een balans (aka condition, statement of financial position) is een financieel verslag dat de waarde van de activa, passiva en het eigen vermogen van een onderneming op een bepaalde datum weergeeft, gewoonlijk aan het einde van een verslagperiode, zoals een kwartaal of een jaar. Een actief is alles wat voor waarde verkocht kan worden. Een verplichting is een verplichting die uiteindelijk moet worden voldaan, en dus is het een vordering op activa. Het eigen vermogen van de eigenaar in een bank wordt vaak bankkapitaal genoemd, wat overblijft wanneer alle activa zijn verkocht en alle verplichtingen zijn betaald. De verhouding tussen de activa, passiva en eigen vermogen van een bank wordt weergegeven door de volgende vergelijking:
bankactiva = Bankpassiva + bankkapitaal
een bank gebruikt passiva om activa te kopen die haar inkomsten verdienen. Door passiva, zoals deposito ‘ s of leningen, te gebruiken voor de financiering van activa, zoals leningen aan particulieren of bedrijven, of voor de aankoop van rentebaten, kunnen de eigenaren van de bank hun bankkapitaal gebruiken om veel meer te verdienen dan anders mogelijk zou zijn met alleen het kapitaal van de bank.
activa en passiva worden verder onderscheiden als zijnde hetzij actueel, hetzij op lange termijn. Vlottende activa zijn activa die naar verwachting binnen één jaar zullen worden verkocht of anderszins in contanten zullen worden omgezet; anders zijn de activa langetermijnactiva (ook bekend als niet-lopende activa). Kortlopende verplichtingen worden naar verwachting binnen één jaar betaald; anders zijn de verplichtingen op lange termijn (ook bekend als niet-lopende verplichtingen). Werkkapitaal is het overschot aan vlottende activa ten opzichte van vlottende verplichtingen, een maatstaf voor de liquiditeit, dat wil zeggen het vermogen om aan kortlopende verplichtingen te voldoen:
werkkapitaal = vlottende activa-vlottende verplichtingen
over het algemeen dient werkkapitaal voldoende te zijn om aan kortlopende verplichtingen te voldoen. Het mag echter niet buitensporig zijn, aangezien kapitaal in de vorm van langetermijnactiva gewoonlijk een hoger rendement heeft. Het overschot van de langetermijnactiva van de bank ten opzichte van haar langetermijnverplichtingen is een indicatie van haar solvabiliteit, haar vermogen om door te gaan.
activa: gebruik van middelen
activa genereren inkomsten voor de bank en omvatten kasmiddelen, effecten, leningen en eigendommen die haar in staat stellen te functioneren.
kasmiddelen en kasequivalenten
een van de belangrijkste diensten van een bank is het leveren van contanten op aanvraag, of het nu gaat om een deposant die geld opneemt of een cheque uitschrijft, of om een bankklant die een kredietlijn gebruikt. Een bank heeft ook geld nodig om rekeningen te betalen, maar terwijl rekeningen voorspelbaar zijn in zowel bedrag als timing, geldopnames door klanten zijn dat niet.
derhalve moet een bank een bepaald liquiditeitsniveau handhaven ten opzichte van haar verplichtingen om de solvabiliteit te handhaven. Een bank moet wat contant geld als reserves aanhouden, wat het bedrag is dat op de rekening van een bank bij de Federal Reserve (Fed) wordt aangehouden. De Federal Reserve bepaalt de wettelijke reserves, dat is het minimum cash dat banken op hun rekeningen moeten aanhouden om de veiligheid van banken te waarborgen en stelt de Fed ook in staat om monetair beleid te voeren door het niveau van de reserve aan te passen. Vaak zullen banken overtollige reserves aanhouden voor meer veiligheid.
om zaken te doen in haar filialen en geldautomaten heeft een bank ook kluisgeld nodig, dat niet alleen contant geld in haar kluizen omvat, maar ook contant geld elders in de lokalen van een bank, zoals in kassakasten, en het geld in haar geldautomaten.
sommige banken, meestal kleinere banken, hebben ook rekeningen bij grotere banken, correspondentbanken genoemd. dat zijn meestal grotere banken die vaak lenen van de kleinere banken of diensten voor hen uitvoeren. Deze relatie Maakt kredietverlening snel omdat veel van deze kleinere banken zijn landelijk en hebben overtollige reserves, terwijl de grotere banken in de steden meestal een tekort aan reserves.
