geen enkele student van de interne structuur van de Sovjetmacht kan de manier over het hoofd zien waarop elk deel van de machine van de Sovjetregering parallel loopt met de machine van de Communistische Partij. Het hoogste orgaan van de Sovjet-Unie is het algemene Congres van de Sovjets, dat het Centraal Uitvoerend Comité kiest, dat op zijn beurt uit zijn leden het Praesidium kiest, de facto het hoogste uitvoerend orgaan van de Unie. De piramide van de Communistische Partij is eveneens gebouwd. Het algemeen Congres van de partij komt overeen met het algemeen Congres van de Sovjets; het Centraal Comité van de partij komt overeen met het Centraal Uitvoerend Comité van de Sovjets; en het Politbureau, dat de partij leidt en dicteert, komt overeen met het Praesidium. Elke rang van de Sovjetstructuur heeft een soortgelijk parallellisme in de partijstructuur. Is dit puur toeval? Laten we de zaak wat nader bekijken.Buiten Rusland wordt de Raad van Volkscommissarissen al lang beschouwd als de echte regering van de Sovjetstaat. In feite neemt het een zeer ondergeschikte positie in. “De vergaderingen van de Raad van Volkscommissarissen, “verklaarde Ossinsky op het elfde partijcongres,” worden niet bijgewoond door de commissarissen zelf, maar door hun afgevaardigden, onverantwoordelijke mensen die niet veel van de politiek weten. Wat is het resultaat? Het Politbureau van de partij is de beslissende factor. De Raad van Volkscommissarissen is altijd genegeerd, zelfs bij het behandelen van zaken van secundair belang. Als er een bevel is gegeven om een vraag op deze en die manier te beslissen, hebben de commissarissen niets te zeggen.”
in talrijke gevallen zijn de besluiten van afzonderlijke Commissarissen en van de gehele Raad van Volkscommissarissen ingetrokken. Het is waar dat het Centraal Uitvoerend Comité of zijn Presidium, theoretisch de hoogste vergaderingen van de staat, gewoonlijk de vorm van veto ‘ s hebben ondergaan. Maar het is een publiek geheim dat zij in deze gevallen slechts als instrumenten zijn gebruikt om de wil van het Centraal Comité van de partij over te brengen. Dit werd duidelijk gesteld in het verslag van het Centraal Comité aan het Negende Congres van de partij; Krestinsky was niet schuldig aan enige indiscretie toen hij verklaarde: “Wanneer een besluit van de Raad van Volkscommissarissen moet worden ingetrokken of opgeschort, doet het Centraal Comité van de partij dit via het Praesidium.”Er zij aan herinnerd dat Chicherin en Krassin een ontwerpverdrag met Italië hebben ondertekend. Het gebeurde echter dat Lenin, die een tijdje herstelde van zijn ziekte, de vergadering van het Politbureau bijwoonde waar de kwestie werd besproken. Hij verklaarde zich tegen de afspraken; en zijn lot was bezegeld. “Hoewel we ons realiseerden, zo vertelde Zinovjev later, dat het lastig was om de handtekening van onze gezaghebbende vertegenwoordigers niet te eren, namen we toch een resolutie in die zin aan, waarmee Lenin het eens was.”De Raad van Volkscommissarissen, die later bijeenkwam, werd voor een voldongen feit gesteld.Dat het Politbureau – de leidende geest van het Centraal Comité-in zekere zin het hoogste orgaan van het Sovjetrijk is, blijkt uit het conflict dat ontstond tussen het Centraal Uitvoerend Comité van de Unie en het Centraal Comité van de partij over de kwestie van de inspectie van arbeiders en boeren. Het woord ‘conflict’ is hier misschien een beetje misplaatst. Het Centraal Uitvoerend Comité heeft zijn eigen project voor deze instelling voorbereid en voorgelegd aan de Raad van Volkscommissarissen, maar werd onmiddellijk berispt door het Centraal Comité, dat dezelfde kwestie bestudeerde. “Dit”, zegt Krestinsky, ” is geen inmenging in het werk van de Sovjets over een triviale zaak, maar een toezicht op hun activiteiten door het Centraal Comité, dat aangeeft afdelingen en instellingen hun respectieve rechten en jurisdictie te scheiden. Deze functie behoort tot de directe taken van het Comité.”
