acht maanden geleden, toen ik over mijn laptop kroop en probeerde een slappe boodschap op te stellen terwijl ik huilde en mezelf afvroeg: “waar is dit allemaal voor?”Ik realiseerde me dat ik mijn baan moest opgeven.
ik kon niet langer negeren dat mijn gezondheid in puin lag, ik miste enige schijn van een persoonlijk leven, en ik was niet in staat om een goede vriend of dochter te zijn, omdat ik zo uitgeput was door de eisen van mijn baan bij het werken in sociale media over het laatste nieuws.
op Instagram reisde, rende en feestte ik. In werkelijkheid zag ik nauwelijks iemand, worstelde om uit bed te komen, huilde vaak, vaped wiet zwaar, en vond basistaken zoals was uitputtend. Hoe donkerder het nieuws werd, hoe meer dood ik me voelde van binnen, en ik kon niet ontsnappen aan het nieuws, omdat mijn taak was om op de hoogte te blijven. Ik realiseerde me eindelijk dat ik niet verder kon gaan totdat ik stopte en serieus de leegte die ik voelde, gedragen door jaren van altijd “op.”
stoppen was een idee dat maandenlang in mijn hoofd lag te sudderen en dat ik bleef wegduwen, totdat ik uiteindelijk brak.
ik had eerder gebroken. Twee jaar eerder, in de zomer van 2017, reed ik met de metro en mijn hersenen crashten. Mijn lichaam raakte in beslag. Ik werd met spoed naar de eerste hulp gebracht, en ging dagen later weer werken. Drie weken later greep ik opnieuw en sloeg mijn hoofd op een salontafel.
misschien hadden de hersenschudding en het blauwe oog een wake-up call moeten zijn om te vertragen. Maar ik heb mijn baan nodig, dacht ik. Ik wist niet wie ik zonder was. Ik was bang om de ziektekostenverzekering te verliezen, maar ik was vooral bang om de zekerheid van een titel en een salaris te verliezen. Het niet hebben van een baan, in mijn gedachten, staat gelijk aan falen. Het toonde aan dat ik niet kon omgaan met hard werken, stadsleven, of volwassen zijn; dat iedereen, zoals social media bewees, sterker, gelukkiger en succesvoller was dan ik.
nadat de kneuzingen waren genezen tijdens een kort medisch verlof, nadat ik een kleine gouden medische armband had besteld, gegraveerd met de diagnose epilepsie, hoogstwaarschijnlijk door stress veroorzaakt, ging ik weer aan het werk.
de huidige gebeurtenissen groeiden somber, en zo ook mijn geestelijke gezondheid als ik bleef op de digitale frontlinie van elk verhaal. Blanke supremacisten daalden af op Charlottesville; een stille schutter opende het vuur op een Las Vegas concert; miljoenen vrouwen, waaronder ikzelf, deelden intieme verslagen van seksuele intimidatie en mishandeling. Mijn dromen werden geplaagd door AR-15 ‘ s en leerende mannen, en toch weigerde ik om te gaan met mijn gezondheid en vermoeidheid. Ik verwierp therapie als te veel tijd en geld, en als mijn collega ‘ s in staat bleken om de druk te weerstaan, Waarom kon ik dat niet? In plaats van hulp te zoeken, bracht ik een lange avond door op een Oktober bruiloft verborgen in een achterkamer, uren snikkend in de schouder van mijn beste vriend om redenen die ik niet duidelijk kon verwoorden.
een maand na de bruiloft, werd ik gepromoveerd om een nieuw team te leiden, en mijn verantwoordelijkheden verdubbelden.
terugkijkend vraag ik me af: was dat het moment om een pauze te nemen? Zelfs als het betekent dat je promotie riskeert? Of was de tijd in 2016, toen ik voor het eerst begon te werken in news, vlak voor de chaos van de presidentsverkiezingen? Voordat mijn baan evolueerde naar schijnbaar constante verslaggeving van elke massa schietpartij terwijl het zich ontvouwde, te beginnen met de Pulse massacre? Had ik meer dan een week moeten vertrekken tussen twee hoge druk banen in een media-industrie vol ontslagen, leiderschapsveranderingen en schandalen? Hoe zit het na het afstuderen van de universiteit in 2011, voordat onmiddellijk verhuizen naar New York om werk te zoeken? Wanneer was het juiste moment om een pauze te nemen? Wanneer is het ooit? Stoppen was nooit een optie-totdat het de enige optie werd.
