Things have never been easy for Stone Temple Pilots. Gedurende de tumultueuze carrière van de band is STP er op de een of andere manier in geslaagd om door te zetten, het overwinnen van de hindernissen van verslaving en copyright geschillen en later, de dood van frontmannen Scott Weiland en Chester Bennington. Op Perdida, hun nieuwe akoestische album, bewijst STP waarom ze gedurende hun hele carrière zoveel uithoudingsvermogen hebben gehad.Perdida—STP ’s tweede release met zanger Jeff Gutt-bevat 10 verschillende, schitterende akoestische cuts met pakkende hooks die doen denken aan de MTV Unplugged sessie van de band uit 1994, in het bijzonder hun cover van Led Zeppelin’ s “Dancing Days.”
een groot deel van de tekst over Perdida—wat Spaans is voor “verlies”—draait om uitgeholde relaties, of het nu met geliefden of vrienden is, en de pijn van de dood. In tegenstelling tot Journey zanger Arnel Pineda, wiens stem in feite een navertelling is van Steve Perry, lijkt Gutt maar weinig op Weiland op Perdida. In zekere zin voelt dat respectvol.
de nors klinkende plaat opent met de rechttoe rechtaan akoestische rocker ” Fare Thee Well “alvorens over te schakelen naar” Three Wishes”, dat wordt aangedreven door Dean DeLeo ‘ s betoverende gitaarwerk. Het album neemt een beetje een Spaanse wending op het titelnummer—een lief, op de een of andere manier vertrouwd nummer dat viool en altviool bevat.
“ik wist niet dat de tijd” is een van de perdida ‘ s opvallende. Het is prachtig en eindigt met een verleidelijke fluitsolo waar zelfs Ron Burgundy trots op zou zijn. De fluit—samen met een altsaxofoon-op “Years”, STP ’s eerste track met Robert DeLeo’ s meer dan capabele lead vocals. Het nummer heeft een bijna jaren ‘ 60 lounge vibe: denk aan Burt Bacharach met akoestische gitaren.
Gutt ‘ s stem schittert op dat nummer en “Miles Away” ook. Het is een verleidelijk nummer met bassist Robert DeLeo op Marxophone—dat, samen met de viool, een mooie aanvulling vormt op Eric Kretz ‘ s percussieve vermogen.
“You Found Yourself While Losing Your Heart” klinkt als een outtake van de Purple writing sessions. Het is typisch STP, met stellaire optredens van elk lid, met alles komt samen om iets tijdloos te creëren.
met wisselende stemmingen, mooie piano ‘s, Italiaans klinkende gitaar verfijning, Gutt’ s imposante stem, en atmosferische violen, album afsluiter “Sunburst” komt door de speakers en omhult de luisteraar, neemt ze mee op een reis door gelaagde soundscapes.
dit zou het begin kunnen zijn van een nieuwe carrière voor STP, waarvan het publiek met hen ouder wordt. Wat je op Perdida krijgt is een band die, naarmate ze zich op hun gemak voelen met een andere nieuwe zanger, nummers uitpompt die meer reflecteren op wie ze vandaag de dag zijn.