het is duidelijk dat het Centraal Comité van de partij het recht heeft om toezicht te houden op de Sovjet-instellingen en ook het recht om de Sovjet-grondwet te interpreteren in de kwestie van het afbakenen van de respectieve rechtsgebieden van de verschillende Sovjet-organen. Natuurlijk kan worden betoogd dat dit recht niet is afgeleid van de Grondwet zelf en dat het een schending of schending van de grondwet is. Dit advies is echter nauwelijks geldig. Artikel I van de fundamentele wetten bepaalt dat ” de huidige grondwet heeft voor zijn doel . . . om de dictatuur van het proletariaat te garanderen.”Om deze fundamentele stelling te begrijpen, moeten we uitzoeken wat de wetgever bedoelde met de term ‘dictatuur’.”De werken van Lenin zullen ons een antwoord geven. “De wetenschappelijke idee van dictatuur betekent niets anders dan een absoluut onbeperkte macht, beperkt door geen wetten of voorschriften, en gebaseerd op geweld.”En opnieuw:” de vertaling naar het socialisme zal onvermijdelijk gepaard gaan met de dictatuur van het proletariaat; maar de dictatuur van het proletariaat door de organisatie van alle proletariërs is onmogelijk, want niet alleen in Rusland, een van de meest achtergebleven kapitalistische landen, maar ook in alle andere kapitalistische landen, is het proletariaat nog steeds zo verdeeld, zo laag en zo nu en dan zo gecorrumpeerd, dat de dictatuur niet door de organisatie van het proletariaat als geheel tot stand kan worden gebracht. Zij kan slechts tot stand worden gebracht door de kleine voorhoede, doordrenkt met de revolutionaire energie van haar klasse. . . . Het gebeurt dus dat de partij onder haar leden de voorhoede van het proletariaat telt en dat deze voorhoede de dictatuur van het proletariaat in werking stelt.”
de sovjetgrondwet is dus geen daad van zelfbeperking van de kant van de dictatuur, door de vaststelling van een geheel van wetten die haar binden, maar integendeel een garantie van een onbeperkte dictatuur-om precies te zijn, van de dictatuur van de partij. Daarom worden de Communistische Partij, het Centraal Comité of het Politbureau niet genoemd in de grondwet.; zij staan boven de grondwet; zij zijn de macht die de grondwet heeft gegeven, die haar interpreteert en, indien nodig, wijzigt en intrekt. De grondwet is een geheel van wetten gedicteerd door de partij aan de buitenwereld, maar niet bindend voor zichzelf. Dienovereenkomstig noemt de sovjetconstitutie niet degenen die de werkelijke houders van dictatoriale machten zijn, maar beschrijft zij slechts de hulpmechanismen waardoor zij werken, het ‘complexe systeem van pitch-wheels’, om de uitdrukking van Lenin te gebruiken. Hier ligt de sleutel tot het begrijpen van het hele systeem van de Sovjetregering.
vergelijking kan ons helpen om de nog onduidelijke punten te verduidelijken. Het is bekend dat het Italiaanse fascisme in vele gevallen de methoden van de bolsjewieken heeft overgenomen om zijn systeem van staatsmanschap op te bouwen. De fascistische dictatuur heeft echter onlangs nieuwe vormen aangenomen die afwijken van het bolsjewistische patroon. Op 20 September 1928 aanvaardde de Grote Raad van de Fascistische Partij een project waardoor het wordt omgevormd tot een van de hoogste instellingen van de staat. Voortaan kunnen er geen wijzigingen in de grondwet worden aangebracht zonder de Grote Raad te raadplegen.; het is nu een belangrijk adviesorgaan dat advies moet inwinnen over ” alle politieke, economische en sociale vraagstukken van nationaal belang.”Het kan op het eerste gezicht lijken dat de fascisten logischer en duidelijker waren dan de bolsjewieken, die het Politbureau niet durfden uit te roepen tot een deel van de staatsmachine van de Sovjet-Unie. Maar dit zou een verkeerde conclusie zijn. Door de Grote Raad in te passen in het constitutionele kader van Italië, hebben de fascisten ipso facto zijn bevoegdheden beperkt. Het is nu een van de verschillende overheidsinstellingen met een duidelijke jurisdictie, en dus machteloos buiten het. Dit is in tegenspraak met Lenins visie op de dictatuur. Vervolgens werden de fascisten, door de Grote Raad deel te laten uitmaken van de staatsmachines, gedwongen om het lidmaatschap te regelen. De Grote Raad kan nu, zoals voorheen, niet opnieuw worden gekozen door een congres van de fascistische partij zonder beperkingen ten aanzien van het aantal en de kwalificaties van de leden. Ten slotte benoemt de Premier de secretaris van de partij en de leden van de Raad van bestuur van de partij, en roept hij de Grote Raad bijeen voor de bespreking van vraagstukken die onder zijn bevoegdheid vallen. Met andere woorden, het element van de partijdictatuur wordt hier aanzienlijk verzwakt ten gunste van de dictatuur van de eerste Minister, een zuiver persoonlijke dictatuur. Dit nogal complexe systeem van relaties en wederzijdse beperkingen is onbekend in de Sovjet-grondwet. Het laat aan de Communistische Partij en haar leidende organen de volledige vrijheid van organisatie en handelen over, maar kleedt hun beslissingen met de bevoegdheden van de hoogste rechtsbronnen.
