Chiricahua Apache stam

Chiricahua Indianen, Chiricahua Apache indianen (Apache: ‘grote berg’). Een belangrijke divisie van de Apache indianen, zo genoemd vanuit hun voormalige Berghuis in Zuidoost Arizona. Hun eigen naam is Aiaha. De Chiricahua waren de meest oorlogszuchtige van de Arizona indianen, hun aanvallen strekten zich uit in New Mexico, Zuid-Arizona en Noord-Sonora, onder hun meest bekende leiders waren Cochise, Victorio, Loco, Chato, Nahche, Bonito en Geronimo. Fysiek verschillen ze niet wezenlijk van de andere Apache. De mannen zijn goed gebouwd, gespierd, met goed ontwikkelde borst, geluid en regelmatige tanden, en overvloedig haar. De vrouwen zijn nog krachtiger en sterker gebouwd, met brede schouders en heupen en een neiging tot corpulentie op oudere leeftijd. Ze dragen gewoonlijk een aangename open gelaatsuitdrukking, met een uniforme goede natuur, behalve wanneer hun gezicht in woede een woeste cast aanneemt.De Chiricahua Apache-cultuur

White vond dat hun manier van leven, hun algemene lichaamsbouw en hun mentale instelling bevorderlijk leken voor een lang leven. Hun karakteristieke langbenige mocassins van hertenvel hebben een stevige zool draaien op de tenen, en de benen van de mocassins, lang genoeg om de dij te bereiken, zijn terug gevouwen onder de knie, het vormen van een zak waarin worden gedragen verf en een mes. De vrouwen droegen korte rokken van buckskin, en de mannen gebruikt om overtollige huiden gevouwen over de taille. Hun pijlen waren gemaakt van riet getipt met obsidiaan of ijzer, de schacht gevleugeld met drie stroken veren. Ze gebruikten in de strijd een lange speer en een slung-shot gemaakt door het inbrengen van een steen in de groene huid van de staart van een koe, waardoor een deel van het haar bevestigd. Ze hadden geen kennis van het weven van dekens. White 1 dacht dat ze drie of vier generaties terug uit New Mexico naar Arizona waren geëmigreerd. Hun kampen waren gelegen op de hooglanden in de winter om de warme stralen van de zon te vangen, en in de zomer in de buurt van het water tussen onvolgroeide bomen die hen beschut tegen de verzengende schittering. Hun bands of clans werden vernoemd naar de aard van de grond over hun gekozen grondgebied. Zowel mannen als vrouwen waren dol op het dragen van kettingen en oorhangers van kralen. Het haar werd lang en vloeiend gedragen, met een tulband, waaraan een klep was bevestigd die achter hing; ze plukten de haren van de baard uit met een pincet van tin, en droegen opgehangen aan hun nek een kleine ronde spiegel die ze gebruikten in het schilderen van hun gezichten met strepen van schitterende kleuren. Snaren van stukken schelp werden zeer gewaardeerd. Hun gebruikelijke woning was een ruwe borstelhut, cirkelvormig of ovaal, met de aarde uitgeschept om haar capaciteit te vergroten.

In de winter kropen ze samen voor warmte en, als de hut groot was, bouwden ze een vuur in het midden. Toen ze van kamp veranderden verbrandden ze hun hutten, die altijd dicht bij elkaar werden gebouwd. Ze leefden van bessen, noten en de vruchten van verschillende bomen, mesquite bonen en eikels, waar ze bijzonder dol op waren, en ze vermalen de zaden van verschillende grassen op een grote platte steen en maakten een pasta met water, en drogen het daarna in de zon. Ze genoten van de vruchten van cactussen en van de yucca, en maakten mescal van de wortel van de agave. Vis aten ze niet, noch varkensvlees, maar een ongeboren kalf en de ingewanden van dieren beschouwden ze als delicatessen, en paard en muilezel vlees werd beschouwd als het beste vlees. Hoewel egoïstisch in de meeste dingen, ze waren gastvrij met voedsel, die gratis was voor iedereen die honger had. Ze waren scrupuleus in het bijhouden van rekeningen en het betalen van schulden zoals veel andere Indiërs zouden ze nooit hun eigen naam te spreken, noch in enig geval spreken van een dood lid van de stam.