een andere bron van geld is geld dat wordt geïnd. Wanneer een bank een cheque ontvangt, moet zij de cheque voorleggen aan de bank waarop zij wordt opgenomen voor betaling, en, voorheen, dit heeft enkele dagen geduurd. Tegenwoordig worden controles elektronisch verwerkt en worden veel geldovermakingen elektronisch uitgevoerd in plaats van met behulp van controles. Deze categorie contant geld neemt dus aanzienlijk af en zal waarschijnlijk verdwijnen wanneer alle financiële transacties uiteindelijk elektronisch worden.
kasequivalenten zijn een ander kortlopend actief, zo genoemd omdat zij bijna equivalent zijn aan contanten: korte – termijnbeleggingen die kunnen worden gebruikt als contant geld of snel kunnen worden omgezet in contant geld zonder waardeverlies, zoals direct opvraagbare deposito ‘ s, t-wissels en commercial paper. Een primair kenmerk van financiële instrumenten die zijn geclassificeerd als kasequivalenten is dat ze een korte looptijd van 3 maanden of minder, dus renterisico is minimaal, en ze zijn de meest gewaardeerde effecten of uitgegeven door een overheid die zijn eigen geld kan drukken, zoals de T-bills uitgegeven door de Amerikaanse overheid, dus er is weinig kredietrisico.
Effecten
de primaire effecten die banken bezitten zijn de Amerikaanse schatkisten en gemeentelijke obligaties. Deze obligaties kunnen snel worden verkocht op de secundaire markt wanneer een bank meer geld nodig heeft, dus worden ze vaak secundaire reserves genoemd.
de Grote Recessie heeft ook het feit onderstreept dat banken ook veel effecten op onderpand van activa hadden. Amerikaanse banken zijn niet toegestaan om aandelen te bezitten, vanwege hun risico, maar, ironisch genoeg, ze kunnen veel risicovollere effecten genaamd derivaten houden.
leningen
leningen zijn de belangrijkste activa voor de meeste banken. Ze verdienen meer rente dan banken moeten betalen op deposito ‘ s, en zijn dus een belangrijke bron van inkomsten voor een bank. Vaak zullen banken verkopen de leningen, zoals hypotheken, credit card en auto lening vorderingen, worden gesecuritiseerd in asset-backed effecten die kunnen worden verkocht aan beleggers. Dit stelt banken in staat om meer leningen te maken, terwijl ook het verdienen van origination fees en/of servicing fees op de gesecuritiseerde leningen.
de leningen omvatten de volgende belangrijke categorieën::
- bedrijfsleningen, gewoonlijk commercieel en industrieel genoemd (C&I) leningen
- vastgoedleningen
- woninghypotheken
- woninghypotheken
- commerciële hypotheken
- consumptieve leningen
- kredietkaarten
- Autoleningen
- interbancaire leningen
passiva: financieringsbronnen
passiva zijn ofwel deposito ‘ s van klanten, ofwel geld dat banken uit andere bronnen lenen om activa te financieren die inkomsten opleveren. Deposito ‘ s zijn als schuld in dat het geld is dat de banken verschuldigd zijn aan de klant, maar ze verschillen van schuld in dat de toevoeging of intrekking van geld is naar het oordeel van de deposant in plaats van gedicteerd door contract.
Controledeposito ’s
Controledeposito’ s zijn deposito ‘ s waarbij deposanten het geld naar believen kunnen opnemen. Deze omvatten alle betaalrekeningen. Sommige controleerbare deposito ‘ s, zoals nu, super-nu, en geldmarktrekeningen betalen rente, maar de meeste controlerekeningen betalen zeer weinig of geen rente. In plaats daarvan gebruiken deposanten controlerekeningen voor betalingsdiensten, die tegenwoordig ook elektronische bankdiensten omvatten.Voor de jaren tachtig waren controleerbare deposito ‘ s een belangrijke bron van goedkope fondsen voor banken, omdat ze weinig of geen rente op het geld betaalden. Maar naarmate het makkelijker werd om geld over te maken tussen rekeningen, begonnen mensen hun geld in hoger renderende rekeningen en Investeringen te zetten, het geld over te dragen wanneer ze het nodig hadden.