het is gemakkelijk om voorbeelden te vinden van het bindende karakter van beslissingen van partijen. Het belangrijkste keerpunt in het leven van Sovjet-Rusland-haar overgang naar de nieuwe economische politiek-werd gekenmerkt door de uitgifte van een document van primair belang, de regels van de Raad van Volkscommissarissen over de handhaving van de Nieuwe Economische Politiek, gedateerd 9 augustus 1921. Dit document, dat door Lenin in zijn hoedanigheid van voorzitter van de Raad van Volkscommissarissen is ondertekend en medeondertekend door functionarissen van dat orgaan, laat vanaf de eerste paragrafen geen twijfel over de werkelijke oorsprong ervan bestaan: “het tiende partijcongres en de Al-Russische Conferentie van de partij hebben de grondbeginselen van de nieuwe economische politiek vastgelegd.”De politiek van de regering wordt dus niet gedicteerd door het Sovjet-Parlement, dat het algemene Congres van de Sovjets is, maar door het Congres en de Conferentie van de Communistische Partij. En de regering voelt zich zo deel van de partij, dat zij in haar officiële uitspraak niet alleen bevelen geeft aan de Sovjetarbeiders, maar ook aan de leden van de Communistische Partij. “Partij-en Sovjetarbeiders”, aldus de regels, ” moeten de meest beslissende maatregelen nemen . . . voor absolute en effectieve naleving van de aanwijzingen van de Communistische Partij.”
een lezer die niet bekend is met het onderwerp kan er misschien bezwaar tegen maken dat dit alles slechts te wijten was aan de “persoonlijke unie” tussen de Sovjetregering en de partij in de persoon van Lenin-voorzitter van de Raad van Volkscommissarissen en tegelijkertijd hoofd van het Politbureau en van het Centraal Comité van de Communistische Partij. Het antwoord is dat het document een officieel document was dat de afdruk draagt van de hele Raad van Volkscommissarissen. In een aantal wetgevende en andere officiële Sovjetdocumenten hebben wij nog andere bewijzen van hetzelfde effect.
