de meeste mensen hebben sprinkhanen op enig moment gezien en zien wegspringen of springen in een korte lage vlucht. Op dezelfde manier hebben de meesten van ons het geluid van krekels ‘ s nachts gehoord als de mannetjes roepen om partners. Sprinkhanen en krekels zijn verwant en vormen samen met de katydiden en sprinkhanen de orde Orthoptera (wat ‘rechte vleugels’betekent).
een van de meest herkenbare kenmerken van deze groep is hun vermogen om geluiden te produceren door bepaalde delen van hun lichaam aan elkaar te wrijven. Dit staat bekend als stridulatie. Meestal zingen alleen de mannetjes om vrouwtjes aan te trekken, maar bij een paar soorten produceert het vrouwtje ook geluid.
sprinkhanen en sprinkhanen hebben op hun achterpoten een Rij haringen als een kam. Ze schrapen deze haringen tegen de harde randen van de voorvleugels om geluiden te maken. Krekels en katydiden produceren geluiden door hun vleugels tegen elkaar te wrijven. Om deze geluiden te horen, hebben orthopteranen een tympaan (oor) op elk voorpoot, net onder de knie.
er zijn ongeveer 3.000 soorten orthopteranen in Australië en ze hebben de volgende kenmerken:
- krachtige achterpoten voor het springen
- metamorfose van vleugelloze nimf naar gevleugelde VOLWASSENE
- vermogen om geluiden te produceren
- antennes die lang en dun of kort kunnen zijn, afhankelijk van de soort
- kauwende monddelen (de meeste soorten zijn vegetarisch, maar enkele krekels voeden zich met andere insecten).
identificatie
leden van de Orthoptera zijn meestal grote insecten met de vergrote achterpoten aangepast voor het springen. De achterpoten zijn vaak naar achteren gericht langs het lichaam als voorbereiding op een springende ontsnapping aan een roofdier, hoewel sommige groepen het vermogen om te springen hebben verloren. Veel Orthoptera produceren geluiden, meestal gemaakt door mannetjes om vrouwtjes aan te trekken, door hun voorvleugels tegen elkaar te wrijven. Deze geluiden kunnen ook worden gemaakt door hun benen tegen het lichaam of de vleugels te wrijven, of door hun mandibels (kaken) te slijpen.
de onderorde Ensifera, die de echte krekels, molkkrekels, koningskrekels en katydiden bevat, is meestal te herkennen aan de lange antennes die meerdere malen de lengte van het lichaam kunnen hebben. Sprinkhanen en korthoornige sprinkhanen behoren tot de andere suborde, Caelifera, en hebben kortere en robuustere antennes.
Habitat en biologie
leden van de orde Orthoptera vertonen een breed scala aan voedselvoorkeuren, habitattypes, voortplantingsstrategieën en gedrag.Veel krekels leven overdag in holen. Raspende krekels (familie Gryllacrididae) bouwen schuilplaatsen met materiaal aan elkaar gebonden door zijde of onderhouden met zijde omzoomde holen. Deze krekels verlaten hun schuilplaatsen vaak ‘ s nachts om te foerageren. Overdag sluiten ze de ingang af met zijde om uitdroging te voorkomen. Echte krekels (familie Gryllidae) kunnen leven in holen, spleten in de bodem, in boomstammen of onder bladrol.Katydiden en krekels behoren tot de familie van de tettigoniidae. De familie is zeer groot, met ongeveer 1000 beschreven soorten in Australië, met veel meer onbeschreven. De leden vertonen een verscheidenheid aan habitat-en voedingsvoorkeuren. Katydiden voeden zich met pollen en nectar, vegetatie, insecten en ongewervelde dieren. De familie komt voor in heel Australië.
sprinkhanen (onderorde Caelifera, familie Acrididae) zijn zeer algemeen voorkomende insecten. Sprinkhanen gedragen zich echter verschillend, afhankelijk van hun aantal. Als de aantallen laag zijn, fungeren ze als individuen, op dezelfde manier als sprinkhanen. Maar wanneer grote aantallen aanwezig zijn gedragen ze zich als een groep of zwerm, waardoor plagen ontstaan.
sprinkhanen zoals de Australische Pest Sprinkhaan (Chortoicetes terminifera), de Stekelsprinkhaan (Austracris guttulosa) en de trekkende Sprinkhaan (Locusta migratoria migratoriodes) kunnen plagen vormen die enorme schade aan landbouwgewassen veroorzaken. Sprinkhaanplagen komen meestal voor wanneer de juiste regenomstandigheden meerdere generaties in staat stellen zich in grote aantallen voort te planten. De Australian Plague Locust Commission voert regelmatig onderzoeken en onderzoek om de uitbraak van plagen te bestrijden.
zowel sprinkhanen als sprinkhanen eten voornamelijk grassen, maar ook veel andere planten worden gegeten. Beide worden gegeten door een grote verscheidenheid aan dieren en geparasiteerd door mijten, wormen en andere insecten zoals de wespen van het geslacht Scelio, die de eieren parasiteren. In sommige delen van de wereld worden sprinkhanen opgegeten door mensen.= = Verspreiding en leefgebied = = deze soort komt voor in parken en tuinen met veel water. Met hun grote voorpoten graven mannelijke mol krekels speciaal gebouwde holen die fungeren als versterkende ‘hoorns’. Deze vliegerloze mannetjes zijn te horen in de schemering tijdens de warmere maanden en maken een zeer luid, continue oproep met behulp van hun aangepaste vleugels. De roep helpt de vliegende vrouwtjes de mannetjes te lokaliseren om te paren. Mol krekels zijn de enige krekels waar de vrouwtjes ook kunnen roepen (maar niet zo luid als de mannetjes).= = Verspreiding en leefgebied = = deze soort komt voor in West-Australië. Een soort is een incidentele plaag van tarwe gewassen. Beide geslachten zijn vleugelloos en komen zelden boven de grond uit.= = Verspreiding en leefgebied = = deze soort is endemisch in Australië en komt voor in Queensland. Het zijn gravende insecten die niet kunnen vliegen. Ze worden ‘monsters’ genoemd vanwege hun grote robuuste lichamen en sterk gekrabde voorpoten. Slechts drie soorten zijn tot nu toe beschreven, omdat ze zelden worden gevonden.