veel puristen snuiven naar de diverse setlist en freewheeling arrangementen van “0044”, maar 45 jaar later vieren fans nog steeds het album. Het behoort tot de redenen dat bluegrass vrij experimenten vandaag accepteert.Rice werd geboren in 1951 in een muziekspelende familie in Danville, Virginia, die hem opvoedde in Californië, Florida en North Carolina, en bewonderde de legendarische gitarist Lester Flatt en de West Coast gitarist Clarence White (die eind jaren zestig bij de Byrds kwam). “Hij was verfijnd, en hij nam wat Clarence kon doen en ging verder dan dat,” zegt Gaudreau.Vanaf de jaren 1960 speelde de jonge gitarist in een reeks regionale bands, maar zijn tempo versnelde in 1970 toen hij de leadzang overnam voor de Bluegrass Alliance in Louisville, Kentucky, waar mandolinist Sam Bush optrad en royaal trouwde met bluegrass en nieuwere muziekstijlen. “Rice was een stap boven de meeste mensen die in die tijd met de band speelden,” herinnert Harry Bickel, een kampioen van bluegrass muziek in Louisville in de jaren zeventig.
Ondertussen, J. D. Crowe had Tony ‘ s oudere broer Larry ingehuurd om mandoline te spelen. In een interview van zijn huis in de buurt van Lexington, Kentucky, Crowe vertelde Rolling Stone dat het niet lang voordat hij aangeworven Tony ook. Op Labor Day weekend van 1971, Tony speelde zijn laatste optreden met de Bluegrass Alliance op het bluegrass festival in Camp Springs, North Carolina, die zou worden gefilmd door regisseur Albert Ihde voor zijn 1972 documentaire Bluegrass Country Soul. Crowe speelde ook op het festival en hij had de pezige zanger net zo hard nodig als de Bluegrass Alliance. Veeleisende fans van de documentaire klassieker zullen weten dat Tony dat weekend met beide bands verscheen: in paisley met de Bluegrass Alliance en in een gesteven wit shirt met Crowe.Rice ‘ s vierjarige opleiding bij Crowe was een soort Universitaire opleiding. “Toen hij voor het eerst met me mee kwam, “zegt Crowe,” probeerde hij alles wat hij wist in één pauze te spelen, en ik zei hem, ‘Speel eerst de melodie van het lied. Je kunt je ins en outs daar hebben, maar laat de melodie eerst opvallen. Timing en melodie, daar ga je voor.’Niemand had het hem ooit zo uitgelegd.”
dankzij hun regelmatige optreden in de Holiday Inn in Lexington, waar ze vijf avonden per week speelden, evolueerde Crowe ‘ s band tot een nauwkeurig gekalibreerde locomotief. “We waren op het punt gekomen dat we wisten wat elkaar dacht door alleen maar naar elkaar te kijken, en dat is een geweldig gevoel om te hebben”, legt Crowe uit. “Tony was erg goed in het opletten, want wat hij ook speelde, hij wilde het goed, zo goed als hij het kon krijgen. Ik vond dat geweldig omdat er zoveel plukkers zijn die er niet zo over denken.”
“we waren niet alleen plukkers samen, we waren vrienden. Tony verliezen was als een broer verliezen.”- J. D. Crowe
in the wake of the innovative “0044,” Rice ontmoette jazz-folk-bluegrass fusionist David Grisman in Californië. “Grisman kwam thuis met mij naar Kentucky en hij zat in en speelde een paar nachten met het nieuwe zuiden, dat was de laatste configuratie van het nieuwe zuiden dat ik was in,” Rice vertelde schrijver Barry R. Willis. “En dan, vanaf daar, raakten we bevriend met elkaar en we begonnen af en toe te praten aan de telefoon, gewoon om de wind min of meer te schieten. Ergens in de zomer van dat jaar begonnen we serieus te praten over samenwerking aan iets — of het nu een groepsproject is, of een opname, of wat dan ook.”