de meest kleurrijke onder hen is misschien wel die over het lot van de centrale Controlecommissie van de Communistische Partij en van het Commissariaat van de arbeiders-en Boereninspectie. De beslissende factor was ook hier de persoonlijkheid van Lenin zelf. Op zoek naar de Vereniging van de leiding van de partij, kwam Lenin op het idee om het Centraal Comité te vervangen door twee organen: het Politbureau — het brein van de partij — en het organisatiebureau — zijn spierkracht. Onder deze omstandigheden kon het lidmaatschap van het Centraal Comité zonder gevaar worden uitgebreid omdat de plenaire vergaderingen het karakter van kleine conferenties zouden aannemen; om dit karakter van de plenaire vergaderingen te benadrukken voegde hij aan het lidmaatschap van het Centraal Comité de gehele centrale Controlecommissie toe, die tot taak had het lidmaatschap van de partij te controleren, ongewenste elementen te verwijderen, boeken te onderzoeken en het communistische recht door middel van speciale partijrechtbanken te beheren. Na aldus een soort ’tweede kamer’ binnen de partij te hebben gecreëerd, ging Lenin over tot de oprichting van een soortgelijk orgaan in het Sovjetbestuur. Hij vond hier de overblijfselen van de Voormalige Staatsauditdienst, die later de Arbeiderscontrole en de Boereninspectie werd genoemd. “Het Commissariaat van de Arbeiderscontrole en de controle van de boeren heeft vandaag zelfs geen schaduw van gezag”, schreef Lenin, ” iedereen weet dat het zich in een hopeloze toestand bevindt en dat er onder de huidige omstandigheden niets van dit Commissariaat kan worden verwacht.”En hij begon een lange en intensieve campagne voor de volledige reorganisatie van deze instelling die, naar men hoopte, zou kunnen worden omgevormd tot een speciaal orgaan voor het opruimen van de hele staat machinerie van elk spoor van bureaucratie. Naar zijn mening was deze taak van het allergrootste belang. Zijn plan was om de centrale Controlecommissie van de Communistische Partij samen te voegen met het gereorganiseerde Commissariaat van de arbeiders-en Boereninspectie. De complete herbouw van de machines van de Sovjets op het principe van maximale efficiency en zuinigheid, de transformatie naar een ideaal instrument voor de uitvoering van de industrialisatie en de elektrificatie van het land, de genadeloze uitbanning van alle onderdelen nutteloos of onvoldoende — “dat zijn hoge doelen,” schrijft Lenin, “dat ik hoop dat dit zal worden bereikt door onze Werklieden en Boeren’ Inspectie, dat is de reden voor mijn schema opgaan één van de meest gezaghebbende Partij organen met een loutere volkscommissariaat.”
Lenin besefte natuurlijk dat de voorgestelde fusie van een staatsdepartement met een partijorgaan pure onzin was vanuit het oogpunt van erkende normen van de wet. Zijn antwoord op de vraag in hoeverre een dergelijke fusie toelaatbaar was, was werkelijk opmerkelijk, misschien zelfs nog meer dan het plan dat zijn verklaring probeerde te rechtvaardigen. Zijn benadering van het probleem was zeer eenvoudig. “Waarom niet, inderdaad, de twee organen te combineren in een als dit voldoet aan de eisen van het moment? Heeft iemand bezwaar gemaakt tegen het feit dat een dergelijke fusie van meet af aan in het Commissariaat voor Buitenlandse Zaken heeft bestaan en met groot succes is bekroond? Bespreekt het Politbureau niet vanuit het standpunt van de Communistische Partij een groot aantal kleine en grote problemen van de internationale betrekkingen, de bewegingen van buitenlandse machten en onze tegenbewegingen, om hun-Laten we zeggen-trucs te verslaan, niet om een sterkere uitdrukking te gebruiken? Is deze elastische combinatie van Sovjet – en Partijelementen niet een bron van kracht voor ons buitenlands beleid? Ik ben van mening dat een methode die in ons buitenlands beleid een sterke basis heeft gekregen en die zo ‘ n mate van erkenning heeft gekregen dat de toepassing ervan op dit gebied niet meer wordt betwist, minstens even geschikt zal zijn-en ik geloof dat ze veel meer zal zijn-als ze wordt toegepast op het hele staatsapparaat.”
dit is een goed punt om te benadrukken dat het gebruikelijke excuus van de bolsjewistische diplomatie-dat het beleid van de regering niet verward moet worden met het beleid van de Communistische Partij-duidelijk onjuist is. Lenins bewijs heeft zeker gewicht. En hij informeert ons dat het in het domein van de buitenlandse politiek is dat de ” elastische combinatie van Sovjet – en Partijelementen . . . heeft zo ’n mate van erkenning gekregen” dat het nu slechts een kwestie van routine is. Zijn getuigenis kan van enig voordeel zijn voor “onschuldigen in het buitenland” die nog steeds elke verklaring van Chicherin in dit verband als waar accepteren.
