Hiraeth is een Cymraeg (Welsh) woord dat niet goed vertaalt naar het Engels. Het is een diep verlangen naar huis. Dit gedicht probeert het te definiëren. Het wordt uitgesproken met twee lettergrepen. De eerste is zoals de Engelsen hier, behalve dat de r sterker is. De tweede lettergreep is zoals een wiskundige De i-De zou uitspreken als in de i-de rij van een matrix. Je zou ook kunnen zeggen oog-th.
met de achternaam Davis is het geen verrassing dat mijn Davis-voorouder in Wales werd geboren in de vroege jaren 1600. Ik ontdekte dit enkele jaren na het schrijven van dit gedicht. Het westwaarts thema is in het gedicht omdat naar huis gaan naar Cymru (Wales) betekent reizen naar het westen (uit, laten we zeggen, Engeland).
mijn gedicht Hiraeth gaf inspiratie aan twee kunstenaars, Stephanie Jane Rampton en Danielle Creenaune, wiens gezamenlijke werk Hiraeth verschijnt in een kunst show in Australië in juli/augustus 2016.
het gedicht is onlangs op muziek gezet door Roger Ames, een Pulitzer-genomineerde componist. Het stuk is uitgegeven door Gia Music, in zowel SATB als TTTB versies.
Hiraeth wenkt met woordloze roep,
hoor, mijn ziel, met hart enthrall’ d.
Hiraeth fluistert terwijl de aarde Ik zwerf;
hier wacht ik de roep ” kom thuis.”
Like seagull cry, like sea borne wind,
That speak with words beyond my ken,
A heartfelt cry with words unsaid,
Calls a wanderer home instead.
ik luister naar uw oproep, Hiraeth, ik kom
op westwaarts pad naar huis en haard.
mijn pad leidt naar de westkust,
mijn hart vertelt me dat er nog meer is.
in mijn oren zucht de zeelucht;
de zonsondergang gloeit, het vult mijn ogen.
ik sta aan de rand van zee en aarde,
mijn blote voeten gewassen in zachte branding.
Hiraeth ‘ s verlangen om me op te roepen,
hier, aan de kust, in de ondergaande zon. Hiraeth calls past sunset fire,
“Look beyond, come far higher!”
het stuk werd in première gebracht door Westminster Voices in Princeton, NJ. Het werd uitgevoerd in April 2018 door de mannen Glee Club van Wheaton College (video hieronder). Mijn zoon, Timothy Davis, zit in het midden van de middelste rij, draagt een bril, in de screenshot hieronder. Ik had het voorrecht om de voorstelling bij te kunnen wonen (dat ben ik op de eerste rij aan het einde, op verzoek van de regisseur, Dr.Mary Hopper).