maar voordat Rice vertrok naar het David Grisman kwintet eind 1975, speelde hij nog een optreden met Crowe. “Tony was al bijna vier jaar bij me en ik wist dat hij moe werd, ik kon het vertellen,” zegt Crowe. “En hij had me al verteld over het maken van een beweging en ik zei, ‘Ik haat het om je te verliezen, maar je moet doen wat je wilt doen. Ik waardeer het dat je het zegt. Ik kan het je niet kwalijk nemen. Ik haat het, maar ik begrijp het.’De laatste show die we deden was in Japan, 1975, en ik zeg je dit, het laatste lied dat we zongen toen we van het podium liepen, hij had tranen in zijn ogen. Hij kon nauwelijks met me praten. We waren niet alleen plukkers samen, we waren vrienden. Tony verliezen was als een broer verliezen.Samen met Grisman studeerde Rice muziektheorie en floreerde toen de band zijn geliefde bluegrass naar de jazzwereld droeg, factoren die hem ertoe brachten om in 1979 alleen uit te gaan als De Tony Rice Unit. Oorspronkelijk bedacht als een instrumentale groep, de band zou gaan om verschillende albums op te nemen voor Rounder, met inbegrip van 1979 hoog aangeschreven Manzanita, die mixed jazz, folk, en bluegrass en featured zijn voormalige bandleden Ricky Skaggs en Sam Bush.
“ik ben een bluegrass muzikant voor altijd in mijn hart,” Hij vertelde Bluegrass Unlimited in de jaren 1980, bewust, misschien, van degenen die kunnen hebben aangenomen dat hij zijn roots had verlaten. “Maar Ik wil onderweg wat andere dingen ontdekken en ontdekken. Als ik denk dat piano, drums en sopraansaxofoon geschikt zijn, voeg ik ze toe. Ik wilde me echt niet beperken tot één formaat. Maar ik ben heel erg een gitarist, maar de uitdaging van de muziek ligt nu ergens anders.”
een mislukte relatie in Californië wees hem terug naar het oosten, waar hij de Tony Rice Unit Hervormde met het oog op het terugkeren van zijn vocalen op de voorgrond. Na een reeks instrumentale jazzalbums nam hij zijn vocalen af voor de soloalbums Church Street Blues in 1983 en Cold on the Shoulder (1984), waarvan de laatste bestond uit instrumentalisten Béla Fleck, Vassar Clements en Jerry Douglas. Het grotere bluegrass publiek was gewend geraakt aan progressieve bluegrass dankzij bands als New Grass Revival en zelfs het experimenteren van J. D. Crowe, dus het was niet moeilijk om de experimentele elementen die onderdeel waren geworden van Rice ‘ s sound aan bluegrass fans te verkopen.”Het was vers,” zegt Gaudreau, die in de jaren 1980 bij de eenheid kwam. “het was,” Tony Rice is terug en hij zingt.’Dat was de strijdkreet rond het bluegrass circuit. ‘En hij heeft een groep die je absoluut over de top zal sturen.’We hielden het een tijdje vol, maar toen het bekend werd, wilde iedereen het. Tony was als zingen met een stemmachine. Hij was precies op de hoogte, altijd op de worp, gooide je nooit bochten. Het waren altijd snelle ballen.Toen hij de leraar werd die Crowe en Grisman voor hem waren, liet Rice sidemen floreren. “Zonder twijfel, het was de meest educatieve ervaring die ik heb gehad in de muziek,” zegt Gaudreau. “Wat betreft het beter leren kennen van mijn instrument, het worden van een meer bekwame speler en het ontwikkelen van een waardering voor waar muziek kan gaan — Hij toonde me de weg. Hij liet me zien dat er manieren zijn om muziek af te spelen die gebaseerd zijn op traditie, maar waar je je eigen stempel op kunt zetten. Bij alles wat Tony Rice speelde en zong, tekende hij zijn naam.Om het publiek aan zijn Bluegrass