dit stuk maakt deel uit van onze Darkest Day-serie, een verzameling verhalen van mensen die het ergste van hun ziekte hebben doorstaan en nu de weg voor anderen hebben vrijgemaakt.
het is 7 uur en ik heb al 1000 calorieën verbrand op de elliptische. Ik ben mijn eten aan het inpakken voor vandaag. Ontbijt is 113 calorieën voor 3 eiwitten en 1 kopje druiven. Lunch zal 131 calorieën voor kalkoen, mosterd, sla, en baby wortelen. Ik heb ook 1 pakje Parliament Lights, 4 Light Cokes, 1 liter water en 1 gloednieuw pakje bubblemint gum ingepakt. Ik heb ‘ s middags dansles, dat zorgt voor nog eens 300 calorieën. Diner is altijd een wild card-Het hangt af van wie er in de buurt is en hoe goed ik in de gaten word gehouden. Ik heb Eten opgeslagen in mijn kamer voor later, voor het geval dat. Ik ben 16 jaar oud en 70 pond; Ik ben een menselijke calorieteller en getallen genie die, ironisch genoeg, is ook worstelen met Pre-Calculus.
terugkijkend is het moeilijk om een duidelijke start te vinden voor dit alles. In tegenstelling tot een alcoholist die vaak hun eerste drankje kan beschrijven, was er geen beton “eerste.”Mijn eetstoornis was een fysieke manifestatie van een langdurige onderliggende aandoening. Het was een combinatie van perfectionisme, extreme gevoeligheid, angst, en ironisch genoeg een honger — een honger naar liefde, acceptatie, bevestiging. Een honger naar alles. Die honger voelde onhandelbaar, dus in plaats van te leren hoe het te ervaren, leerde ik mezelf hoe het te stoppen, af te snijden, uit te hongeren. Als je niets wilt, kan je nooit gewond raken, toch?
afgezien van een gebarsten intern landschap, waren er tal van externe omstandigheden die mijn voedselobsessie voedden. Ik woonde aan de westkant van Los Angeles — een deel van de stad dat bekend staat om het overvloedige leven, Beroemdheden, plastische chirurgie, en een onmogelijke standaard van schoonheid. Het is een stad die wordt geflankeerd door billboards over het bevriezen van je vet, hele winkels gewijd aan” dieet ” voedsel, hypnotiseurs klaar om u te overtuigen dat u niet langer honger tegen de tijd dat u uw ogen te heropenen, en mensen springen om u te vertellen hoe geweldig je ziet hoe mager je bent (terwijl het geheim haten je). Dat kan de psyche van zelfs de sterkste geestelijke strijder aantasten, maar als je een tiener bent en verward over alles en wanhopig op zoek naar iets dat zinvol is — LA is niet je vriend, het is een verdomde giftige speeltuin.
mijn dagen werden gekenmerkt door zorgvuldige planning, rigide planning en voorspelbare gefabriceerde momenten. Alles buiten “het plan” gooide me in de war en ik kon er niet mee omgaan. Ik weeg mezelf af, besloot of het een goede of slechte dag was op basis van wat de weegschaal zei, plan mijn eten, ga naar school, ga naar een dokter of een voedingsdeskundige, lieg tegen die dokter of voedingsdeskundige, ga naar huis, lieg over wat ik de hele dag at, geef wat onzin over hoe de dokter zei dat ik “vooruitgang boekte”, verzin een uitweg uit het eten en verdwijn in mijn kamer. Het was een triest, klein bestaan, maar het was hoe ik het voor elkaar kreeg.
veel anorexia ervaren eerder in hun leven trauma ‘ s die hen naar een plek leiden waar ze hunkeren naar dit niveau van controle. Dat had ik niet. Ik was gewoon een heel gevoelig persoon die veel voelde en niet wist wat te doen met die gevoelens. Ik heb dit jarenlang zo gedaan. Mijn ouders waren geschrokken en hadden geen idee wat ze met me moesten doen. Mijn moeder vertelde me vaak dat ik eruit zag als een aidspatiënt en vroeg me af of het drugs waren die dit deden.
