Download / Print
soms zal een christen afdwalen van de gemeenschap van andere gelovigen en zich verstrikt voelen door zonde door onwetendheid of opzettelijke ongehoorzaamheid. Het wordt dan noodzakelijk voor de kerk, en in het bijzonder haar herders, om actief te zoeken naar het berouw en herstel van die Christen. Als herders van de kudde houden de oudsten van de schapen en worden zij ook door God verantwoordelijk gehouden voor hun geestelijke welzijn, inclusief dat van de zwervende schapen. Zoals in Jezus ‘ gelijkenis in Lucas 15:3-8, het is een tijd van vreugde, zowel in de hemel als binnen de kerk, wanneer de zwervende Christen echt berouw heeft.Een middel waarmee de kerk probeert om dolende gelovigen liefdevol te herstellen is het proces van kerkelijke discipline. In Matteüs 18 legt de Heer aan zijn discipelen uit hoe te reageren wanneer een mede-gelovige zondigt. De principes die hij uiteenzet, moeten het lichaam van Christus leiden als zij vandaag de dag de discipline in de kerk wil toepassen.
het doel van de Discipline
het doel van de kerkelijke discipline is het geestelijk herstel van gevallen leden en de daaruit voortvloeiende versterking van de kerk en verheerlijking van de Heer. Wanneer een zondigende gelovige wordt berispt en hij zich van zijn zonde bekeert en vergeven wordt, wordt hij teruggehaald om gemeenschap te hebben met het lichaam en met zijn hoofd, Jezus Christus.Het doel van de kerkelijke discipline is dus niet om mensen uit de kerk te gooien of om de zelfingenomen trots van degenen die de discipline beheren te voeden. Het is niet om mensen in verlegenheid te brengen of om gezag en macht uit te oefenen op een onbijbelse manier. Het doel is om een zondige gelovige te herstellen tot heiligheid en hem terug te brengen in een zuivere relatie binnen de gemeente.
in Matteüs 18: 15 zegt Jezus: “en indien uw broeder zondigt, Ga heen en bestraf hem in het verborgene; indien hij naar u luistert, hebt gij uw broeder gewonnen.”Het Griekse woord dat vertaald werd met” gewonnen ” werd oorspronkelijk gebruikt voor het accumuleren van rijkdom in de zin van monetaire grondstoffen. Hier verwijst het naar het terugwinnen van iets van waarde dat verloren gaat, namelijk een dwalende broeder. Wanneer een broeder of zuster afdwaalt, gaat een waardevolle schat verloren, en de kerk moet niet tevreden zijn totdat hij of zij is hersteld. Het lichaam van Christus is in de zaak van herstel (Gal. 6: 1), en dat is het doel van de kerkelijke discipline.
het proces van Discipline
in Matteüs 18: 15-17 beschrijft Jezus het vierstappenproces van kerkelijke discipline: (1) vertel hem alleen zijn zonde; (2) Neem Enkele getuigen; (3) vertel het de kerk; en (4) behandel hem als een buitenstaander.
Stap 1 (Matt. 18:15). Het proces van kerkelijke discipline begint op individueel niveau. Jezus zei: “En indien uw broeder zondigt, Ga heen en bestraf hem in het verborgene” (vers 15a). Hier moet een individuele gelovige privé naar een zondige broeder gaan en hem confronteren in een geest van nederigheid en zachtmoedigheid. Deze confrontatie houdt in dat hij zijn zonde duidelijk blootlegt zodat hij zich ervan bewust is en hem oproept tot berouw. Als de zondigende broeder zich bekeert als reactie op de privé-confrontatie, wordt die broeder vergeven en hersteld (V.15b).
Stap Twee (Matt. 18:16). Als de zondigende broeder weigert te luisteren naar degene die hem persoonlijk berispt heeft, is de volgende stap in het disciplineringsproces om nog een of twee gelovigen mee te nemen om hem opnieuw te confronteren (vers 16a). Het doel van het nemen van andere gelovigen is dat “door de mond van twee of drie getuigen elk feit bevestigd kan worden” (vers 16b). Met andere woorden, de getuigen zijn niet alleen aanwezig om te bevestigen dat de zonde was begaan, maar, bovendien, om te bevestigen dat de zonde broer correct werd berispt en dat hij al dan niet berouw heeft gehad.
de aanwezigheid van extra getuigen is evenzeer een bescherming voor degene die benaderd wordt als voor degene die nadert. Een bevooroordeelde persoon zou ten onrechte kunnen zeggen: “Nou, ik probeerde hem te confronteren, maar hij is onbekwaam.”Het zou aanmatigend zijn te denken dat één persoon die ultieme beslissing zou kunnen maken, vooral als hij degene was tegen wie gezondigd was. De getuigen moeten bevestigen of er een hart van berouw is of een hart van onverschilligheid of afwijzing. Een dergelijk verslag vormt de basis voor verdere actie, omdat de situatie is geverifieerd na het verslag van één persoon.Op dit moment is het te hopen dat de een of twee die worden meegenomen om de zondaar te confronteren, geen publieke getuigen tegen hem hoeven te worden voor de rest van de kerk. Idealiter zal hun toegevoegde berisping voldoende zijn om een verandering van hart in de beledigende broer teweeg te brengen die de initiële berisping niet veroorzaakte. Als deze verandering van hart gebeurt, wordt die broeder vergeven en hersteld, en de zaak wordt geschrapt.