ze bewerkten de grond een beetje met houten werktuigen, waarbij ze maïs-en meloenzaden van de Mexicanen kregen. In hun clans waren allen gelijk. Bands, volgens White, werden gevormd uit clans, en chiefs werden gekozen voor hun vermogen en moed, hoewel er bewijs is dat chiefship soms erfelijk was, zoals in het geval van Cochise, zoon en opvolger van Nahche. Hoofden en oude mannen werden meestal uitgesteld tot in de Raad.

ze gebruikten de hersenen van het hert bij het kleden van buckskin. Er wordt gezegd dat ze hun pijlen geladen met een snel dodelijk gif, verkregen door het irriteren van een ratelslang met een gevorkte stok, waardoor het te bijten in de lever van een hert, die, wanneer verzadigd met het gif, werd toegestaan om te verrotten. Zij stalkten het hert en de antilope door hun hoofden met de schedel van het dier te bedekken en met hun gehurkte lichaam de bewegingen van een grazende na te bootsen; en het was hun gewoonte om ‘ s nachts het kamp van een vijand op dezelfde manier te benaderen, hun hoofden met penseel te bedekken.Ze signaleerden oorlog of vrede door een grote brand of rook veroorzaakt door het verbranden van ceder takken of de ontvlambare stekels op de reuzencactus. Van hun sociale organisatie is zeer weinig bekend en de verklaringen van de twee belangrijkste autoriteiten lopen sterk uiteen. Volgens White behoren de kinderen tot de gens van de vader, terwijl Bourke beweert dat het ware clanstelsel heerst. Ze trouwden meestal buiten de gens, volgens White, en nooit familieleden dichter dan een achterneef. Een jonge krijger op zoek naar een vrouw wereld eerst onderhandelen met haar ouders en dan neem een paard naar haar woning. Als ze zijn pak in de gunst zou zien, zou ze het dier voeden en water geven, en toen hij dat zag, zou hij zijn bruid komen halen, en nadat ze op jacht waren gegaan naar de huwelijksreis, zouden ze naar zijn volk terugkeren. Toen hij twee paarden naar het kamp van de bruid bracht en een van hen doodde, betekende dat dat haar ouders haar aan hem hadden gegeven zonder acht te slaan op haar toestemming. Jeugd was de meest gewenste kwaliteit in een bruid. Nadat ze moeder werd, kon de man een tweede vrouw nemen, en sommigen hadden er maar liefst vijf, waarvan twee of meer vaak zussen waren. Getrouwde vrouwen waren meestal trouw en vreselijk jaloers, zodat alleenstaande meisjes niet de zorg om hun woede op te lopen. Een vrouw in gevangenschap ging naar een maar alleen, bijgewoond door haar vrouwelijke familieleden. Kinderen kregen hun vroegste namen van iets dat bijzonder opviel op het moment van hun geboorte.Onder de Navaho sprak een man nooit met zijn schoonmoeder en behandelde de vader van zijn vrouw met verre eerbied.; en zijn broers waren nooit bekend met zijn vrouw, noch liggen met haar zusters en broers. En de vrouwen die ongelovig waren werden gestraft met zweepslagen en zij sneden een deel van hun neus af, waarna zij werden verstoten. Kleine meisjes werden vaak gekocht of geadopteerd door mannen die ze hielden tot ze oud genoeg waren om te trouwen. Vaak waren meisjes getrouwd toen ze slechts 10 of 11 jaar oud waren. Kinderen van beide geslachten hadden volmaakte vrijheid, werden niet verplicht te gehoorzamen en werden nooit gestraft. De mannen waren elke dag bezig met spel en vermaak, en jongens in spotgevechten, die stenen naar elkaar gooiden met slingers. Jonge vrouwen en maagden deden slechts licht werk, de zware taken werden uitgevoerd door de oudere vrouwen. Mensen ontmoetten elkaar en gingen uit elkaar zonder enige vorm van groet. Zoenen was onbekend.

