aan niemand weet precies wanneer de hond gedomesticeerd werd of Van wat de beste vriend van de dierenman kwam. De meesten zeggen dat de wolf de voorloper van de hond was, maar honden waren al duizenden jaren bekend in gebieden die vreemd zijn voor wolven. De oude mens moet in verwondering hebben toegekeken hoe hondenachtige dieren achterop renden en dieren neerbrachten die vele malen zo groot waren en hij moet gedacht hebben, neem een van die dieren en train hem om het voedsel dat we nodig hebben naar beneden te halen. Honden als jagers of helpers in de jacht waren het eerste gebruik door de mens van deze hond.
in de Griekse en Romeinse tijd was het wild zwijn de meest gezochte 
bron van jachtspelen en vlees. De meeste helden in Griekse mythen en legenden doden een wild zwijn ergens in hun leven: bijvoorbeeld Hercules, Odysseus. Het zwijn symboliseerde krijger deugden van onverschrokken roekeloosheid en om te jagen en te doden een was om moedig en Mannelijk te zijn. Honden waren even onbevreesd en hun blaffen, snelheid en hoektanden konden een zwijn in de hoek brengen. De oude Romeinen hebben veel meer mozaïek voorstellingen van de jacht achtergelaten dan de Grieken.De mythe van Atalanta en het Calydonische zwijn heeft niets met honden te maken, maar heeft veel te zeggen over de jachtvaardigheden van vrouwen en de gevoelens in de oude wereld ten opzichte van vrouwen die zich bemoeien met het domein van de man.:
“toen Oineus (koning van Kalydon) zijn jaarlijkse offer van de eerste vruchten van het land aan alle goden offerde, zag hij Artemis over het hoofd. De toornige godin liet een groot en krachtig wild zwijn los, wat de aarde ondoenbaar maakte en kuddes en mensen die het tegenkwamen vernietigde. Om van dit zwijn af te komen, riep Oineus 16 van de beste mannen van Hellas bijeen, waaronder een vrouw Atalanta, en verkondigde de huid als een trofee aan de man die het kon doden….twee van de jagers uit Arkadia en enkele anderen weigerden minachtend met een vrouw te gaan jagen, maar Meleagros, hoewel getrouwd met Idas ‘en Marpessa’ s dochter Kleopatra, wilde nog steeds een kind maken met Atalanta, en dwong de mannen om met haar mee te jagen. Toen ze het zwijn hadden omsingeld, doodde het dier Hyleus en Ankaios, en Peleus spietelde per ongeluk Eurytion (koning van Phthia) met zijn speer. Atalanta sloeg als eerste het zwijn, in de rug met een pijl. Amphiaraos kreeg het in het oog en Meleagros doodde het met een slag op de flank. Toen hij de huid ontving, gaf hij het aan Atalanta. Maar de zonen van Thestios, die het schandelijk vonden dat een vrouw de trofee moest krijgen waar mannen bij betrokken waren, namen de huid van haar af, zeggende dat het naar behoren van hen was door het recht van geboorte, als Meleagros ervoor koos het niet te accepteren. Verontwaardigd doodde Meleagros de zonen van Thestios en gaf opnieuw de huid aan Atalanta. Maar Althaia (een andere vrouw), in verdriet over de dood van haar broers (de zonen van Thestios), stak het brandmerk dat de Moirai verklaarden wanneer verbruikt zou het leven van Meleagros beëindigen, en Meleagros stierf ter plaatse.”Pseudo-Apollodorus (1st century AD), Bibliotheca 1. 66
hiermee eindigde Meleagros ‘ lustvolle verlangens naar Atalanta. Maar ze had het eerste bloed afgenomen. De Griekse historicus Xenophon (430-354 v.Chr.) schreef een verhandeling over jachthonden. Zijn favoriete hond heette Horme, wat “gretig” betekent, een woord van twee lettergrepen omdat Xenophon geloofde dat alle honden slechts één of twee lettergrepen moesten hebben.