Stap Drie (Matt. 18:17 bis). Als de zondigende broeder na verloop van tijd weigert te luisteren naar en te reageren op de confrontatie van de getuigen, moeten die getuigen het dan aan de kerk vertellen (vers 17a). Dit wordt het meest gepast gedaan door de zaak onder de aandacht te brengen van de oudsten, die op hun beurt toezicht houden op de communicatie met de vergadering als geheel.
hoe lang moeten de getuigen doorgaan met de persoon tot bekering te roepen voordat ze het de kerk vertellen? De oudsten van Grace Community Church vermijden het derde of vierde stadium van de kerkelijke discipline uit te voeren totdat ze absoluut zeker zijn dat de dwalende gelovige werkelijk gezondigd heeft, of blijft zondigen, en dat hij geweigerd heeft zich te bekeren wanneer hij op de juiste manier geconfronteerd wordt. De oudsten zullen routinematig een brief per aangetekende post sturen om het individu te waarschuwen dat de derde (of vierde) stap van discipline zal worden genomen als ze op een bepaalde datum geen woord van berouw hebben ontvangen. Wanneer deze datum is verstreken, wordt de zonde van de persoon en de weigering om zich te bekeren publiekelijk bekend gemaakt, hetzij voor de gehele vergadering tijdens een Communiedienst of via een fellowshipgroep waarin de persoon bekend is.Het is de gewoonte bij Grace Community Church om bij het uitvoeren van deze derde stap duidelijk aan de Congregatie aan te geven dat ze de persoon agressief moeten vervolgen en bij hem moeten pleiten om berouw te tonen voordat de vierde stap noodzakelijk wordt. Die cruciale en krachtige procedure trekt de zondaar vaak tot bekering en gehoorzaamheid. Als berouw plaatsvindt, wordt de zondige gelovige vergeven en hersteld.
Stap Vier (Matt. 18: 17b). De vierde en laatste stap in het proces van kerkelijke discipline is ostracisme. Als een zondige gelovige weigert zelfs maar naar de kerk te luisteren, moet hij uit de Gemeenschap worden verbannen. Jezus zei: “laat hem u zijn als een heiden en een tollenaar” (vers 17b). De term “Heiden” werd voornamelijk gebruikt voor niet-Joden die hun traditionele heidendom aanhielden en geen deel hadden aan het verbond, de aanbidding of het sociale leven van de Joden. Aan de andere kant, een “belastingontvangeraar” was een verschoppeling van de Joden door keuze, een verrader van zijn eigen volk geworden. Jezus’ gebruik van deze termen betekent niet dat de Kerk Deze mensen slecht moet behandelen. Het betekent eenvoudig dat wanneer een belijdende gelovige weigert zich te bekeren, de kerk hem moet behandelen alsof hij buiten de Gemeenschap valt. Ze mogen hem niet laten associëren en deelnemen aan de zegeningen en voordelen van de christelijke vergadering.Toen een man in de Korinthische kerk weigerde een incestueuze relatie met zijn stiefmoeder op te geven, beval de apostel Paulus dat de man uit hun midden moest worden verwijderd (1 Kor. 5:13). De gelovigen waren er zelfs niet om een maaltijd met hem te delen (1 Kor. 5: 11), want dineren met iemand was symbolisch voor een gastvrije en hartelijke gemeenschap. Degene die aanhoudend geen berouw toont, moet volledig verbannen worden uit de gemeenschap van de kerk en behandeld worden als een uitgestotene, niet als een broeder.Wat het welzijn van de kerk betreft, is het doel van de uitschakeling van de broeder de zuiverheid van de gemeenschap te beschermen (1 Kor. 5: 6), om de gemeente te waarschuwen voor de ernst van de zonde (1 Tim. 5: 20), en om een getuigenis van gerechtigheid te geven aan een toeziende wereld. Maar wat het welzijn van de broeder zelf betreft, is het doel van het ostracisme niet om te straffen, maar om te ontwaken, en het moet daarom gedaan worden in nederige liefde en nooit in een geest van zelfingenomen superioriteit (2 Thess. 3:15).
wanneer een kerk alles heeft gedaan om een zondig lid terug te brengen naar de zuiverheid van het leven, maar niet succesvol is, moet dat individu worden overgelaten aan zijn zonde en zijn schaamte. Als hij werkelijk een christen is, zal God hem niet wegwerpen, maar hij kan hem nog dieper laten zinken voordat hij wanhopig genoeg wordt om zich van zijn zonde te bekeren.
het bevel om geen gemeenschap of zelfs maar sociaal contact te hebben met de broeder zonder berouw sluit niet elk contact uit. Wanneer er een gelegenheid is om hem te vermanen en te proberen hem terug te roepen, moet de gelegenheid worden aangegrepen. In feite moeten dergelijke kansen worden gezocht. Maar het contact moet zijn voor het doel van waarschuwing en herstel en geen ander.