutgehalte in waterwegen, zegt hij dat alle richtlijnen zeggen dat dit dodelijk kan zijn voor veel soorten.
Dugan benadrukt dat het gebruik van minder zout in veel gevallen het antwoord is en dat het veel zou kunnen helpen om mensen op te leiden om minder zout op hun opritten en trottoirs te gieten.
“je kunt de veiligheid handhaven door veel minder zout te gebruiken”, zegt ze.
correctie, 30 mei 2017: de derde foto in dit artikel werd aanvankelijk ten onrechte toegeschreven aan Hugues B. Massicotte.