I want to kill myself when I was eleven.
ik leerde dat ik een lichaam had door uw veroordeling van mijn lichaam.
laat me alsjeblieft niet wakker worden.
ik wilde zelfmoord plegen toen ik dertien was.
ik probeerde mezelf vaak te verstikken met mijn kussen.
laat me alsjeblieft niet wakker worden.
ik was niet sterk genoeg om lucht te verslaan, om niet te inhaleren.
walgde van mijn breuk, rehabiliteerde ik het kussen van wapen terug naar hoofdsteun
en viel in slaap.
ik wilde zelfmoord plegen toen ik veertien was.
mijn moeder vertelde me dat ik zou eindigen als mijn ooms— ” Dit is je lot.”
jaren later ontdekte ik dat mijn beide ooms zelfmoord hadden gepleegd voordat ik werd geboren.
kan de wens om te sterven worden geërfd?
ik wilde zelfmoord plegen toen ik vijftien was.
ik schreef zelfmoordnota ‘ s.
rode inkt om tastbaar bewijs van mijn flair achter te laten.
ik schreef over waarom ik zelfmoord pleegde en wie ik verschillende bezittingen naliet aan –
kleding aan mijn broer, CD ‘ s en cassettes aan Jason.
tegen de tijd dat ik het gelinieerde papier in drie gelijke delen vouwde en de envelop likte,
was mijn resolve uitgeput.
ik wilde zelfmoord plegen toen ik zestien was.
maar zij was me voor.
ik zag mijn gemeenschap rouwen door rituelen, jammeren en met de vingers wijzen.
ik luisterde naar de vermoedens van volwassenen over de precaire bestemming van een zelfmoordziel.
zelfmoord doodde Gemeenschap voor mij.
ik wilde zelfmoord plegen toen ik zeventien was.
ik leerde van Magnolia over koolmonoxide. Julianne Moore zag er vredig uit. Of ontslag genomen.
misschien zijn ze hetzelfde.
ik trok een crème kurta broek aan en een blauw en crème gestreepte baggy sweater.
ik ging naar de slaapkamer van mijn ouders, waar mijn broer tv keek.
ik vertelde hem dat ik iets zou gaan zoeken in de garage. Val me niet lastig.
ik pakte de autosleutels uit de hoek van de kastanjekast van mijn ouders.
de telefoon ging.
het was Jason.
Hallo?
Hi.
waarom bel je me?
geen idee. Gewoon omdat?
maar je belt me nooit.
iets zei me dat ik je moest bellen.
ik wilde zelfmoord plegen toen ik negenentwintig was.
ik raakte geobsedeerd door het onderzoeken van de hoogste bruggen in Toronto.
Edmonton. Canada. Overal.
en metro ‘ s. Ik had verhalen gehoord over passagiers die op het spoor werden geduwd.
soms stond ik met mijn tenen aan de rand, wachtend op een compassionate duw.
vertel niemand dat u worstelt met veroudering, tenzij u een lach of een eyeroll wilt opwekken.
” het is maar een getal.”
het is maar een lichaam. Het is gewoon een leven.
en ik had een goede gehad. Ik had een grote liefde. Ik had gereisd. Ik had kunst gemaakt.
meer willen, langer leven leek hebzuchtig.
dit is de gave van trauma –
nooit de mogelijkheid hebben om vooruit te zien, een toekomst op te bouwen.
in plaats daarvan, het tegenovergestelde-het instinct om te vernietigen om mijn interne verwoesting te spiegelen.
ik verwoestte mijn huis, mijn huwelijk. Ik heb vriendschappen vernietigd.
vooral degenen die me vertelden: “als je klaar bent, zul je het repareren!”
ik was bijna mijn baan kwijt.
toen stierf mijn goeroe uit mijn kindertijd.
degene die ik gebruikte om te bidden om mij te doden op elf, dertien.
degene tot wie ik bad dat we tegelijkertijd zouden sterven.Was zijn dood een teken, een baken om te volgen?
ik wilde zelfmoord plegen toen ik dertig was.
heeft u ooit een mes tot u horen spreken?
ik was in mijn slaapkamer toen ik het uit de keukenlade hoorde roepen, met de naam Vivek.
toen kwam het recept voor de slaappillen die ik nooit had ingevuld, erbij,
riep in koor.
ik wilde zelfmoord plegen toen ik vierendertig was.
ik heb altijd de subtekst van zelfzucht die gepaard gaat met zelfmoorden kwalijk genomen:
ze dachten alleen aan zichzelf.Shemeena ‘ s balkon was op de vijftiende verdieping. Is vijftien hoog genoeg?
(het plannen van een zelfmoord komt vaak neer op metrics—
hoe hoog, hoe diep, hoe snel, hoe lang, hoeveel.)
zou ze me vinden op weg naar huis?
zou ze moeten verhuizen?
ik wilde zelfmoord plegen toen ik vijfendertig was.
ik werd gekweld over hoe mijn schrijven u zou falen.
(ik mag dit niet openbaar maken omdat ik als kunstenaar,
als meisje, als bruin persoon de plicht heb dankbaarheid te betrachten).
het is dan ook passend dat ik het meer in wilde lopen,
stap in de voetsporen van een grote auteurstraditie.
maar dit gaat niet over drama of romantiek, een liefdesrelatie met het idee van de dood.
dit gaat niet over vergelding, om ze te laten zien.”
of misschien is het, soms.
maar in de kern, mezelf willen doden was over willen dat de pijn te stoppen. Logisch.
soms kan geen enkele hoeveelheid zwemmen, yoga, schoon eten, slapen, socialiseren, praten,
therapie, de stad verlaten, kunst maken, vriendschap of liefde
verlichten.
ik vroeg Shemeena en Adam om me te doden. Smeekte ze.
ik zei de woorden keer op keer: Ik wil mezelf doden. Help me.
ik ken al lang de vrijheid en noodzaak van het benoemen van
, maar tot dit jaar had ik nooit gezegd dat ik zelfmoord wilde plegen.
ik ben in orde.
het komt wel goed.
ik heb geen goede dag.
ik voel me verdrietig.
ik kan er niet over praten.
ik weet niet hoe ik erover moet praten.
laat me met rust.
zeggen dat ik mezelf wil doden voelde als de eerste keer dat ik niet loog tegen mezelf of tegen jou.
of doen alsof. Voor mezelf of voor jou.
zeggen dat ik zelfmoord wil plegen maakte mijn pijn expliciet.
zeggen dat ik zelfmoord wil plegen tegen de mensen die van me houden betekent dat ik een onmiddellijke en specifieke vorm van zorg kreeg die ik hard nodig had.
zeggen dat ik mezelf wil doden hield me in leven.