niet-Transactiedeposito ‘s
niet-Transactiedeposito’ s omvatten spaarrekeningen en termijndeposito ‘ s, die depositocertificaten (CDs) zijn. Spaarrekeningen worden niet gebruikt als betalingssysteem, daarom worden ze gecategoriseerd als niet-transactiedeposito ‘ s en betalen ze ook meer rente. Spaardeposito ‘ s van weleer waren meestal passbook spaarrekeningen, waarbij alle transacties in een passbook werden geregistreerd. Tegenwoordig, technologie en regelgeving hebben toegestaan statement besparingen waarbij transacties elektronisch worden geregistreerd en kunnen worden bekeken door de deposant op de website van de bank of een maandelijks overzicht wordt gemaild naar de deposant; en geldmarktrekeningen, die beperkte controle schrijven privileges hebben en verdienen meer rente dan ofwel controleren of spaarrekeningen.
een Depositobewijs (CD) is een termijndeposito waarbij de deposant ermee instemt het geld op de rekening te houden totdat de CD afloopt. De bank compenseert de deposant met een hogere rente. Hoewel de indiener het geld kan opnemen voordat de CD verloopt, rekenen banken hiervoor een flinke vergoeding aan.
er zijn twee soorten depositocertificaten (CDs): retail en large. Een retail CD is voor minder dan $ 100.000 en wordt over het algemeen verkocht aan particulieren. Het kan niet gemakkelijk worden doorverkocht. Grote CD ‘ s zijn voor $100.000 of meer en zijn zeer onderhandelbaar, zodat ze gemakkelijk kunnen worden doorverkocht in de geldmarkten. Grote verhandelbare CDs zijn een belangrijke financieringsbron voor banken.
deposito ‘ s zonder transactie in depositoinstellingen zijn nu verzekerd tot $250.000 door de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC).
opgenomen leningen
banken lenen ook geld, gewoonlijk van andere banken op de zogenaamde federal funds market, zo genoemd omdat middelen die op hun reserverekeningen bij de Federal Reserve staan, federale fondsen worden genoemd, en het zijn deze rekeningen die gecrediteerd of gedebiteerd worden als geld tussen banken wordt overgemaakt. Banken met overtollige reserves, die meestal kleinere banken zijn gevestigd in kleinere gemeenschappen, lenen aan de grotere banken in grootstedelijke gebieden, die meestal een tekort aan reserves hebben.
de interbancaire leningen op de federale fondsenmarkt zijn ongedekt, zodat banken alleen leningen verstrekken aan andere banken die zij vertrouwen. Een deel van de reden voor de Grote Recessie van 2007 – 2009 is dat banken niet wisten welke andere banken risicovolle door hypotheken gedekte effecten hadden die in grote aantallen in gebreke begonnen te blijven, dus stopten ze met leningen aan elkaar, waardoor banken gedwongen werden hun leningen aan het publiek te beperken, waardoor de geldhoeveelheid daalde en de economie kromp.
banken lenen ook van niet-depositoinstellingen, zoals verzekeringsmaatschappijen en pensioenfondsen, maar de meeste van deze leningen worden gedekt door een repo-overeenkomst, waarbij de bank aan de geldschieter effecten, meestal schatkisten, als onderpand verstrekt voor een kortlopende lening. De meeste repo ‘ s zijn overnight leningen die worden terugbetaald met rente de volgende dag.Als laatste redmiddel kunnen banken ook lenen van de Federal Reserve (Fed), hoewel zij dit zelden doen omdat dit aangeeft dat zij onder financiële druk staan en geen financiering elders kunnen krijgen. Echter, tijdens de krediet bevriezen in 2008 en 2009, veel banken geleend van de Fed omdat ze geen financiering elders kon krijgen.
