In de afgelopen tien dagen heb ik meer e-mails naar elke individuele Amerikaanse Senator gestuurd dan ik in mijn hele leven heb gedaan. Er zijn 97 van hen met e-mailadressen; de drie eerstejaars wachten op hun. De eerste partij ging naar alle 97 individueel protesteren tegen de poging om de onafhankelijke Office of Ethics elimineren. De volgende partij ging naar alle 97 protesteren tegen de begroting resolutie bedoeld om de Affordable Care Act gut. Toen stuurde ik een serie naar elk lid van elk kabinet doorlichting commissie voor Jeff Sessions, Betsy DeVos, Wilbur Ross, Rex Tillerson, Scott Pruitt, Rick Perry, Andrew Puzder, en Tom Price aandringen hen om nee te stemmen voor de nominatie. Vervolgens gingen 24 e-mails naar Elizabeth Warren en haar 23 medesponsors van de president Conflict of Interest Act. Dat waren dankbetuigingen voor de senatoren die de moed hadden om zo ‘ n wetsvoorstel te sponsoren. Dat werd gevolgd door e-mails aan de resterende 73 senatoren aandringen hen om te stemmen voor de passage van het wetsvoorstel.
hoewel ik me goed voelde over deze activiteit, begon ik me ook ziek te voelen. Ik las over elk van de genomineerden van het kabinet, zodat ik een goed geïnformeerde protestboodschap kon maken. Wat ik leerde maakte me zo verdrietig. Kijken naar het manoeuvreren van de Republikeinse senatoren proberen te dwingen kandidaat hoorzittingen zonder alle achtergrond controles voltooid, maakte me ziek. Luisteren naar rapporten die uitkomen met betrekking tot Russische hacking, mogelijke betrokkenheid Trump ‘ s, Rusland met compromitterende informatie over Trump maakte me echt ziek voelen. Trump ’s nooit eindigende kinderachtige tweets, of het nu een reactie was op Meryl Streep’ s oproep tot actie, of dat hij tekeerging over “vals nieuws” dat uit Rusland kwam of het lammeren van SNL, was zo ongepast voor de leider van de Verenigde Staten. Dan verklaart Trump vandaag dat hij zich niet zal ontdoen van zijn zakelijke belangen. Zijn twee zonen zullen de enterprise leiden en hij wil er niet met ze over praten. Echt?
het niet aflatende slechte nieuws over Trump en de inkomende administratie voelde overweldigend. Mijn protest lijkt belachelijk en zinloos in het licht van deze aanval van slecht gedrag. In feite voelde ik me als de kleine Nederlandse jongen waar fable vertelt ons een kleine jongen ging naar school en merkte een lek in een dam. Hij besluit het lek te blokkeren door zijn vinger in het gat te steken. Maar dan verschijnt er een tweede Lek, dan een derde, en dan een vierde totdat de jongen alle tien vingers heeft gebruikt om de lekken te stoppen. Maar het volgende Lek verschijnt en de jongen kan niets meer doen; het laatste lek zorgt ervoor dat de dam breekt om de jongen en de stad weg te vegen.
ik voelde me behoorlijk verwelkt door dat verhaal toen plotseling mijn nieuwsgierige deel zei: “dat was een vrij triest einde zonder moraal aan het verhaal. Moeten fabels niet iets goeds leren?”Dus besloot ik het Nederlandse Jongensverhaal op te zoeken. Er zijn een aantal versies, maar ik ben met inbegrip van de onderstaande omdat het gemeenschappelijke thema ‘ s gevonden in de meeste van hen vertegenwoordigt. Hier gaat:
het Nederlandse jongetje
Hans rende en rende langs de tulpenvelden en langs de molens. Zijn kleine klompjes klikten en klapten tegen de bakstenen weg en hielden zijn voeten warm en droog van de sloshy modder en plassen. Hans was nog aan het rennen toen hij een van de vele dijken passeerde. Er klopte iets niet. Hans kroop dichter bij de dijk om te zien. Daar, in het midden van de hoge stenen muur, in een scheur tussen de stenen blokken, was een klein gaatje. Uit het gat sijpelde een klein druppeltje water.Terwijl Hans wist dat het druipende water onschadelijk leek, wist hij ook dat het water dat zich achter de grote muur ophield, naar het kleine gat zou duwen totdat het groter en groter werd. Al snel zou het water door het water komen en de stad wegspoelen. Hans wist dat hij iets moest doen. Snel denkend, stak hij zijn vuist in het gat, en stopte het in.Terwijl Hans bij de lekkende Dijk stond met zijn vuist in het gat, met zijn hand het enige dat het water ervan weerhield de stad Haarlem weg te spoelen, wachtte zijn moeder en maakte zich zorgen. De moeder van Hans wist niet welke moeilijkheden haar zoon had ontdekt. Ze wist niet dat hij vast zat in het midden van de razende storm, doordrenkt tot op het bot van de regen, en gekoeld door zijn natte kleren door de wilde, zweepslagen wind.
” Hans!”ze riep vanuit de deur van hun huis. “Hans, waar ben je?”
was haar man maar thuis, dacht ze. Hij kon zich in de storm wagen en hun geliefde Zoon vinden. Maar haar man was niet thuis. Er was niemand die dapper haar arme, verloren Hans kon vinden. Ze wist niet dat Hans zelf moed toonde.
de regen bleef Hans bekogelen en de wind bleef draaien. Maar toch hield de jongen zijn hand in het gat gestopt. Hij wist dat hij, om zijn stad te redden, het water niet door de Dijk kon laten breken.
maar Hans was zo koud geworden. Hij rilde en trilde. Zijn hand was zo moe en gevoelloos geworden. Hij moest naar huis. Maar hij kon de dijk niet verlaten.
” Help!”Hans riep. “Iemand help me! De Dijk gaat barsten! Help!”
maar de wind verdronk Hans ‘ kreten. Hij wist zeker dat niemand hem had gehoord. Er zou geen hulp zijn. Plotseling stond de oude heer Jansen voor hem.”Ik hoorde je roepen, Hans,” zei de Oude man. Hij pakte een steen en stopte daarmee het gat.
“Mijn jongen,” zei Mr. Jansen, ” laten we je naar huis brengen. En dan vertel ik iedereen over de jongen die de stad heeft gered!”
— — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — —
dat is een heel ander verhaal — een heel ander verhaal. Er is een verschrikkelijke storm die ons land nu bekoelt. Er zijn gaten in de rechten en waarden en wetten die dit land veilig hebben gehouden. Er zijn veel van ons dappere kleine Nederlandse jongens en meisjes die de gaten dichten en hoewel we het gevoel hebben dat we alleen zijn, zijn we dat niet. We reiken elkaar aan via Facebook, sociale media, stadsbijeenkomsten, protesten, kerken, en zeggen op verschillende manieren: “Help!”en hulp komt eraan of we moeten geloven dat het zal komen. En op een dag kunnen we elkaar omhelzen en elkaar verhalen vertellen over de jongens en meisjes die dit land hebben gered.
ik ga op zoek naar het volgende gaatje dat ik kan inpluggen. Dank je, geliefde nieuwsgierige deel. Je bracht me terug in het licht.