nieuwe ideeën zijn dertien in een dozijn. Vraag het aan een agent, uitgever, redacteur of filmproducent.
het is waar. Iedereen heeft er één, misschien meer dan één. Zelfs jij, heb ik gelijk?
van mijn bijna 190 gepubliceerde boeken waren meer dan twee derde romans die begonnen als ideeën, dus ik weet wat de meeste mensen in het bedrijf weten:
het idee is het makkelijke deel.
wilt u weten wat op een na het makkelijkst is? Uitgangspunt.
ik weet het. Dat verbaast je, want misschien zit je vast. Je hebt al te lang op je geweldige idee zitten wachten.
dus wat houdt je tegen om op gang te komen?
angst.
maar angst voor wat?
twee dingen:
- de marathon van het midden-dat is een onderwerp voor een andere dag (het is zo moeilijk, voor mij ook, en dat belangrijk)
- en met een einde komen dat recht doet aan dat geweldige idee van jou
daarom delen uitgevers zelden contracten en voorschotten uit aan romanschrijvers voordat ze hele manuscripten zien.
u heeft misschien wel het beste idee sinds kippensoep voor de achterblijvende Amish vampier. Maar totdat je bewijst dat je klaar bent—en ik bedoel sluit dat gordijn met een klinkende klap—alles wat je krijgt van uitgevers is Vijftig Tinten wachten en zien.
dus hoe zorg je ervoor dat je verhaal niet bruist als het een sensatie zou moeten geven?
Hoe schrijf je een einde in 3 stappen
- houd het einde in zicht de hele weg
- niets kan het einde volgen
- vergeet je held
houd het einde in het zicht gedurende de hele weg
speel het wensspel niet, in de hoop dat het vanzelf goed komt als het zover is.
of je nu een zorgvuldige outliner bent of aan de stoel van je broek schrijft, heb een idee waar je verhaal naartoe gaat en denk elke dag aan je einde. Hoe je verwacht dat het verhaal eindigt, moet elke scène, elk hoofdstuk informeren. Het kan veranderen, evolueren, groeien als u en uw personages de onvermijdelijke bogen ervaren, maar laat het nooit aan het toeval over.
en als je aan het einde komt en je zorgen maakt dat er iets ontbreekt, dat de punch er niet is of dat het niet voldoet aan de kracht van de andere elementen van je boek, haast het dan niet. Geef het een paar dagen, een paar weken indien nodig.
lees alles door wat u hebt geschreven. Maak een lange wandeling. Denk erover na. Slaap er een nachtje over. Noteer er notities over. Laat je onderbewustzijn eraan werken. Speel wat-als Spelletjes. Wees schandalig als het moet. Dwing dat einde te zingen. Maak het onvergetelijk.
most
- wees gul met uw lezers. Ze hebben de hele tijd in jou en je werk geïnvesteerd. Geef ze een goede uitbetaling. Laat het niet te kijken gehaast door niet toe te staan dat het worden gehaast.
- maak het onvoorspelbaar maar eerlijk. Je wilt dat lezers het gevoel hebben dat ze het hadden moeten zien aankomen-omdat je genoeg hints hebt geplant-maar je niet bedrogen voelen.
- nooit schikken. Als je niet tevreden bent met elk woord, laat het dan vallen tot je dat wel bent.
- als je te veel ideeën hebt over hoe het zou moeten eindigen, wanhoop dan niet. Zorg dat je de beste vindt. Bij twijfel, ga niet voor de slimste of meest cerebrale. Lezers lang om te worden verplaatst. Ga voor het hart.
- herschrijf het tot het schijnt. Ik heb lang vastgelegd dat alle schrijven herschrijft, en dit is nooit meer waar dan aan het einde van je roman. Wanneer Weet je dat het genoeg herschreven is? Als je van het beter maken bent gegaan naar het alleen maar anders maken.
niets kan het einde
volgen dit spreekt voor zich. Maar ik zeg het toch, waarom? Omdat te veel beginners denken dat het verfijnd lijkt om dingen vaag achter te laten, of ze willen iets cruciaal bewaren voor de epiloog. Vermijd die fout.
moderne lezers opgegroeid op televisie en films als chronology-beginnings, middles, ends. Ze verwachten dat het einde zijn werk doet. Artsy types kunnen denken dat het hip om gewoon te stoppen en genieten van vergassen op talkshows over hoe het leven is niet zo netjes.
goed, geweldig. Ik heb genoeg van die films gezien, en ik kan je vertellen dat de meeste mensen daar niet graag hun hoofd schudden als het licht opkomt. Ze fronsen naar elkaar en zeggen: “echt? Dat is het? We moeten ons afvragen wat er nu gebeurt?”
het enige dat Voor mij als romanschrijver doet, is me eraan herinneren dat ik één baan heb, en dat ik mezelf elke keer opnieuw Doe. Bedenk een verhaal wereld voor mijn lezers en leveren een bevredigende ervaring voor hen. Ze hebben hun tijd en geld geïnvesteerd, in de overtuiging dat ik mijn einde van de afspraak zal handhaven—en dat betekent een begin, een Midden en een einde. Een die voldoet.
dat betekent niet dat elk einde nog lang en gelukkig is, alles is in een nette strik gebonden. Maar de lezer weet wat er gebeurd is, vragen worden beantwoord, dingen worden opgelost, puzzels worden opgelost. En omdat ik toevallig een wereldbeeld van hoop heb, zal mijn werk dat weerspiegelen.
als u vanuit een ander wereldbeeld schrijft, wees dan tenminste consistent. Beëindig je verhalen met hoe je het leven ziet, maar stop niet gewoon.
dat gezegd hebbende, sommige verhalen eindigen te netjes en lijken dan gekunsteld. Als ze te laat eindigen, heb je je lezer te lang gevraagd om je te verwennen. Wees verstandig. Op dezelfde manier beslis je wanneer je een scène binnengaat en verlaat, bepaal je zorgvuldig wanneer je je roman verlaat.
vergeet uw held niet
dit lijkt misschien voor de hand liggend, maar ik heb gezien dat het geschonden is. Je hoofdpersonage moet centraal staan aan het einde. Alles wat hij leerde door alle complicaties die ontstonden door zijn poging om de verschrikkelijke problemen op te lossen waar jij hem in hebt gestort, zou hem nu de persoon moeten maken die de gelegenheid tegemoet treedt.
misschien is hij tot op dit punt gebrekkig, zwak, verslagen geweest. Maar zijn personage arc staat op het punt op te lossen en compleet te worden.
de actie moet plaatsvinden op het podium, niet alleen over of onthouden of gewoon verteld zijn. Het kan niet opgelost worden door een wonder of omdat hij zich iets realiseert. Hij moet handelen.