bankkapitaal
banken kunnen ook meer middelen verkrijgen van de eigenaren van de bank of, indien het een onderneming is, door meer aandelen uit te geven. Zo hebben 19 van de grootste banken die tijdens de kredietrisis 2007-2009 federale bailoutgeld ontvingen, in 2009 43 miljard dollar aan nieuw kapitaal aangetrokken door aandelen uit te geven omdat hun reserves ontoereikend werden geacht als reactie op stresstesten door de Amerikaanse Schatkist. Het aantal banken is sinds 1990 voortdurend gedaald, terwijl het aandeel van de activa van de 100 grootste banken meer dan 80% bedraagt, waarbij de 10 grootste banken ongeveer 60% van deze activa bezitten. (Bron: Federal Reserve)
vereenvoudigde T-rekening voor Handelsbanken
de balans van een bank kan ook worden weergegeven door een T-rekening, die vaak wordt gebruikt in boekhoudhandboeken om te benadrukken dat debiteringen en credits in evenwicht moeten zijn, waarbij de linkerzijde debiteringen vermeldt en de rechterzijde credits. In de boekhouding worden activa geclassificeerd als schulden en verplichtingen en aandelen van eigenaars, in dit geval bankkapitaal, worden geclassificeerd als kredieten. (Hoewel het opnemen van activa als debits en passiva als credits contra-intuïtief lijkt, is de classificatie willekeurig, aangezien het enige doel van debits en credits in de boekhouding is dat het totaal van deze 2 gelijk moet zijn. Dit helpt om veel invoer-en andere boekhoudkundige fouten te voorkomen of te corrigeren.) De 2 zijden van de T-rekening moeten gelijk zijn; met andere woorden, de waarde van de linkerkant moet gelijk zijn aan de waarde van de rechterkant. Hieronder is een vereenvoudigde versie van een T-rekening voor een typische bank, die de hierboven verstrekte informatie samenvat:
|
|
nieuwe boekhoudregels voor de waardering van activa
het vermogen van de bank (= Totaal activa – Totaal passiva) is het vermogenssaldo van de bank. Recente boekhoudkundige wijzigingen hebben het echter moeilijker gemaakt om de werkelijke nettowaarde van een bank te bepalen.Begin 2009 hadden de banken het moeilijk . De Grote Recessie heeft veel wanbetalingen op hypotheken, creditcards, en autoleningen veroorzaakt, waardoor ze hun leningverliesreserves moeten verhogen en veel van de door activa gedekte effecten die zij op basis van deze leningen hielden, moeten devalueren. Daardoor leden de banken grote verliezen. Een belangrijke bijdrage aan deze verliezen was omdat de effecten op onderpand van activa die nog in bezit waren van de banken gewaardeerd moesten worden volgens de mark-to-market regels, en omdat niemand deze giftige effecten kocht, was hun mark-to-market waarde zeer laag.
om het vertrouwen in het banksysteem te herstellen, heeft de regering enkele wijzigingen in de boekhoudregels toegestaan die de inkomsten van de banken kunstmatig hebben verhoogd. De Financial Accounting Standards Board (FASB) stond banken toe hun activa te waarderen op basis van de reële waarde, zoals bepaald door de banken. Daarnaast hoefden banken ook geen activa af te schrijven die ze wilden houden aan de vervaldag. Veel critici beweren echter dat er meer wanbetalingen zullen zijn op de onderliggende leningen van deze effecten, en dat er dus in de toekomst verantwoording moet worden afgelegd.
banken kunnen ook inkomsten in hun boeken opnemen als de marktwaarde van hun schuld daalt. Deze toelage bestaat omdat ze hun eigen schuld in de markt konden terugkopen, waardoor hun schuld voor een fractie van de nominale waarde werd verminderd. Critici hebben er echter op gewezen dat als een bank niet het geld heeft om haar schuld terug te kopen, het nog steeds de verminderde waarde als inkomsten kan registreren, ook al zou de bank de hoofdsom moeten terugbetalen wanneer de schuld afloopt.
Citigroup is een goed voorbeeld van de mate waarin de nieuwe boekhoudregels de door een bank gerapporteerde inkomsten kunnen veranderen. Volgens dit Bloomberg artikel, de $ 1,6 miljard winst gemeld door Citigroup onder de nieuwe boekhoudkundige regels voor het eerste kwartaal van 2009 zou zijn teruggebracht tot een $ 2,5 miljard verlies onder de oude boekhoudkundige regels. Vandaar, Citigroup genoten van een winst van $ 4,1 miljard gewoon door het veranderen van de boekhoudkundige regels!