ten artykuł pierwotnie ukazał się na VICE Canada.
jako były emo dzieciak, który wciąż spędza co najmniej godzinę w tygodniu słuchając muzyki emo – w szczególności, My Chemical Romance—śledziłem szlak do ich nieuniknionego spotkania. Przez ponad pięć lat, skradałem się na ich osobistych kontach Twitter i Instagram, przeszukałem Google News w poszukiwaniu informacji, że wrócą, a w ostatnich miesiącach dowiedziałem się, że szykują się do zjazdu: zmienili swoje zdjęcia profilowe na Facebooku i Twitterze na cryptic images; W maju Joe Jonas rozlał herbatę na zjeździe, na którym gitarzysta MCR Frank Iero odparł, nazywając Jonas Brothers „zespołem Disneya”; A Warner Records przedwcześnie wydało nowy merch. Przez cały czas MCR stanowczo zaprzeczał, że znów się spotykają, niszcząc nasze wspólne marzenia. Ale nie ja. W biurze, w którym pracuję, jestem oficjalnym miejskim krzykaczem wiadomości o chemicznym romansie.
więc w zeszłym miesiącu, po tym jak dowiedziałam się, że mój Chemical Romance wraca na swoją pierwszą trasę od ośmiu lat, zadzwoniłam do mojej mamy, kobiety, która widziała mnie w moich żenujących strojach i kochała mnie na tyle, żeby być ze mną widzianym publicznie. „Myślałem, że to faza,” powiedziała, jak wszystkie matki dzieci emo. „Wcale nie dorosłeś.”
szczerze mówiąc, nie mam. Emo zniknęło w połowie do końca 2000 roku (i dla wielu z nas, z listopadowym wydaniem Danger Days 2010: Prawdziwe Życie wspaniałych malkontentów) i chociaż wszyscy nieuchronnie ruszyliśmy dalej i dorastaliśmy, wielu z nas nie było gotowych się pożegnać.
nie byłam tylko Emo nastolatką – byłam czarną Emo nastolatką. Jeśli ktoś był zły, niezrozumiany i lekceważony, to byłem ja. W wieku 14 lat przeniosłem się z pop-punkowej fazy słuchania Good Charlotte, Gob i Sum 41 na moim walkmanie – moich ubrań trzymanych razem przez nieznośnie Duże agrafki, mojego Converse zapisanego czarnym markerem i tęczowych skarpet-do czarnych koszulek z opaską i gumowych bransoletek, kokardek we włosach i biżuterii z czaszką. Przez całą dziewiątą klasę chodziłem sam po korytarzach liceum, niosąc ze sobą album ze zdjęciami moich ulubionych zespołów emo i screamo—MCR, From First to Last, the Used, Panic at The Disco, Fall Out Boy, Weezer—które spędzałem na zajęciach podziwiając, gdy głupi sportowcy rzucali mi grosze w głowę. Po szkole, i blasted From First to Last ’ s „Dear Diary, My Teen Angst Has A Body Count”, jak stosować różowe cienie do powiek i eyeliner tears do robienia prześwietlonych zdjęć na moim profilu MySpace. W nocy stałem się MsGeeWay, pisząc od pierwszego do ostatniego i MCR Band crossover stories na nieistniejącym już fandomination.net. (w wieku 13 lat stałem się jednym z najpopularniejszych pisarzy fanfickich w tej kategorii.) Ukrywając się za anonimowością Internetu, nie musiałem się martwić, że będę jedynym czarnym emo. Ale w moim liceum w Toronto, gdzie wszyscy mieli obsesję na punkcie hip hopu, lodów i Air Jordanów, byłam dziwną czarną Emo dziewczyną, której nikt-nawet chłopcy-nie chcieli być w pobliżu.