Alexander De Grote (356-323 v.Chr.) hield van zijn hond Peritas (drie lettergrepen). Hij liep met hem van Griekenland naar de Indus Vallei en Peritas heeft hem nooit teleurgesteld. Volgens Plutarchus (45-120 n. Chr.) in zijn parallelle levens: leven van Alexander 6: “Er wordt gezegd dat toen hij een hond verloor genaamd Peritas, die door hem was grootgebracht en door hem geliefd was, hij een stad stichtte en gaf het de naam van de hond.”De stad was ergens in India, misschien niet ver van de stad genoemd naar zijn dode paard Bucephalus. Beide steden waren de oorlogsbuit voor Alexander nadat hij koning Porus had verslagen in de Slag bij de Hydaspes in 326 v.Chr. en het punjabgebied van Koning Porus had geannexeerd aan zijn Griekse rijk dat tegen de tijd dat Alexander stierf op 33 (juni 323 v. Chr. in Babylon) een rijk was dat zich uitstrekte over drie continenten en twee miljoen vierkante mijlen bedekte.
sommige honden hadden 2000 jaar geleden prachtige halsbanden met bezaaid, net zoals wij met onze sportieve honden sportden. De rode kleur van zijn bezaaid halsband en op de lederen riem van deze Tunesische hond werd geproduceerd van “madder”, een Europees kruid waarvan de wortels werden gebruikt om rode, roodbruine, roze en bruine kleding en leer te produceren. Tunesië was een Romeinse provincie geworden in 146 v.Chr. na de Derde Punische Oorlog en de uiteindelijke nederlaag van het Afrikaanse Carthago. De Romeinen noemden Tunesië de “provincie van Afrika”, misschien vernoemd naar de Noord-Afrikaanse Berbers die “Afri” werden genoemd.”
we plaatsen nog steeds “pas op voor de hond” – borden op onze huizen als we onvoorspelbare honden hebben. Dit mozaïek van hun Fido (Xenophon zou goedkeuren-slechts twee lettergrepen) in de stad Pompeii in het Huis van de tragische dichter heeft de woorden direct onder hun hond. Misschien was het een plaat buiten het huis. Als ik nog leefde voordat Pompeii in 79 n. Chr. in as werd begraven, zou ik dat huis niet zijn binnengegaan zolang die gevlekte hond er was–ook al hou ik van poëzie, ik zou een tragisch, onpoëtisch einde vrezen! Kijk naar hem! “Cave Canem,” inderdaad.
Als u 2000 jaar geleden een hond had en als u een Romein, Tunesiër of christen was, zou u uw hond moeten uitlaten zodat hij/zij hun “zaken” kon doen (vreemd woord om mictureren en egesting te beschrijven).
en als je een hond had op die Pompeiaanse augustus ochtend in 79 na Christus en als je niet had geluisterd naar de constante boeren dat Mt. Vesuvius was al weken aan het maken en je was er nog steeds toen de Oude man zijn stapel blies en lava 18 mijl per uur over de weelderige hellingen liet racen, je zou 
dood zijn en je hond zou dood zijn en de andere 20.000 mensen die in je stad woonden zouden dood zijn. Maar u en uw hond zouden een bepaalde vorm van onsterfelijkheid hebben, want archeologen hebben velen van u en uw vele huisdieren ontdekt, inclusief honden, die perfect in lava waren begraven.
de echte reden dat mensen nog steeds honden krijgen en houden, ook al zijn ze 
geen jagers of “nuttig” op welke manier dan ook, is omdat onze kinderen houden en ze nodig hebben en wij volwassenen komen om ze lief te hebben en waarderen voor hun toegeeflijkheid en gehechtheid aan ons, zelfs als we af en toe onvriendelijk of nalatig zijn met hen. Zij zijn de perfecte personificatie van agape liefde, van onvoorwaardelijke liefde, zoals God ons liefheeft.- Sandra Sweeny Silver
de golden retriever van een soldaat verwelkomt hem thuis.
klik voor startpagina