Misery loves company, at least that ‘ s what “they,” say, but as military echtgenoten maybe we just like to know that fate, pech, voodoo, or the Dark Lord himself is not only fixed on ruining our pover lives during deployment and / or long trainings, TDYs, and let ’s even throw in weekend drill: meet Murphy’ s Law. Ik geef toe wanneer ik hoor dat iemands bus kabels werden geknabbeld als gourmet kaas door Templeton de rat ‘ s kleine broer Ik voel een gevoel van comfort (zo verschrikkelijk als dat klinkt-sorry vriend. We hebben het allemaal gehoord: alles wat fout kan gaan, zal fout gaan. Dus hier zijn jullie, mede-echtgenoten, drie keer toen Murphy bijna won.
verloren ledemaat…
er zullen altijd die paar geluiden zijn die je nooit vergeet, bijvoorbeeld: de eerste keer dat je je baby hoorde huilen, het geluid van het krijt, of het geluid van pijn (de echte soort). Het was de zondag nadat mijn echtgenoot vertrok voor de uitzending, en ik had echt een dutje nodig. Ik had net mijn hoofd op de bank van mijn ouders gelegd toen ik de crash hoorde, gevolgd door de schreeuw die ik nooit zal vergeten. Ik dook op en voordat ik zelfs maar kon opstaan hoorde ik mijn moeder schreeuwen, “zijn vinger is weg!”Nu laat me je vertellen over mijn moeder, zegen haar ziel, maar ze is een beetje springerig, en gemakkelijk te prikkelen (sorry, mam), dus mijn eerste instinct was om haar niet te geloven, maar na het rennen naar boven en het zien van mijn drie-jarige omhoog zijn hand met niets anders dan bot waar zijn wijsvinger zou moeten zijn, realiseerde ik me al snel dat dit niet een geval van overreageren was. Zijn vinger was weg, tenminste een groot deel ervan.
mijn driejarige vertelde me dat hij op het bed was gesprongen en op de een of andere manier schurft had om zijn vinger in de blinde streng te verstrengelen terwijl hij tegelijkertijd van het bed viel. De kracht van zijn kleine lichaam dat viel was genoeg om de vinger net onder de eerste knokkel volledig te “cap”. Alles wat fout kan gaan…. De kracht gooide het losstaande deel van de vinger ergens in de kamer.
ik schepte snel mijn kleine jongen op en verzamelde mijn gedachten. Ik wist precies wat ik moest doen. Ik gaf mijn moeder de opdracht om de basis van de vinger vast te houden om de bloedstroom te vertragen (sorry, mam) terwijl mijn vader en ik de kamer zochten naar de vinger. Daar was ik op handen en voeten (6 weken postpartum Mag Ik toevoegen) op zoek naar een vingertop voor wat leek op voor altijd. Na ongeveer vijf minuten zonder geluk heb ik mijn vader opgedragen om ons naar de dichtstbijzijnde eerste hulp twintig minuten rijden terwijl mijn moeder de zoektocht naar de vinger hervat.
na aankomst op de eerste hulp, belde mijn moeder ons te informeren dat ze de vinger had gevonden. Het was geland op een DVD-plank door de kamer in een stapel stof. Bij onze aankomst regelde de dokter voor ons om het leven verlicht te worden naar een faciliteit die operatief de vinger opnieuw kon bevestigen. Om een lang verhaal kort te maken, de vinger werd opnieuw bevestigd en hoewel het grootste deel ervan stierf, leefde een groot deel en gedijt nog steeds. Murphy ‘ s wet slaat weer toe.Het positieve: mijn kleine jongen kreeg een gratis helikoptervlucht (bedankt, Tricare) en ik ontmoette enkele van de aardigste en meest getalenteerde artsen, verpleegkundigen, piloten en medisch personeel dat de mens kent.
Page: 1 2 3