maar een ander punt is nog belangrijker: de bewering van Lenin dat de “elastische combinatie van Sovjet-en Partijelementen” van boven tot onder in de Sovjet-staatsmachines moet worden afgedwongen. Dit verklaart het verlangen naar een nauwer parallellisme tussen de structuur van de Sovjetregering van de Communistische Partij en het zoeken naar gemakkelijkere en soepelere kanalen waardoor de energie van de Communistische Partij in de Sovjet-machinerie kan worden ingebracht. De band tussen de twee organisaties is niet langer louter de facto een; het is niet langer een kwestie van “persoonlijke vereniging.”Het krijgt vorm in de samengesmolten instellingen van het type Sovjet-partij, in de complexe officiële combinatie van de twee organisaties.Het zal de lezer niet verbazen dat in januari 1926 De voorzitter van de Hoge Raad voor de nationale economie, de Heer Derzjinski, het voorzitterschap van een conferentie over de wederopbouw van het industrieel kapitaal opdracht gaf zijn werkzaamheden te organiseren overeenkomstig de besluiten van het vijftiende Congres van de partij.”Noch zal men verbaasd zijn door het feit dat de orde niet eens vermeldt welke partij: er zijn geen andere boeken, maar alleen het boek; er zijn geen andere partijen, maar slechts één partij, want wanneer een partij het essentiële brein en de ziel van de staatsmachines wordt, is er geen plaats meer voor een andere partij, net zoals er geen plaats meer is voor twee regeringen of twee staten binnen hetzelfde grondgebied.
Ook zal men niet verbaasd zijn om te horen dat het Centraal Comité en de Centrale Controle Commissie van de Communistische Partij gericht twintig leden van de laatste uit te voeren op een onderzoek in om uit te vinden hoe ver de “besluiten van de Partij werden nageleefd door de Sovjet-organen” en “de maatregelen te nemen kunnen zij denken nodig te hebben;” en verder dat het Centraal Uitvoerend Comité van de Unie gemachtigd “deze kameraden te verwijderen ongewenste staat medewerkers te vervolgen in de hoven, evenals de uitgifte van opdrachten binden Sovjet-organen.”
noch is er iets dat ons verbaast in feiten als die op 1 oktober 1927, na de ondertekening van M. Yanson, secretaris van de centrale Controlecommissie, verscheen het besluit van de gezamenlijke zitting van twee partijorganisaties (Centraal Comité en centrale Controlecommissie) en een Sovjet-orgaan (Raad van Volkscommissarissen) die de vermindering met 20 procent van de uitgaven van het beheer van alle coöperatieve verenigingen van de Unie bevolen; dat de plenaire vergadering van de centrale Controlecommissie van de Communistische Partij ” het voorgestelde werkplan van het Commissariaat van de arbeiders-en Boereninspectie voor het jaar 1926-1927 heeft goedgekeurd;” dat in februari 1927, de plenaire vergadering van het Centraal Comité de centrale Controlecommissie van de partij en de arbeiders-en Boereninspectie, een staatsinstelling, machtigde om” voor de rechter te vervolgen ” personen die weigeren zich aan de voorgeschreven prijsvermindering te houden; dat in April van hetzelfde jaar Shiryakov, secretaris van de Centrale Controle Commissie, in naam van zijn Comité, evenals in naam van de arbeiders en boeren inspectie, een circulaire order die “de hoofden van alle ministeries” opgedragen om bepaalde regels in acht te nemen bij het sturen van ambtenaren naar het buitenland, en dreigde hen in geval van niet-naleving “van genadeloze straf in overeenstemming met de principes van partij en Sovjet-Justitie.”
niet zonder goede reden heeft de centrale Controlecommissie de bijnaam “inter-party Cheka” gekregen.”Sinds de fusie met de arbeiders-en Boereninspectie neemt het een bijna dictatoriale positie in onder andere staatsinstellingen. Op 11 September 1928 werd de resolutie van zijn derde plenaire zitting gepubliceerd, waaruit blijkt dat het niet alleen orders uitvaardigt aan de arbeiders-en Boereninspectie en het Centraal Bureau van vakbonden, maar zelfs aan een zo belangrijke instelling als de Hoge Raad van de nationale economie. Een jaar eerder, op 9 augustus 1927, de gezamenlijke plenaire zitting van het Centraal Comité en de Centrale Controle Commissie de regie over de Werklieden en Boeren’ Inspectie, samen met de Controle Commissie, “om te vervolgen en te straffen alle personen en instellingen, ongeacht of de Sovjet of lid zijn van de Communistische Partij, die met de maatregelen van repressie tegen de mensen dat de kritiek op het kwaad van de bureaucratism, ongeacht de vorm waarin deze kritiek zou hebben genomen,”en ook om te vervolgen voor de rechtbank “het nemen van de speciale zorg die ze zouden moeten krijgen maximale zinnen en dat de actie tegen hen niet laten vallen.”De Sovjetadvocaten zelf, bijvoorbeeld de Heer Boryan, geven toe dat” vanuit het oogpunt van de burgerlijke rechtspraak zij een hopeloze mengeling van staats-en Partijelementen vormen”, dat zij de grondslag van de onafhankelijkheid van de rechtbanken ondermijnen en dat “vanuit het oogpunt van de burgerlijke rechtspraak de beslissing van de plenaire vergadering van een partij geen rechtskracht heeft en niet als bindende kracht kan worden beschouwd voordat zij is belichaamd in een wet die via de gebruikelijke kanalen wordt uitgevaardigd. . . . De burgerlijke juristen zullen niet begrijpen hoe een partijcongres kan beslissen over de methoden die door de arbeiders-en Boereninspectie moeten worden gevolgd, en meer nog, bevelen uitvaardigen over kwesties van nationaal belang; zij zullen zich voorstellen dat het partijcongres zich de prerogatieven van de staat heeft toegeëigend.”
