verraad is een unieke overtreding in onze constitutionele orde – de enige misdaad uitdrukkelijk gedefinieerd in de Grondwet, en alleen van toepassing op Amerikanen die de trouw hebben verraden die ze worden verondersteld te zijn verschuldigd aan de Verenigde Staten. Hoewel de opstellers van de Grondwet de eeuwenoude opvatting deelden dat alle burgers een loyaliteitsplicht aan hun thuisland verschuldigd waren, namen ze de clausule over verraad op, niet zozeer om de ernst van zo ‘ n verraad te onderstrepen, maar om te waken voor het historische gebruik van vervolging van verraad door repressieve regeringen om anders legitieme politieke oppositie het zwijgen op te leggen. Het debat rond de clausule in de Constitutionele Conventie richtte zich dus op manieren om de overtreding eng te definiëren en te beschermen tegen valse of zwakke vervolgingen. De Grondwet identificeert specifiek wat verraad tegen de Verenigde Staten is en, belangrijker nog, beperkt de overtreding van verraad tot slechts twee soorten gedrag: (1) “oorlog voeren” tegen de Verenigde Staten; of (2) “vasthouden aan vijanden , hen hulp en troost geven.”Hoewel er niet veel vervolging van verraad is geweest in de Amerikaanse geschiedenis—inderdaad, slechts één persoon is aangeklaagd voor verraad sinds 1954—heeft het Hooggerechtshof de gelegenheid gehad om verder te definiëren wat elk type verraad inhoudt.De overtreding van “het opleggen van oorlog” tegen de Verenigde Staten werd eng geïnterpreteerd in Ex parte Bollman (4755) Swarthout (1807), een zaak die voortkwam uit de beruchte vermeende samenzwering geleid door voormalig vicepresident Aaron Burr om de Amerikaanse regering in New Orleans omver te werpen. Het hooggerechtshof verwierp de aanklachten van verraad die tegen twee van Burr ‘ s medewerkers—Bollman en Swarthout—waren ingediend op grond van het feit dat hun vermeende gedrag geen oorlog tegen de Verenigde Staten inhield in de zin van de verraad Clausule. Het was niet genoeg, benadrukte opperrechter John Marshall ‘ s mening, om alleen maar samen te spannen “om de regering van ons land met geweld te ondermijnen” door troepen te werven, kaarten te verkrijgen en plannen op te stellen. Het samenzweren om oorlog te voeren was verschillend van het daadwerkelijk voeren van oorlog. Integendeel, een persoon kon worden veroordeeld voor verraad voor het opleggen van oorlog alleen als er een “feitelijke assemblage van mensen met het doel van het uitvoeren van een verraderlijke ontwerp.”In zo holding, de rechtbank sterk beperkt de omvang van de overtreding van verraad door het heffen van oorlog tegen de Verenigde Staten. Het Hof interpreteerde het andere verraad dat door de grondwet werd toegestaan in Cramer vs.United States (1945). Die zaak betrof een ander berucht incident in de Amerikaanse geschiedenis: de nazi Saboteur affaire. Cramer werd vervolgd voor verraad omdat hij Duitse soldaten zou hebben geholpen die tijdens de Tweede Wereldoorlog heimelijk Amerikaanse bodem hadden geïnfiltreerd. bij het beoordelen van Cramer ‘ s veroordeling van verraad legde de rechtbank uit dat een persoon alleen voor verraad kon worden veroordeeld als hij of zij zich aan een vijand hield en die vijand “hulp en troost” gaf.”Zoals het Hof verklaarde: “Een burger intellectueel of emotioneel kan de vijand bevoordelen en sympathieën of overtuigingen koesteren die ontrouw zijn aan het beleid of de belangen van dit land, maar zolang hij geen daad van hulp en troost begaat aan de vijand, is er geen verraad. Aan de andere kant kan een burger acties ondernemen die de vijand helpen en troosten—het maken van een toespraak kritisch over de regering of tegen haar maatregelen, winstbejag, het slaan in verdedigingsinstallaties of essentieel werk, en de honderd andere dingen die onze samenhang aantasten en onze kracht verminderen—maar als er geen trouw aan de vijand is, als er geen intentie is om te verraden, is er geen verraad.”Met andere woorden, de grondwet vereist zowel concrete actie als een intentie om de natie te verraden voordat een burger kan worden veroordeeld voor verraad; het uiten van verraderlijke gedachten of intenties alleen is niet voldoende.
om verder te waken voor het vooruitzicht dat de regering valse of passiegedreven beschuldigingen van verraad zou kunnen gebruiken om politieke tegenstanders te ondermijnen, bepaalt de verraad clausule dat de overtreding alleen kan worden bewezen door “open bekentenis in de rechtbank” of door “de getuigenis van twee getuigen van dezelfde overt.”De” overt act ” vereiste werd ontworpen zowel om het soort substantieel gedrag te beperken dat verraad kon straffen – alleen gedrag, niet louter uitdrukking-en om ervoor te zorgen dat het gedrag zelf de intentie van een verdachte om de Verenigde Staten te verraden demonstreerde. In de overtuiging dat geen enkele getuige zinvol kon getuigen van de interne gemoedstoestand van een verdachte, maakte het Cramer Court duidelijk dat de ontrouw Intentie van de verdachte moet blijken uit de getuigen daden zelf; de regering zou moeten bewijzen dat elke overt daad beweerde “daadwerkelijk gaf hulp en troost aan de vijand. De eis van twee getuigen was ook gericht op het verhogen van de lat voor vervolging, ten minste van toepassing op alle handelingen van de verdachte die worden gebruikt om belastende gevolgtrekkingen te trekken dat hulp en troost zijn gegeven.”Hoewel er geen geschil was in Cramer’ s zaak dat hij een ontmoeting had met een man die bleek een Duitse soldaat in de Verenigde Staten, de rechtbank concludeerde dat deze feiten alleen niet vast te stellen Cramer had eigenlijk gegeven dat vijandelijke soldaat hulp en comfort. De rechtbank keerde Cramer ‘ s veroordeling van verraad terug.
de Grondwet beperkte ook de omvang van de straf voor verraad in vergelijking met Engels common law. De laatste clausule van deze sectie bepaalt dat, hoewel het Congres de algemene bevoegdheid heeft om de straffen vast te stellen voor het plegen van verraad, het Congres niet “corruptie van bloed, of verbeurdverklaring mag uitvoeren, behalve tijdens het leven van de persoon” veroordeeld voor verraad. “Corruption of blood” is een verwijzing naar het Engels common law, dat familieleden verbood om—onder andere—eigendommen te ontvangen of te erven van een persoon die veroordeeld is voor verraad. Volgens de Grondwet mag die straf niet verder gaan dan het leven van de persoon die veroordeeld is voor verraad.