nie zaprzeczałam, że jestem nie na miejscu. Od zespołów, które lubiłem, do osób, które widziałem w ich teledyskach, po ludzi, których widziałem w mieście i w Internecie, emo było zdecydowanie białą subkulturą. Czułem to wykluczenie głęboko: podczas gdy białe dzieci starały się wyglądać na martwe-wspólny temat tego gatunku-nie było „bladych” podstaw dla ciemnoskórych. Nie mogłam przerobić grubych, kręconych włosów na fryzurę w stylu mullet, a czerwone i różowe barwniki nie przybierały ciemnego koloru (co rozwiązałam przez złudne nakładanie we włosy przędzy bordowej). Dziadek spojrzał na mnie z szeroko otwartymi oczami, gdy próbowałem wyjść z domu w podartych ubraniach i zapinanych paskach- ” wychodzisz-w ten sposób?”W miejscach publicznych zarówno biali, jak i inni kolorowi ludzie wpatrywali się we mnie z rozbawieniem i dezorientacją. A co najgorsze, kiedy próbowałem rozmawiać z innymi Emo – jak kilka emo dzieci w szkole lub tych, którzy pracowali w centrum handlowym-oni wprost mnie ignorowali. Byłem uosobieniem tego, o czym była nasza ukochana muzyka-bycia subbedem. Choć uwielbiałem muzykę, męczyło mnie bycie subkulturą wewnątrz subkultury; w wieku 16 lat słuchałam Top 40 i hip hopu, zmieniając mój ciemny makijaż na bardziej naturalne odcienie, a moje vany w kratkę na buty z futrem. Zaprzyjaźniłem się, zacząłem się spotykać i wtapiałem się w innych nastolatków. Stałem się podstawowy.
teraz, gdy mam 20 lat, nadal jestem zagorzałym miłośnikiem emo i choć to wyznanie wciąż wywołuje szok u białych ludzi, nie jest to zaskoczeniem dla dziesiątek innych zreformowanych Emo koloru, które spotkałem. Ukrywali się cały czas, płacząc Emo łzami do deski rozdzielczej konfesjonałów w zaciszu swoich pokoi, ponieważ wiedzieli, że kultura emo jest zarezerwowana dla białych dzieci, nie dla nas. Zastanawiam się, czy tak jak ja nadal słuchają muzyki, bo nikt tak nie tęskni za kulturą emo, jak dzieciaki z color, które nie miały okazji jej w pełni doświadczyć.
nasza cenna nostalgia o muzyce emo zawsze balansowała na krawędzi odrodzenia. BuzzFeed listicles o emoness zostały opublikowane już w maju ubiegłego roku. Tęsknota za domem: Emo Night jest regularnie odbywającym się wydarzeniem w Ontario, a imprezy i dwudniowe festiwale Emo Nite LA przyciągają ogromny tłum miłośników emo; to nawet przyniósł Sonny Moore (teraz znany jako Skrillex) z powrotem razem ze swoim zespołem od pierwszego do ostatniego. Przez cały czas byliśmy zalewani memami o kulturze emo, słuchaliśmy mash-upów emo i hymnów z wielkimi nazwiskami artystów i śpiewaliśmy nasze czarne serca na emo karaoke.
i tak czuję, że tryumfalne zmartwychwstanie My Chemical Romance świadczy o tym, co my dzieci emo zawsze wiedziały: emo nigdy tak naprawdę nie umarło, a wyrzutki zawsze będą wyrzutkami. Jest to jeszcze bardziej widoczne, gdy trasa koncertowa zespołu w Wielkiej Brytanii wyprzedaje się w ciągu kilku minut, a cała trasa po Ameryce Północnej wyprzedaje się w ciągu kilku godzin, bijąc rekordowe wyniki sprzedaży w niektórych miejscach. Jak powiedział New York Post, my „starzejące się Emo dzieci” powróciliśmy do dzieciństwa, które było wspólnie koszmarne, ale pocieszające dzięki muzyce MCR. Śledziłem Moje ulubione zespoły emo w 2010 roku, obserwując, jak odtworzyli się w nowej dekadzie, która należała do muzyki i kultury hip-hop. Wraz z nastolatkami i ich rodzicami, kontynuowałem Head-bang do Panic at The Disco, Fall Out Boy i Weezer, z których wszystkie były pod wpływem popu, hip hopu i R& B. jak mówi Weezer w „Beach Boys”, utworze z albumu” Pacific Daydream „z 2017 roku:” to świat hip-hopu, a my jesteśmy meblami.”
Hip-hop zaskakująco dobrze wróży emo: obaj podzielają temat „come-up” i bycia spanym. Zarówno w mroku, jak i ponurym użalaniu się nad sobą z powodu lekceważenia przez tego, który uciekł, torując drogę dla bardziej emocjonalnych wyrażeń bólu i tęsknoty za mężczyznami-w szczególności czarnymi. (Think: every Drake song or The Weeknd, whose album My Dear Melancholy and Coachella performance zostały oznaczone jako super emo.) W przeciwieństwie do innych Nietykalnych mizoginistycznych gatunków muzycznych, takich jak country, emo i hip hop, miały swój sprawiedliwy udział w wiarygodnych oskarżeniach o przemoc, zwłaszcza w stosunku do kobiet—w ciągu ostatnich kilku lat kilku kolegów z zespołu emo zostało oskarżonych o niewłaściwe zachowanie seksualne.
