de bright-line test heeft geen betrekking op vormen van communicatie die indirect of discutabel zijn. Beschouw dit bericht aan kiezers:
- als je kandidaat X leuk vindt, moet je weten dat hij y deed.
in een mededeling als deze wordt er geen melding gemaakt van stemmen, echter, de duidelijke bedoeling is om twijfel te zaaien over kiezers die kandidaat X steunden.Interest advocacyedit
Interest advocacy is de handeling van het maken van algemene communicatie over een openbare kwestie of probleem zonder kiezers te pleiten om een specifieke actie te ondernemen in de verkiezingscel.
het identificeren van een pure “issue only ads” gemaakt door belangenorganisaties is moeilijk. Groepen die gesponsorde berichten nodig om het duidelijk te maken, aan een kiezer met redelijke intelligentie, dat de kiezer moet hun stem uitbrengen op een manier die de groep wilde.
het houden van een reclame kwestie die alleen belangrijk is voor groepen als 501(c)(3) non-profitorganisaties. Zij waren onderworpen aan beperkingen of een absoluut verbod op het uitoefenen van politieke activiteiten. Organisaties kunnen deelnemen aan nonpartisan kiezer onderwijs inspanningen, met inbegrip van registratie en “get-out-the-vote” drives en issue advocacy.
Express advocacyEdit
Express advocacy wordt grotendeels gebruikt in verband met een debat in de VS over wanneer issue advocacy verandert in campagne.
veel groepen die campagneadvertenties maakten, beweerden dat hun communicatie aan de kiezers in werkelijkheid een kwestie van belangenbehartiging was en niet een uitdrukkelijke belangenbehartiging. Om het verschil te helpen begrijpen, onderzoekt u deze twee communicaties aan kiezers:
- kies John Smith.
- stem tegen! op voorstel 99.
in beide voorbeelden is de intentie van het bericht duidelijk. Het gebruik van een standaard die zoekt naar specifieke woorden of zinnen in een communicatie heet het uitvoeren van een bright-line test. Bright-line is een standaard als er geen fout is. Een of meer van de” acht magische woorden ” of hun equivalenten is aanwezig of niet aanwezig.
Express advocacy wordt geassocieerd met onafhankelijke uitgaven.
HistoryEdit
in de jaren zeventig konden niet-kandidaat-organisaties onafhankelijke uitgaven doen en hun geld gebruiken in het verkiezingsseizoen. Zij konden het niet rechtstreeks aan een kandidaat geven noch namens een kandidaat reclame maken. Typische uitgaven werden beschreven als “partij gebouw” en krijgen uit de stem campagnes. Organisaties, in het bijzonder non-profitorganisaties, werden verondersteld dit op een niet-partisan basis te doen. Echter, groepen de neiging om de inspanningen te concentreren op het aanmelden en het krijgen van het type kiezers naar de peilingen die het meest waarschijnlijk waren om soortgelijke standpunten te houden.
de enige belemmering die een groep tegenhield om rechtstreeks campagne te voeren voor hun favoriete kandidaat of oorzaak was de zogenaamde “reasonable person” – test: als een redelijk persoon, die de communicatie bekijkt, tot de conclusie komt dat de sponsor wil dat ze op één manier stemmen, is het uitdrukkelijke belangenbehartiging, niet belangenbehartiging.
een probleem met de reasonable person test is dat het niet definitief is of een bright-line regel. Er was geen duidelijke lijn die duidelijk verklaarde dat als je dit punt oversteekt je aan de verkeerde kant staat. In een poging om de situatie te verbeteren, werd in 1976 een voetnoot opgenomen in een uitspraak van het Hooggerechtshof van de VS met acht voorbeelden.
echter, in plaats van ze als voorbeelden te gebruiken, vonden velen het gemakkelijker om de “magische woorden” weg te laten en te beweren dat hun communicatie met de kiezers prima was. In 1996 gaven belangenorganisaties miljoenen dollars uit aan campagnes die beweerden dat hun advertenties alleen “issue only” waren, omdat ze de “magische woorden” weglieten.”
