Staphylococcus aureus

Staphylococcus aureus genitale huidinfecties variëren in uiterlijk en ernst. De Staphylococcus bacterie wordt gekenmerkt door grampositieve cocci in clusters onder de microscoop. Bacteriën krijgen vaak toegang tot onderliggende weefsel door schaafwonden, brandwonden, beten, snijwonden, scheuren, of chirurgische incisies. Zowel door de gemeenschap verworven als door het ziekenhuis verworven stafylokokkeninfecties zijn blijven stijgen.

genitale stafylokokkeninfecties manifesteren zich meestal als impetigo( oppervlakkige epidermale infectie), folliculitis (oppervlakkige infectie van folliculair epitheel), furunculose (diepe suppuratieve infectie van follikels, vaak met beperkte omringende cellulitis) en cellulitis (infectie van weke delen. Vrij vaak zijn één of meer van deze morfologieën gelijktijdig aanwezig.

figuur 9 stafylokokken impetigo vertoont meestal zeer oppervlakkige en fragiele blaren die klinisch worden gemanifesteerd door ronde erosies met schilfering van de periferie, die de restanten van het blaardak vertegenwoordigt.

Impetigo treft voornamelijk kinderen en er is geen voorliefde voor de genitale huid. Deze laesies worden gekenmerkt door zeer oppervlakkige blaasjes geproduceerd door een stafylokokken toxine. Het blaasje scheurt en laat een oppervlakkige erosie achter en de ontwikkeling van een gele korst omgeven door een basis van erytheem wanneer het zich op keratinized huid voordoet (Fig. 9). De laesies zijn veelvoudig en van verschillende duur.

patiënten met folliculitis vertonen pijnlijke rode papels boven een haarfollikel (Fig. 10). Folliculitis kan worden verergerd door wrijving, scheren, of andere trauma aan de schaamhaar-dragende gebied. Deze laesies vergroten soms om steenpuisten te vormen, die pijnlijk zijn, rode knobbeltjes van 1 tot 2 cm (Fig. 11). Het centrum van de laesie is gevuld met etterende materiaal dat vrijkomt door breuk of chirurgische incisie. Karbonkels vertegenwoordigen coalescerende steenpuisten. Constitutionele symptomen van koorts, gegeneraliseerde malaise, en koude rillingen zijn ongewoon, tenzij significante cellulitis aanwezig is.Cellulitis bestaat uit een infectie van de weke delen, die gewoonlijk gepaard gaat met koorts en andere constitutionele symptomen. Getroffen gebieden zijn pijnlijk, stevig, oedemateus en rood, vaak met een peau d ‘ orange uiterlijk (Fig. 12). Het gebied is soms purulent met abces vorming. Dit komt vaak voor als verlenging van furunculose of inenting na trauma zoals chirurgie, en het komt vaker voor bij immuno-onderdrukte patiënten en patiënten die diabetes hebben. Soms vertegenwoordigen uitbreiding van infectie naar diepere weefsels en progressie tot polymicrobiële ziekte necrotiz-ing infectie van weke delen (gangreen van Fournier), vaak met anaërobe en gramnegatieve organismen.

stafylokokken produceren veel toxinen zoals cytotoxine, pyrogene toxine, toxic shock syndrome toxine en exfoliatieve toxine die hun destructieve verloop karakteriseren. Toxic shock syndrome werd voor het eerst beschreven in de jaren 1980 geassocieerd met de introductie van extra superabsorberende tampons. Klinische manifestaties worden meestal veroorzaakt

Figuur 10 bacteriële folliculitis is bijna altijd stafylokokken en vertoont verspreide rode papels en puisten; soms kan een haar worden gevisualiseerd in het midden van een laesie.

Figuur 11 furunculose is een diepe folliculaire infectie die zich uitstrekt tot het omliggende weefsel, waardoor een stevige, malse rode knobbeltje ontstaat.

door toxic shock syndrome toxine geproduceerd door S. aureus. De eerste tekenen van infectie kunnen myalgia ‘ s, koorts, braken, en diarree. De status van de patiënt kan binnen een paar uur afnemen tot hypovolemische shock en een donkerrode zonnebrand uitslag. Op onderzoek, vaginale ontsteking en vaginale afscheiding aanwezig zijn. Lokale culturen

Figuur 12 Cellulitis wordt gekenmerkt door diffuse ontsteking en pijn, vaak geassocieerd met systemische tekenen van infectie; donkere teint patiënten vaak niet vertonen roodheid als een teken van ontsteking, en in plaats daarvan kan de huid normaal van kleur of blijkbaar hyperpigmented.

en bloedculturen zijn positief. Onlangs is niet-menstruele toxische shock syndroom gedefinieerd in de literatuur en wordt geassocieerd met verslechterde nier-en neurologische stoornissen.

de behandeling van Staphylococcus-huidinfecties bestaat uit antibiotica. De gelokaliseerde impetigo of folliculitis kunnen met succes met Mupirocin zalf worden behandeld, maar de meeste huidinfecties zijn wijdverspreider of dieper, die het beste aan systemische therapie reageren. In wezen is al goudhoudend S. bestand tegen penicilline, maar tot recent waren cephalexin, methi-cilline, oxacilline, en erythromycine bijna altijd efficiënt voor deze besmettingen, vooral toen gemeenschap verworven. Nu echter, gemeenschap verworven meticilline-resistente ziekte is algemeen geworden, in zowel stedelijke als landelijke omgeving, soms goed voor de meerderheid van de infecties en het produceren van ernstiger ziekte dan vatbare vormen (31,32). Trimethoprim-sulfamethoxazol en vancomycine zijn meestal effectief voor deze patiënten, hoewel resistentie tegen deze soms voorkomt. Gelukkig, linezolid is een nieuw antibioticum dat meestal effectief is voor methicilline-resistente S. aureus en beschikbaar voor orale toediening (33). Helaas zijn er nu meldingen van verzet tegen linezolide uit Duitsland (34). De behandeling van toxisch shocksyndroom omvat ondersteunende zorg, vochtaanvulling en de toevoeging van parenterale bèta-lactamase-resistente anti-stafylokokkenantibiotica en aminoglycosiden (Tabel 11).

Verder lezen hier: Necrotiserende Fasciitis Diepe Weefsel Necrotiserende Infecties

Was dit artikel nuttig?