natuurlijk zou het complexe systeem van gecombineerde partij-en staatsinstellingen op verschillende manieren zijn opgebouwd. De Sovjetleiders hebben in het begin geen duidelijk beleid op dit gebied gevolgd en de juridische situatie was zeer verwarrend. Het leidende principe was het principe van opportuniteit. Zelfs Lenin moest toegeven: “de verhouding tussen de partij en de Sovjets is zeer abnormaal; we zijn het allemaal eens op dit punt.”Maar het zou een vergissing zijn om deze bekentenis te interpreteren als een aanwijzing voor de erkenning van de noodzaak om een lijn te trekken tussen de sfeer van jus publicum-de Sovjet-instellingen-en jus privatum, – de Communistische Partij. Het toont slechts de wens om een zekere uniformiteit in de relatie tussen Partij-en staatsinstellingen in te voeren. Het losse en ingewikkelde systeem van hiërarchie en ondergeschiktheid tussen de verschillende organen creëerde noodzakelijkerwijs de neiging om rechtstreeks van toepassing te zijn op de laatste autoriteit, dat wil zeggen het Politbureau.Lenin deed, zelfs nadat hij zich de “zeer abnormale” relatie tussen de partij en de Sovjets realiseerde, weinig om de oorzaken ervan uit te sluiten. Hij bleef het beginsel verdedigen van de onmiddellijke deelname van de partijorganen aan de wetgeving en het staatsbestuur. “Zolang wij, het Centraal Comité van de Communistische Partij, verantwoordelijk zijn voor het bestuur van het land, zullen wij nooit afstand doen van ons recht van ‘opschudden’, dat wil zeggen het benoemen, ontslaan en overdragen van staatspersoneel. En dan ” natuurlijk gaan alle belangrijke vragen naar het Politbureau.”Wat in de situatie verkeerd is, naar de mening van Lenin, is dat elk onbelangrijk klein probleem naar het Politbureau wordt gebracht. Maar toch is het niet gemakkelijk om een uitweg uit deze moeilijkheid te vinden omdat “we maar één regerende partij hebben, en je kan leden van de partij niet verbieden om klachten te doen. Daarom moet de Raad van Volkscommissarissen bijna alles doorsturen naar het Politbureau.”Wat moet er gebeuren? Lenin kon niets anders voorstellen dan halve maatregelen als “Om het Politbureau en het Centraal Comité van onbelangrijke zaken te bevrijden en het werk van verantwoordelijke leiders op een hoger plan te zetten . . . zodat de Volkscommissarissen verantwoordelijk zouden zijn voor hun werk, en niet verplicht zouden zijn om eerst naar de Raad van Volkscommissarissen en daarna naar het Politbureau te gaan,” enz. etc. Allemaal vrome hoop.Stalin, die Lenin opvolgde, veranderde slechts de vorm van de band tussen de partij en de Sovjet-organen. Zonder de samengesmolten instellingen, waar hij zelfs in de tijd van Lenin een sterke basis had verworven, wijdde hij zijn energie aan de ontwikkeling van communistische ‘cellen’ en aan de toename van hun invloed op het werk van de gehele staatsmachines.