łączenie się z mainstreamowymi artystami hip-hopowymi jest jednym ze sposobów, w jaki Fall Out Boy prawdopodobnie pozostał jedynym odnoszącym sukcesy mainstreamowym zespołem emo. Dzięki współpracy z Jayem-Z, Lil’ Wayne ’em, Makonnenem i zmarłym Lil peepem, który był znany jako „przyszłość emo”, FOBOWI udało się z powodzeniem odbyć trasę koncertową i nagrać albumy. Zwrotnica emo / hip-hop ma nawet narodziny Emo rap, rozsławiony w 2010 roku przez raperów Soundcloud jak Peep, a także Lil Uzi Vert, Juice WRLD i Princess Nokia. W 2018 roku Emo rap stał się najszybciej rozwijającym się gatunkiem na Spotify. W wywiadach z tymi artystami uznali emo za duży wpływ na ich estetykę i muzykę, obalając mit, że czarni nie byli zainteresowani kulturą emo. I jak widzieliśmy również poprzez eseje byłych czarnych Emo dzieci na stronach takich jak Pitchfork i Gal-Dem, byliśmy bardziej powszechne niż przypuszczano. Emo powinno być nasze tak samo jak białych ludzi.
podczas gdy odpowiedzialność za brak włączenia rasowego i płciowego emo Była słaba na początku 2000 roku, emo po prostu nie może przetrwać dzisiaj bez uznania, że jest wykluczające, zarówno dla kobiet, jak i osób kolorowych, i że główna część jego odrodzenia jest dzięki czarnym artystom i zróżnicowanej bazie fanów. W klimacie coraz bardziej prawicowym, anty-imigracyjnym i anty-kobiecym-wielu z nas znów zostało wyrzutkami. To jest miejsce, gdzie świętowanie przez emo lęku i izolacji wyrzutków, chęci protestu i spalenia świata, wydaje się bardziej istotne niż kiedykolwiek. Więcej zespołów przyjęło polityczne stanowisko na swoich koncertach, deklarując, że nie chcą seksistowskich, homofobicznych, transfobicznych lub rasistowskich fanów, lub używając piosenek do wyrażania opinii—na przykład utwór Fall Out Boy „G. I. N. A. S. F. S.” wypowiada „Gay nie jest synonimem gównianego.”Jeśli emo może wykorzystać swój własny, biały przywilej przeciwko temu, czym twierdzi, że gardzi-niesprawiedliwemu światu—to utrzyma swoją bazę fanów w erze, w której progresywne wierzenia gwiazd są nagradzane lojalnością. Chociaż nigdy nie czułem, że emo reprezentuje mnie jako czarną kobietę, z pewnością miał moje plecy jako introwertyczny, dziwny nastolatek (i czasami wściekły dorosły); za to zawsze stan.
kiedy to piszę, właśnie zdobyłem bilety na mój Chemical Romance. Nawet moja matka, która jako dziecko nigdy nie pozwalała mi słuchać emo w swoim samochodzie tylko do dancehallu, znosiła przerażającą linię Ticketmaster. Choć od dawna odkładam swoją garderobę i mam dość nie posiadania fryzury przed Justinem Bieberem, nadal czuję się tak samo emo jak zawsze. Słucham MCR głośno w metrze, ignorując zszokowane spojrzenia, które kiedyś mi przeszkadzały. Albumy Fall Out Boy są moim ramieniem do płaczu podczas rozstań. Dołączam do innych fanów na Twitterze, zachwycając się naszymi ulubionymi piosenkami i albumami emo, nie martwiąc się już o chowanie się za awatarem profilu. Ponieważ większość ludzi, których teraz spotykam, była sceną w latach 2000 lub fanami Emo rapu z 2010 roku, przekraczam granicę między kulturą, która nigdy nie obejmowała ludzi takich jak ja, a kulturą stworzoną przez ludzi takich jak ja.
nie mogę się doczekać, aż wszyscy starzejący się, szalejący Emo dzieciacy spotkają się ponownie, aby doświadczyć ostatniego brakującego kawałka naszej samotnej młodości-koncertu MCR. W tej przestrzeni, niezależnie od rasy, będziemy mogli być sprawiedliwie źli na świat, o wiele inny niż wtedy, gdy dezaktywujemy nasze konta na Myspace. W tej chwili nie będzie miało znaczenia, jakiego koloru jesteśmy. I na tę jedną ulotną chwilę zapomnimy o nadchodzących dniach zagrożenia.
śledź Eternity Martis na Twitterze. Jej nowa książka „they Said This Would Be Fun” ukaże się w marcu dla Penguin Random House Canada.