soul te herinneren, verzamelde Rice Crowe, tenorzanger Doyle Lawson, fiddler Bobby Hicks en bassist Todd Phillips in 1981 om het Bluegrass Album voor Rounder te maken. “We waren halverwege het eerste album”, zegt Crowe, “en we luisterden naar het afspelen en Tony en ik stonden naast elkaar en hij keek me aan en zei:” Crowe. Dit is te goed. We kunnen dit niet op één album loslaten. We moeten er meer dan één doen.”Inderdaad, die groep, die bekend werd als de Bluegrass Album Band, nam vijf extra albums, waarvan het laatste grote hoofdstuk in Rice’ s opnamecarrière.”But by the fourth album we did, I could tell Tony’ s voice was not as good as it was been, ” vervolgt Crowe. “Toen merkte ik dat zijn zang iets naar beneden ging. Hij spant zich in om dingen te doen die hij niet deed.”In eenvoudige termen, jaren van overzang en tabak en alcoholgebruik had zijn keel beschadigd. Artsen noemden het “dysfonie” en tegen het midden van de jaren 1990 was het zo ver gevorderd dat de Bluegrass Album Band had om haar carrière af te sluiten met een instrumentale collectie.
Gaudreau zag Rice ‘ s afrekening met zijn verslechterende heide op het Gettysburg Bluegrass Festival 1994, waar Rice en Ricky Skaggs en andere leden van The New South een reünieconcert uitvoerden. “Zijn stem gaf al uit,” zegt Gaudreau. “Het was raspig. Een paar jaar lang had hij het steeds harder geduwd totdat het niet meer kon functioneren. In die show keek hij naar Ricky en schudde zijn hoofd en toen hij van het podium kwam. Rickie Simpkins en ik stonden daar en hij liep langs ons en zei in zijn raspende, grommende stem, met wat hij nog had, ‘ik zing niet meer.””
ondanks zijn handicap en andere gezondheidsproblemen, bleef Rice doorgaan als gitarist. Hij bleef een kracht op het instrument en een leidend licht voor jongere spelers. Fans nooit moe van het zien van zijn kleine pick-up truck met North Carolina tags trekken in het festival parkeerplaats net voor show time.De Bluegrass Album Band herenigde af en toe voor optredens, de laatste in Asheville, North Carolina, in 2013. “Het was nadat hij had gekregen gevoel vrij slecht, en hij wist niet of hij het kon maken of niet en ze boekten die show op die manier,” herinnert Crowe. “Er stond een man klaar om ons te helpen en Tony’ s deel te doen als hij niet kon komen. Hij deed het goed, maar ik kon zien dat het niet was zoals de Tony die ik kende. We deden de show en we deden twee toegiften en toen we van het podium liepen, keek hij me aan en zei: ‘Crowe, ik ben uitgeput. Dat zijn de woorden die hij zei. Ik kon het zien. Ik zei: ‘Tony, je hebt het geweldig gedaan. Ik weet dat je moe bent, maar het is je gelukt. Hij grijnsde een beetje. Vanaf daar ging hij bergafwaarts.”
Rice bleef zijn oude leraar bellen in augustus voor zijn verjaardag en floot zijn groeten voor Crowe toen het te moeilijk werd om te spreken. Maar Rice heeft dit jaar niet gebeld, dus toen de telefoon de dag na Kerstmis ging, was hij niet verbaasd te horen dat het lichaam van de vernieuwer hem uiteindelijk in de steek had gelaten.Tot op de dag van vandaag bewondert Crowe Rice ‘ s talent, of hij nu de microfoon commandeerde, een lead koos op zijn Martin D-28, of elegant achterover leunde terwijl anderen een solo namen. “Tony ging waarschijnlijk over mijn favoriete ritmegitarist. Voor zover een zanger, voor zover timing en zingen en weten waar het te zetten, hij was de man,” Crowe zegt. “Toen hij het leerde en daar bleef, vergat hij het nooit.”