de Communistische “cellen” hebben drie verschillende perioden doorgemaakt. In eerste instantie werden ze niet erkend als administratieve functies. “U houdt zich bezig met de politieke opvoeding van de massa’ s, en niet met economische vraagstukken en problemen van de organisatie”, was de gebruikelijke berisping die ze van de hoofden van de afdelingen kregen. De tweede periode begon met ” de energieke bemoeienis van het Moskouse Comité van de Communistische Partij om de houding ten opzichte van de cellen te veranderen.”Eind 1926 riep de Volkscommissaris voor Financiën, Bryukhanov, een conferentie op waarvoor de leden van het Commissariaat voor Financiën, de hoofden van de ministeries en de leden van het bureau van de “cel” waren uitgenodigd. De ” cel ” gaat nu de derde fase van zijn ontwikkeling in. Het is een staatsinstelling geworden, in feite een staat binnen de staat. Het bureau van de” cel ” ontvangt rapporten van de hoofden van de ministeries en geeft richtlijnen aan hen; het onderzoekt plannen voor de reorganisatie van het overheidsapparaat, bespreekt salarisschema ‘ s, rantsoenen voor het verbruik van grondstoffen, controleert de uitgaven, maakt voorzieningen voor de verbetering van industriële methoden, enz. In feite is het gezag van de” cel ” in overheidsinstellingen zodanig dat het Centraal Comité het sinds januari 1927 gedeeltelijk verantwoordelijk heeft gesteld voor het werk van die instelling.: naast het hoofd van de instelling (een lid van de Communistische Partij) is “de hele cel” tegenover de partij verantwoordelijk voor wanorde, inefficiëntie en misbruik en kan in bijzonder belangrijke gevallen door de partij worden bestraft.”
de Communistische “cellen” zijn de voelsprieten die door de Communistische Partij door alle instellingen van het Russische openbare leven worden verspreid, niet alleen in Sovjetorganen, maar ook in vakbonden, coöperatieve organisaties, enzovoort; zij zijn een officiële instantie zonder de deelname waarvan geen belangrijke verandering kan plaatsvinden.; zij zijn officieel verantwoordelijk voor de werking van de administratie. De leden van de Communistische Partij zijn op twee verschillende manieren verantwoordelijk: als leden van de instelling waarmee zij verbonden zijn, en als leden van de cel.”Ze vallen allemaal onder de jurisdictie van het Politbureau. Ze vereenvoudigen de taak van het Politbureau in de uitoefening van zijn dictatuur door het te verlichten van de last van relatief onbelangrijke kwesties en door het Politbureau in staat te stellen zich te concentreren op zaken van algemeen beleid. Wat Lenin probeerde te bereiken door afzonderlijke organen van het Sovjetbestuur en van de Communistische Partij samen te voegen, is nu bereikt langs de gehele lijn van de Sovjet staatsmachines, van boven naar beneden.
Ja, vanaf de top. De hoogste wetgevende vergadering van de Sovjetrepubliek is het Centraal Uitvoerend Comité, waarboven zijn Presidium torent. Op zijn hoogtepunt is een enkele persoon, Kalinin, die de Sovjetpers graag beschrijft als de “Al-Russische dorpsoudste”, met een bijnaam die de boeren dierbaar is. Kalinin, in overeenstemming met een verklaring van Lenin, “verpersoonlijkt de opperste macht van de Sovjet Republiek.”Zijn positie is ongeveer vergelijkbaar met die van de President van de Verenigde Staten. En dan blijkt dat Kalinin als lid van het Centraal Uitvoerend Comité, waarvan hij ook voorzitter is, onder de jurisdictie valt van een speciale “cel” van de Communistische Partij van het Centraal Uitvoerend Comité! In Pravda van 9 februari 1927 vinden we bijvoorbeeld de volgende opmerking: “Het bureau van de ‘cel’ heeft onlangs de voorzitter van het Centraal Uitvoerend Comité, kameraad Kalinin, verzocht om aan een vergadering van de partij een verslag voor te leggen over de werkzaamheden van het Centraal Uitvoerend Comité.”We leren uit hetzelfde artikel dat” afdelingshoofden altijd voldoen aan de eisen van de ‘cel’;” dat “er geen geval is van een weigering van een afdelingshoofd om een rapport voor te leggen aan de ‘cel’;”dat het” secretariaat van het Centraal Uitvoerend Comité de secretaris van de “cel” uitnodigt om deel te nemen aan de beraadslagingen van dat orgaan wanneer kwesties van verbetering van het beheer van een instelling worden besproken; “en, ten slotte, dat” autonome republieken en gebieden in onze ” cel zijn vertegenwoordigd.”Dus zelfs de autonome Delen van de Unie zijn onderworpen aan de ijzeren discipline van de Communistische Partij.