in 2000 werden de kiezers overspoeld met 500 miljoen dollar aan dit soort advertenties. Als gevolg van de” schaamte kwestie advertenties, ” schandalen, en de hoeveelheid uitgaven, hield het Congres een congres onderzoek. Het leidde tot de Bipartisan Campaign Reform Act in 2002, die beter bekend staat als McCain-Feingold.: 75
in 2003, in McConnell v. Federale verkiezingscommissie, de rechtbank gedetailleerde het verschil tussen rente versus uitdrukkelijke belangenbehartiging. Het oordeelde op zoek naar” magische woorden “als” functioneel betekenisloos ” omdat een adverteerder zijn intentie kan communiceren aan kiezers zonder hen.: 15 daarom, in plaats van op zoek naar woorden, het Hof oordeelde opnieuw dat als een mededeling aan de kiezers had ” geen redelijke interpretatie anders dan als een beroep om te stemmen voor, of tegen, een specifieke kandidaat,” het is “het functionele equivalent van uitdrukkelijke belangenbehartiging.”:1092
tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2004 gingen de “issue only” – advertenties verder en enkele beroemde werden gemaakt door een groep genaamd Swift Boat. Ze beweerden dat hun advertenties waren kwestie alleen advertenties, niet uitdrukkelijke belangenbehartiging. Volgens ten minste een analist, stemden de kiezers precies hoe de sponsors bedoeld en de advertenties “getorpedeerd” Massachusetts Democraat John Kerry presidentiële campagne, 2004. Daarnaast heeft een politiek actiecomité Progress of America een advertentie gepubliceerd die de verschrikkingen van terrorisme toonde en verklaarde dat Osama bin Laden en Al-Qaeda Amerikaanse burgers willen vermoorden. Op het einde vroeg ot: “zou je Kerry vertrouwen tegen deze moordenaars? George Bush is deze oorlog niet begonnen, maar hij zal er een eind aan maken.”De” magische woorden ” ontbreken.In 2007, the US Supreme Court in Federal Election Commission v.Wisconsin Right to Life, Inc. oordeelde dat uitgifte advertenties niet mag worden verboden uit de maanden voorafgaand aan een primaire of algemene verkiezingen. De test om het verschil tussen rente en uitdrukkelijke belangenbehartiging te vertellen bleef de redelijke persoon test.
dit zou echter een probleem hebben veroorzaakt. Een test waarbij iemand moet overwegen hoe een redelijk persoon een communicatie met kiezers bekijkt, vereist dat iemand beslist. Het enige definitieve antwoord komt van een rechter en dat kost tijd. Verkiezingscommissies zijn geen rechters, maar ze kunnen advies uitbrengen over de zaak. Dat leidde tot de bezorgdheid dat bij federale verkiezingen, dat ambtenaren van de federale verkiezingscommissie en op staatsniveau commissies werk zouden moeten doen. Iedereen voorzichtig, willen ervoor zorgen dat de communicatie aan de kiezers, was interesse en niet uiten belangenbehartiging zou contact opnemen met het voor een mening. Communicatie aan kiezers omvat een breed scala van gebieden, waaronder advertenties, e-mails, borden, en zelfs toespraken op de preekstoel zou willen iemand vragen.
om dit probleem op te lossen, keek het Amerikaanse Hooggerechtshof terug op een eerdere uitspraak. In 1976, in Buckley v. Valeo, het Hooggerechtshof oordeelde dat één ding van cruciaal belang was het beschermen van de Vrijheid van meningsuiting.In 2010 heeft Citizens United v.Federal Election Commission onder andere bepaald dat het in principe niet mogelijk zou zijn voor de federale regering om te bepalen wat wel en wat niet als “issue advocacy” of “express advocacy” wordt beschouwd.