omdat mijn rolodex van artsen en specialisten met de week toenam, drong mijn hoofdpsychiater aan op intramurale behandeling. Ik, natuurlijk, had een miljoen redenen waarom dat onnodig was en op echte anorexia manier, was altijd in staat om mijn ouders te manipuleren om het met me eens te zijn. De kwestie van de universiteit kwam ter sprake. Ik was toegelaten tot een top universiteit aan de oostkust. Mijn artsen raden sterk aan dat ik blijf en neem een tussenjaar om mijn gezondheid op orde te krijgen. Tegen die tijd was mijn fysieke toestand op zijn slechtst. Het werd steeds moeilijker voor mij om fysiek eenvoudige taken uit te voeren. Zodra het lichaam door vet heen brandt, voedt het zich met spieren…zoals het hart. Voor het eerst ging ik akkoord met mijn artsen, maar ik was te bang om te spreken. Dus toen mijn ouders zeiden dat een verandering van omgeving dit alles beter zou maken, geloofde ik hen.Op dinsdag ontmoet ik Mary, de voedingsdeskundige uit Beverly Hills, die me alles laat opschrijven wat ik eet. Ik vul snel in mijn voedsel logs, liggend als Ik voeg in handenvol amandelen en eetlepels pindakaas (twee dingen die haar zal sensatie). Ik beloofde iedereen dat ik me zou concentreren op mijn gewicht omhoog voordat ik naar school ga. Ik weeg mezelf voor de afspraak. Ik ben nog drie kilo afgevallen. Het zieke deel van de geest is dolblij, maar de rationele kant raakt in paniek en ik krijg meteen buikpijn. Ik ben zo genaaid. Ik ren snel naar beneden waar mijn moeder al onze fitnessapparatuur opslaat en pak een paar kleine gewichten. Ik stop ze in mijn tas als ik naar de afspraak ga. Ik draag altijd een ziekenhuis jurk tijdens mijn gewicht in, zodat ze een “nauwkeurig” lezen, waardoor het gemakkelijk om de gewichten te verbergen onder mijn armen kan krijgen. Mary is zo vriendelijk en ik kan zeggen dat ze echt wil helpen, maar ze is een beetje onbewust en denkt niet om te controleren op iets dat de schaal zou kunnen tip. Ik stap op, en adem een snelle zucht van opluchting als ze feliciteert me met de gewichtstoename. Ik weet dat het een leugen is, dus waarom ben ik zo boos om het aantal te zien toenemen?
op een dag liep ik door de voordeur en mijn moeder wachtte me op in de keuken. Ik zal nooit de blik van horror vergeten die over haar gezicht flitste. Ze vertelde me dat Jackie, mijn middelbare school decaan had gebeld om mijn moeder te vertellen dat ik gewichten onder mijn armen had verstopt. Jackie was een van de weinige mensen die ik in deze tijd vertrouwde. Ze haalde me uit de lessen om in haar kantoor rond te hangen en te praten en soms liet ze me sigaretten roken in de steeg. Ik vertelde haar de meeste van mijn geheimen, maar had meteen spijt van het delen van deze. De ontdekking van deze leugen was de laatste druppel. Ik had officieel iedereen zijn laatste zenuw gerafeld.
de val rolde rond en ik vertrok naar de oostkust. Ik was vastbesloten om mijn wegen te veranderen en opnieuw te beginnen in een nieuwe stad. De eerste paar dagen leek het wel wat beter te gaan. Ik ging naar de eetzaal (die voor anorexia is een soort van zwemmen met haaien) en was eigenlijk eten! Maar toen veranderde er iets — Ik vloog hoog, zonder structuur, maar kwam uiteindelijk iets te dicht bij de zon. Ik begon de controle te verliezen en begon te eten. Het was bijna alsof de jaren van honger eindelijk waren ingehaald. Ik had niet alleen honger, ik was absoluut onverzadigbaar.
ik heb een drie weken durende binge gehad. Ik herinner me er niet veel van, slechts een paar flitsen van zweven in en uit restaurants en cafés, bestellen en eten, en dan op weg naar de volgende plek. Ik herinner me een paar mislukte pogingen om mijn moeder en therapeut te vertellen wat er aan de hand was, maar ik was verlamd door angst. Op een dag vond ik eindelijk wat moed om de SMS te sturen: “Mam, ik ben niet in orde. Ik moet naar huis komen.”
die nacht landde ik in het ziekenhuis. Ik herinner me niets meer van die paar dagen, behalve het geluid van mijn moeders schoenen die snel door de gang van het ziekenhuis liepen. Onnodig te zeggen, Ik heb mijn wens gekregen. Ik ging naar huis.
voor het volgende jaar was ik in een intensief behandelingsprogramma waar ik serieus werd over mijn herstel. Ik ging naar individuele therapie, gezinstherapie, groepstherapie waar we Stenen hielden met woorden als “hoop” en “liefde” erop, voedingsklas, groepsmaaltijden, individuele maaltijden, groepsuitjes — het ging allemaal over het leren van basisvaardigheden. Het was leren hoe om te gaan, hoe te voelen, hoe goed te zijn temidden van de onvermijdelijke chaos van het leven. Het was leren hoe ik van mezelf moest houden en hoe ik voor anderen moest verschijnen.
herstel is levenslang. Er is geen magisch moment waar je plotseling beter bent. Terugval is zeer gebruikelijk bij eetstoornissen en ik was geen uitzondering. Maar door voortdurende therapie, zelfzorg, meditatie en mindfulness, ben ik in staat om de koers te behouden en te leven op een manier die authentiek en gezond is. Ik heb slechte dagen waarin ik de trek voel naar dat pad van zelfvernietiging. Maar vandaag heb ik ook keuzes.
als ik een boodschap moest delen met iemand die lijdt, zou ik hen vertellen om hun controle over te geven en een sprong in het onbekende te maken. Ik zou hen vertellen dat wat aan de andere kant van hun angst wacht, een leven is dat hun wildste dromen overstijgt. Het leven kan mooi en rijk en spannend en eng en wild en gepassioneerd en ongemakkelijk en rommelig en het is allemaal zo de moeite waard. Alles wat je hoeft te doen het leven een dag op de tijd en je zult versteld staan van de kracht die je kunt verzamelen als je uit je eigen weg.