ik weet dat mijn omstandigheden extreem zijn. Niet iedereen heeft aanvallen onder dwang. Maar ik voel niet alleen dat mijn geestelijke gezondheid lijdt. Mijn hele generatie is uitgebrand, geworteld in de neerslag van de recessie van 2008, onze verslaving aan de aandachtseconomie, en dit Gepolariseerde politieke klimaat. Millennials hebben gezien een 47% toename van ernstige depressie diagnoses sinds 2013, volgens een Blue Cross Blue Shield rapport uit 2019. Verhalen over “millennial burn-out”boeide de krantenkoppen van het afgelopen jaar. Ik ben er zeker van dat deze trend zich alleen maar zal voortzetten en we zullen de gevolgen ervan in de komende tien jaar Groot zien.
mijn laatste dag op mijn werk was 4 juli, of zoals mijn vriendin het schertsend noemde, “Malia Vrijheidsdag.”Ik moest stoppen om eindelijk te begrijpen dat prioriteit geven aan mijn gezondheid meer is dan een teken van kracht—het is essentieel. Met afstand zie ik dat werken rond de klok en nooit loskoppelen voor iedereen onhoudbaar is, niet alleen voor mij.
als je je opgebrand voelt en erover denkt om te stoppen, zijn hier enkele lessen die ik heb geleerd die je kunnen helpen om je opties te begrijpen en je voor te bereiden op de volgende stap.
als u toegang hebt tot financiële steun, vraag er dan om.
vooruit: door deze onderbreking heb ik mijn bankrekening leeggehaald en is het pensioenspaargeld van mijn ouders verminderd. Ik maak me hier elke dag zorgen over. Maar ik kon mijn burn-out niet langer negeren, niet met een handicap die er zo nauw mee verbonden was. Ik had hulp nodig en had het voorrecht om de financiële en emotionele steun van mijn familie te hebben.
stoppen is financieel niet haalbaar voor iedereen, maar als je de mogelijkheid hebt om hulp te vragen of vooraf te sparen, doe het dan. De tijd die je nodig hebt om te genezen is de prijs waard.
neem een echte pauze.
zodra u afsluit, is het verleidelijk om uw agenda te vullen met afspraken. Er zijn zoveel mensen te zien, zoveel activiteiten waar je voorheen geen tijd voor had. Maar de noodzaak om te herstellen van burn-out is legitiem, en voor mij, behandeling betekende het afwijzen van het geluid.
ik verwijderde sociale media van mijn telefoon. Ik heb meldingen uitgeschakeld. Ik stopte met het lezen van het nieuws, het instellen van alarmen, het dragen van make-up, en het luisteren naar muziek tijdens het lopen of wachten. Ik bleef thuis in plaats van te reizen. Ik sliep en kookte. Ik begon met journalen. Ik bracht uren alleen worstelen met mijn gedachten en angsten. Ik heb een psycholoog. Ik creëerde mijn eigen medisch verlof, maar een veel constructiever dan mijn eerste. Het was niet Eten, bidden, liefde.; meer eten, slapen, therapie.
ik leerde dat wat ik nodig had was om gewoon te zijn, om geen eisen te hebben, geen agenda, geen schuld; alleen de vrijheid om niets te doen. En in de stilte begon ik gefluister te horen dat ik terugkwam.
u kunt zelf bepalen wat een “pauze” voor u betekent. Het belangrijkste is om een dialoog met jezelf te openen over welke acties je moet ondernemen om je gezond te voelen.
wees voorbereid op een groot aantal adviezen.
u zult allerlei reacties tegenkomen wanneer u mensen uw beslissing vertelt. Inclusief: “je bent gestopt?! Verbazingwekkend! Je moet naar Italië verhuizen! Als ik jou was, zou ik elke dag naar het strand gaan.””Wat doe je met je tijd? Vrijwilligerswerk? Spaans Leren? Heb je geen geluk?”Ben je niet bang?”En mijn favoriet:” Hoe is funwerkloosheid?”