de hoogste macht van de staat is slechts een gevangene van de ” cel.”De cirkel is nu gesloten. Alle instanties van de Sovjet administratie, zoals het web van een gigantische spin of de cirkels van Dante ‘ s inferno, centreren rond het Politbureau.
het is volkomen duidelijk dat de Sovjetregering moet worden gedefinieerd als een oligarchie. Dit begint zelfs buiten Rusland te worden begrepen. Maar weinigen weten in het buitenland dat Lenin, die nooit weigerde een moeilijke situatie aan te gaan en zijn woorden niet uit de weg ging, ooit zelf het verfoeilijke woord uitsprak als een uitdaging voor de oppositie. Met epische sereniteit maakte hij de volgende verklaring: “De dictatuur wordt bewerkstelligd door het in Sovjets georganiseerde proletariaat en geleid door de Communistische Partij. . . . De partij wordt geleid door een Centraal Comité van negentien door het Congres gekozen leden, terwijl de huidige werkzaamheden in Moskou worden verricht door nog kleinere commissies, namelijk het organisatiebureau en het Politiek Bureau, die worden gekozen tijdens een plenaire vergadering van het Centraal Comité en elk vijf leden hebben. We hebben dus een echte oligarchie. In geen enkele instelling van onze republiek kan een belangrijke kwestie van algemeen beleid of organisatie worden beslist zonder vooraf de richtlijnen van het Centraal Comité van de partij te ontvangen.”En toen op het negende partijcongres pogingen werden gedaan om de opmerking van Lenin in een voor de oppositie gunstige zin te gebruiken, kwam de volgende interessante verontschuldiging van zijn orthodoxe volgeling, Jakovlev: “de kritiek die we zojuist hebben gehoord, kan worden samengevat in de verklaring dat het land wordt geregeerd door een oligarchie, een kleine kliek, die zich de macht in de partij heeft toegeëigend en nu de hele show leidt. Tegen dergelijke methoden van kritiek zou elk lid van de partij moeten protesteren en ik denk dat het zal protesteren. Laten we logisch zijn. Als we de kwestie van een oligarchie binnen de partij aan de orde stellen, dan moeten we een andere kwestie aan de orde stellen, die van de partijoligarchie die de macht in het land heeft gegrepen. Voor de oligarchie van de partij die zo lang de revolutie heeft geleid, zijn jullie van de oppositie van plan een andere oligarchie te vervangen, slechts één graad lager. Als dit de vraag is die u stelt, geven wij zeker de voorkeur aan de oligarchie van het genie boven de oligarchie van de middelmatigheid. Maar als u een principiële kwestie aan de orde stelt, dan moet u logisch zijn en toegeven dat ons land nu wordt geregeerd door de partij die u graag een oligarchie noemt.”
het hele systeem van de Sovjet-staatsinstellingen is doordrenkt met het idee van de oligarchie van de Communistische Partij, en dit heeft officiële erkenning gekregen. Dit geeft de Communistische Partij de positie van een echte regerende partij in een voor de westerse wereld Onbekende betekenis. De partij is officieel vertegenwoordigd in elke overheidsinstelling, maar haar bevoegdheidsgebied is niet gedefinieerd; net als de oude kasten strekt zij zich uit tot het gehele gebied van de staatskunst, waarbij de Sovjet-machinerie slechts dient als een middel voor de verdeling van de politieke energie die daaruit voortkomt. Dit is een systeem van kaste autocratie door een partij, of oligarchisch absolutisme.
Lenin: “Sobranie Sochineni” (“Werken”), 1925, Vol. XVII, blz. 361.
Ibid., Vol. XVIII, deel I, blz. 8-9.
Ibid., Vol. XVIII, Deel II, blz. 128.
Pravda, 30 April 1925.
Lenin, “Sobranie Sochineni,” Vol. XVIII, deel I, blz. 64-65, En Deel II, blz. 48.
Pervushin, in Pravda, January 6, 1927.
“Sobranie Sochineni”, Vol. XVII, pp. 138-139.