behalve mineraal vermiljoen, waren de kleuren waarmee zij hun gezichten beschilderden en geverfde grassen voor manden van plantaardige oorsprong-geel van beuk en wilg hark, rood van de cactus. Ze wilden de steenarend niet doden, maar de veren plukken, die ze hoog achtten, en voor de havik en de beer hadden ze in mindere mate een bijgelovige achting. Zij maakten tizwm, een bedwelmende drank, van koren, begroeven het totdat het ontkiemde, malen het, en vervolgens het beslag verdund met water te laten gisten.

de vrouwen droegen zware lasten op hun rug, met een riem over het voorhoofd. Hun mandwerk was ondoordringbaar voor water en versierd met ontwerpen vergelijkbaar met die van de Pima, behalve dat menselijke figuren vaak in het decoratieve motief. Manden 2l ft. in lengte en 18 in. breed op de maand werden gebruikt in het verzamelen van voedsel, dat vaak van grote afstand werd gebracht.

toen een van de stam stierf, droegen mannen het lijk, gewikkeld in de dekens van de overledene, met andere onbeduidende persoonlijke bezittingen, naar een duistere plaats in lage grond en begroeven het daar onmiddellijk, met stenen over het graf om het te beschermen tegen coyotes of andere sluipende beesten. Er mochten geen vrouwen volgen en geen Apache kwam ooit terug. Vrouwelijke familieleden hielden hun Klaagliederen voor een maand, uiten lage jammeren bij zonsondergang. De hut waarin een persoon stierf werd altijd verbrand en vaak werd het kamp verwijderd. Weduwen sneden een jaar lang hun haar af en verfden hun gezichten zwart, gedurende welke tijd de rouwende in de familie van de broer van de man woonde, wiens vrouw ze werd bij het verstrijken van de rouw.

ze hadden een aantal dansen, met name de “devil dance”, met clowns, maskers, hoofdtooien, enz., bij wie de deelnemers sprongen over het vuur, en een pittige oorlogsdans, met wapens en schieten in de tijd naar een gezang.

toen iemand ziek werd werden verschillende branden gebouwd in het kamp, en terwijl de rest op de grond lag met plechtige gezichten, namen de jonge mannen, hun gezichten bedekt met verf, brandmerken in beslag en renden rond en door het vuur en rond de loge van de zieke persoon, voortdurend gierend en bloeiend de brandmerken om de boze geest te verdrijven. Ze hadden een gewoonte, wanneer een meisje in de puberteit aankwam, om de andere jonge meisjes licht op haar rug te laten treden als ze met het gezicht naar beneden lag, de ceremonie werd gevolgd door een dans.In 1872 werden de Chiricahua bezocht door een speciale commissaris, die een overeenkomst sloot met Cochise, hun leider, om de vijandelijkheden te staken en zijn invloed te gebruiken met de andere Apache. In de herfst van dit jaar werden meer dan 1.000 van de stam gevestigd in het pas opgerichte Chiricahua reservaat, Zuidoost Arizona. Cochise stierf in 1874 en werd opgevolgd door zijn zoon Taza, die bevriend bleef met de regering.; maar het doden van enkele kolonisten die whisky hadden verkocht aan de Indianen veroorzaakte een inter-tribale broil, die, in verband met de nabijheid van de Chiricahua aan de internationale grens, resulteerde in de afschaffing van het reservaat tegen hun wil. Camp Apache agency werd opgericht in 1872, en in het jaar na 1.675 Indianen werden er onder geplaatst; maar in 1875 dit Agentschap werd stopgezet en de indianen, tot hun ongenoegen, werden overgebracht naar San Carlos, waar hun vijanden, de Yavapai, ook was verwijderd.

raadplegen: Voor meer informatie over de omgang van de Chiricahua met de regering, zie Apache stam.De leden van Geronimo ‘ S hand, die in 1886 gevangen werd genomen en door het Ministerie van oorlog op hun beurt naar Florida, Alabama en Oklahoma werd gestuurd, bevinden zich nu (1905) in Fort Sill, Oklahoma, waar ze nummer 298 hebben. De overige Chiricahua zijn opgenomen onder de Apache onder Ft Apache en San Carlos agentschappen, Arizona. De Pinaleño zijn dat deel van de Chiricahua vroeger woonachtig in de Pinal Mountains.

aanhalingen:

1. White, MS., B. A. E.