een van de meest ongemakkelijke aspecten van stoppen is om erover te praten met iedereen anders. Sommigen zullen je applaudisseren voor je moed. Sommigen zullen zich afvragen waar je op vakantie bent. Anderen zullen proberen je te vertellen hoe je je tijd moet doorbrengen.
het is goed om eerlijk te zijn. Je kunt zeggen: “Ik ben opgebrand, dus ik hou me even gedeisd.”Als mensen vragen over je toekomst, kun je antwoorden, “Ik ben het nog steeds aan het uitzoeken.”
en wees voorbereid dat zelfs uw eigen meningen en verwachtingen van deze breuk verkeerd zijn.
aanvankelijk dacht ik dat ik mijn onderbreking als een staycatie zou behandelen. Ik zou de lengte van Manhattan lopen! Schrijf je in voor een halve marathon! Pitch freelance opdrachten elke week! LOL. Ik heb de eerste drie maanden geslapen. Toen ik niet in bed lag, zat ik op de bank te eten en ja te zeggen tegen de jurk en mezelf te berispen omdat ik niet meer deed. Naar de supermarkt gaan was overweldigend. Het kiezen van een enkel recept of het regelen van een telefoontje met een vriend was moeilijk. Socialiseren was uitputtend. Ik ging niet op vakantie; Ik realiseerde me hoe diep mijn burn-out zich had gemanifesteerd.
onthoud: alleen u kunt bepalen wat u nodig hebt, en dat is de taak van niemand anders om onderscheid te maken dan die van u.
vooruitgang kost tijd en ziet er niet altijd uit zoals je verwacht.
sommige dagen voelt vooruitgang meer voor de hand liggend, zoals het voor het eerst doen van stand-up, het afwijzen van een baan die niet goed past, of het schrijven van een ontwerp van een artikel waar je om geeft. Op andere dagen wordt het wakker voor de middag, gaat het wandelen, heeft het een zinvol gesprek, of leest het.
neem de tijd om deze momenten op te merken en geef jezelf krediet. Ik raad journaling aan, zodat je kunt nadenken over je groei. En ja, sommige dagen, sommige uren zullen moeilijker zijn dan andere. Rustig aan, vriend. Aardig zijn voor jezelf telt ook als vooruitgang.
u zult worstelen met de angst om een nieuwe baan te krijgen en opnieuw op te branden.
en met de angst niet precies te weten waar je zult landen. Probeer een stap terug te doen van die grote, enge foto.
maak eerst een lijst van uw must-haves voor de toekomst. Wat heb je in beide sferen nodig om te bloeien? Wat zijn je niet onderhandelbaar? Ik heb uit deze pauze geleerd dat wat ik nodig heb onafhankelijkheid en stabiliteit is in mijn volgende rol. Ik heb een creatieve uitlaatklep nodig, tijd voor vrienden en familie, regelmatige lichaamsbeweging, slaap, toegang tot een therapeut, en tijd weg van mijn telefoon. De verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat aan deze behoeften wordt voldaan ligt meestal bij mij, maar ze spelen een belangrijke rol bij mijn werkoverwegingen.
stel dan kleine, haalbare doelen. Voor mij was dat mijn CV in vorm krijgen en mensen bereiken die ik bewonder voor koffie. Uiteindelijk, werkte ik mijn weg omhoog naar consulting optredens, solliciteren voor een paar posities, en het schrijven van een artikel over mijn ervaring en het delen met u.
stoppen diende als een noodzakelijke herinnering dat ik niet mijn baan ben—dat ik de macht bezit om de controle over mijn leven terug te nemen en zal vechten om het te houden. Ik weet niet wat het volgende is, maar ik weet wel dat ik terugkijk op deze tijd en me afvraag, waarom heb ik het niet eerder gedaan?
gerelateerd:
- 4 gluiperige tekenen van burn-out
- 7 gezondheidsproblemen die daadwerkelijk kunnen worden veroorzaakt door Stress
- de complexe relatie tussen Stress en aanvallen